KREATOR

Η Γερμανία, μια χώρα γνωστή για τη βαριά βιομηχανία της δε θα μπορούσε να πηγαίνει πίσω και στην παραγωγή συγκροτημάτων “βαρέων μετάλλων”.

Ένα από τα πιο πετυχημένα σχήματα είναι και οι Kreator, οι οποίοι μαζί με τους Destruction και τους Sodom, το πρώτο κύμα του γερμανικού thrash, συγκαταλέγονται στις πλέον επιδραστικές μπάντες του χώρου.

Δεν τους χρεώνεται άδικα η βοήθεια στη δημιουργία του ήχου που ονομάστηκε death metal, μιας και η εξέλιξη στοιχείων της δικής τους μουσικής – μεταξύ άλλων – οδήγησε σε αυτό.

Η ιστορία τους ξεκινάει κάπου στο Essen γύρω στο 1982 όταν ο Mille Petrozza, ο “Ventor” Reil και ο Rob Fioretti δημιούργησαν τους Tyrant. Το 1984 αλλάζουν το όνομα σε Tormentor, με το οποίο και κυκλοφορούν δύο demos, για να καταλήξουν στο Kreator.

Ως Kreator υπέγραψαν το 1985 με τη Noise, και κατά μία εκδοχή η εταιρεία δεν ήθελε το Tormentor γιατί είχε ήδη χρησιμοποιηθεί από άλλους. Και, όσο να’ ναι, πόσες επιτυχημένες μπάντες με το ίδιο όνομα μπορούν να υπάρξουν.

Την ίδια χρονιά, μετά από ηχογραφήσεις μερικών ημερών μόνο, κυκλοφορεί το ντεμπούτο τους “Endless Pain”. Δίσκος με μέτρια παραγωγή και ακατέργαστο ήχο από τη μια, αλλά από την άλλη καθαρό thrash και αντιπροσωπευτικό δείγμα των δυνατοτήτων τους, με κάμποσα διαμάντια – “Tormentor”, “Endless Pain” και “Flag of Hate”, το οποίο παραμένει ακόμα ένα από τα καλύτερά τους κομμάτια που στα live ξεσηκώνει ακόμα και κλινικά νεκρούς.

Συνέχεια το 1986 με το “Pleasure to kill” που θεωρείται ένας από τους κλασικούς και πολύ επιδραστικούς thrash δίσκους και δικαίως εφόσον είναι ένα από τα βαρύτερα, ταχύτερα και τραχύτερα άλμπουμ τους.

Η χρονιά κλείνει με την κυκλοφορία του EP “Flag of Hate”. Έχοντας κερδίσει τον τίτλο μιας από τις πλέον υποσχόμενες μπάντες, ξεκινούν την πρώτη τους περιοδεία με ένα καινούργιο μέλος στην παρέα. Τώρα είναι τετράδα με τον Tritze Trzebiatowski στη δεύτερη κιθάρα. Ουσιαστικά πρόκειται για την πρώτη τους περιοδεία μιας και μέχρι τότε δεν είχαν πολλά live στο ενεργητικό τους.

Με τη δημοτικότητά τους σε ανοδική πορεία, το 1987 κυκλοφορούν τον τρίτο τους δίσκο “Terrible Certainty”. Επίσης αρκετά ποιοτικό και πιο περίπλοκο από τα προηγούμενα, με το “Behind the mirror” να ξεχωρίζει.

Η επόμενη χρονιά τους βρίσκει με ένα συμβόλαιο στην Epic και στο Los Angeles να ηχογραφούν το “Extreme Aggression” που βγαίνει το 1989. Καλή παραγωγή, απίστευτα riffs και φωνητικά, solo ίσως λίγο μελωδικότερα των προηγουμένων αλλά εξίσου καλά, και κομμάτια που “σκοτώνουν”.

Η ευρωπαϊκή τους περιοδεία πέρασε και από την Ελλάδα και κόντεψαν κυριολεκτικά να γκρεμίσουν το Ρόδον στην Αθήνα. Σκηνές από το live (για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι) παίζουν στο video clip του “Betrayer”, το οποίο γυρίστηκε στο Ρόδον και την Ακρόπολη. Είχαν μάλιστα ακουστεί κάποιες φήμες ότι οι επίσημες αρχές δεν τους έδωσαν την άδεια για τα γυρίσματα, οπότε εκείνοι απλά πήγαν και έκαναν το video.

Περιοδεία και στην Αμερική με τους Suicidal Tendencies, που όσο να’ ναι βοήθησε να ανέβει η δημοτικότητά τους και εκτός Ευρώπης, και κυκλοφορία του ντοκιμαντέρ “Thrash Altenessen” (που επικεντρώνεται όχι μόνο στη μπάντα αλλά και γενικότερα στο κοινωνικό περιβάλλον του Ruhr εκείνη την εποχή – ο Mille πάντως έχει δηλώσει ότι το απεχθάνεται) από το σκηνοθέτη Thomas Schadt.

