Η τέχνη ανθίζει στον κόσμο των αντιξοοτήτων, βίαια, παθιασμένα και με πολύ κόκκινο (όχι δεν είναι κομμουνιστική προπαγάνδα, με έπιασε το ποιητικό).
Μ’ αρέσει πολύ που βλέπω συνεχώς τρομερή ενέργεια, όρεξη και προσπάθεια από μουσικά σχήματα στην Ελλάδα (τα οποία δεν είναι Παντελίδηδες), με live, νέες κυκλοφορίες και όλα τα παρελκόμενα, θα έλεγα ότι παρατηρώ έναν αόρατο, φασματικό πόλεμο, να φτάσουν οι (μουσικά) “αντιστασιακοί” τα σκυλάδικα σε κυκλοφορίες.
Μέσα σε αυτό τον πόλεμο φάντασμα, χειροβομβίδα έριξαν οι Audiobreed με το debut album τους “All Shades Of Colours, But Only Red I See” (άμα λέω εγώ πολύ κόκκινο!). Η stoner/ sludge/ southern/ heavy/ rock (etc) σκηνή θα έπρεπε να βρίσκεται σε πολύ “υψηλότερη” θέση, αν και έχει ανέβει σημαντικά τα τελευταία χρόνια και αυτό μας βοηθάει να ξεχωρίζουμε το ΚΑΛΟ stoner από το stoner ala παπαριασμένο calzone.
Είναι ξημερώματα και συνέχεια παθαίνω black out και αλλάζω άτυπα γνώμη για το πια λέξη μου “διαβάζεται” καλύτερα, γι’ αυτό θα μπω στο ψητό και θα εκφραστώ απλά με πάθος και ειλικρίνεια για το δίσκο που μόλις άκουσα… Δεν ξέρω αν το γνωρίζετε αλλά σε ένα album πρέπει να του φερόμαστε, όπως μας “φέρεται” και εκείνο…!
Αρχίζοντας να ακούω το “All Shades…” με φαντάζομαι μπροστά σε ένα σάκο του μποξ με τυπωμένο σχέδιο τις μάπες από όλους τους μαλάκες που έχω γνωρίσει στη ζωή μου, στα δεξιά μου ένα six pack (φυσικά και εννοώ μπύρες) και από το παράθυρο αχνοφαίνεται διαφημιστικό stand προϊόντων κατά της τριχόπτωσης με γαρνιτούρα τα νυχτερινά city lights. Σε αυτό το σκηνικό, με soundtrack ευγενική χορηγία των Audiobreed, παροτρύνομαι να βγάλω όλα μου τα απωθημένα, όλη την αρνητική ενέργεια και ΟΛΗ την κολλητική πλέον ηλιθιότητα της καθημερινότητας, να τα κάνω όλα λίμπα και να βάλω φωτιά με το μυαλό μου στο γαλακτομπούρεκο του απέναντι και όλα αυτά σε έναν τελετουργικό χορό πνευματικής κάθαρσης (σαν το juice cleanse ένα πράμα).
Νομίζω ότι υπονοείται ότι μου άρεσε απιστευτ-able και για να κλείσω και να πάω να κάνω πραγματικότητα την παραπάνω παράγραφο, πάρτε το, ακούστε το, λιώστε το και πάνω από όλα στηρίξτε τους μουσικούς μας, είναι το μέλλον της μουσικής μας σκηνής. Και ξαναλέω δεν χρειάζεται “καινοτομία”, χρειάζεται “ξέρω ποιος είμαι και γουστάρω”.
517 