Το 1989 έχουμε επίσης και την πρώτη “αλλαγή φρουράς”, με τον Tritze να αποχωρεί και να αντικαθίσταται από τον πρώην κιθαρίστα των Sodom, Frank Gosdzik.

Επόμενη κυκλοφορία το “Coma of Souls” του 1990. Ένα άλμπουμ που κάποιοι θεώρησαν λίγο βιαστική δουλειά και επανάληψη όσων είχαν ήδη κάνει, αλλά που σε γενικές γραμμές δεν απογοήτευσε – μάλλον το αντίθετο. Αν και ακόμα μελωδικότερο του “Extreme Aggression” βγάζει την ωμότητα και το θυμό που πρέπει. Στην περιοδεία που ακολούθησε, έπαιξαν με τους Death, χωρίς τον Schuldiner όμως που εκείνο το διάστημα είχε αποχωρήσει.

Η νέα δεκαετία σηματοδότησε και μια αλλαγή στον ήχο. Το thrash πλέον δεν τραβάει τόσο, έτσι και οι Kreator -όπως και άλλα συγκροτήματα- αρχίζουν να πειραματίζονται με κάπως διαφορετικούς ήχους. Για τους Kreator, οι διαφορετικοί ήχοι σημαίνουν κυρίως goth και industrial.

Αποτέλεσμα των πειραματισμών τους ήταν το “Renewal” που κυκλοφόρησε το 1992, με τα γνωστά κλασικά επακόλουθα: καινούργιοι οπαδοί μεν με πιο μπλιμπλικο-ακούσματα όμως, απώλεια πολλών παλαιών κλασικοθρασάδων δε.

Εκεί ξεκινάει και μια αρκετά αμφιλεγόμενη -με ροπές προς την κατρακύλα θα έλεγαν κάποιοι- περίοδος για το συγκρότημα. Κάτι τα απογοητευτικά live, που όπως και να το δούμε, είναι βαρύ πλήγμα για μια μπάντα που θέριζε στη σκηνή, κάτι η εξοντωτική -και όχι μόνο σωματικά- περιοδεία, δεν άργησαν να φανούν και τα  προβλήματα.

Ο Fioretti αποχωρεί και τη θέση του παίρνει ο Andreas Herz, που όμως ποτέ δεν έπαιξε σε κάποιο δίσκο και αργότερα αντικαταστάθηκε από τον Christian Giesler. Ο Ventor επίσης την κάνει και πίσω από τα drums βρίσκεται ο Joe Cangelosi. Κερασάκι στην τούρτα, το σπάσιμο του συμβολαίου με την Epic. Τίποτε άλλο;;;

Τελικά το 1995 επιστρέφουν δισκογραφικά με το “Cause for Conflict”, που κυκλοφορεί από την GUN και με το οποίο μπορεί να επιστρέφουν σε πιο σκληρό ήχο σε σχέση με το “Renewal”,  αλλά συνεχίζουν να απέχουν από τα standards, που οι ίδιοι είχαν θέσει.

1996 με τους Gosdzik και Cangelosi να εγκαταλείπουν. Την κιθάρα αναλαμβάνει ο πρώην Coroner Tommy Vertelli, ενώ στα drums επιστρέφει ο δικαιωματικός κάτοχός τους (βλέπε Ventor). Αλλά η πτώση (εμπορικά τουλάχιστον) συνεχίζεται.

Στα “Outcast” (1997) και “Endorama” (1999) είναι εμφανείς οι goth επιρροές, και ακόμα και αν μπορούμε να τα θεωρήσουμε σχετικά καλά άλμπουμ ΔΕΝ είναι Kreator. Συνέπεια, οι πωλήσεις πέφτουν και οι κριτικοί, ίσως όχι άδικα, “θάβουν”.

Ο “υπεράνω” όμως Mr. Petrozza δηλώνει ότι “οι πωλήσεις δεν καθορίζουν την επιτυχία και όλοι οι δίσκοι τους είναι επιτυχημένοι για τους ίδιους, εφόσον έκαναν αυτό που ήθελαν”. Πολλοί έχουν πει κάτι παρόμοιο. Τώρα ποιοι το εννοούσαν, ποιοι όχι και σε ποιους ανήκει ο Mille, νομίζω ότι εξαρτάται από την κρίση του καθενός…

Καινούργια δεκαετία και παραδόξως (ή όχι και τόσο παραδόξως, δεδομένων των γενικότερων συνθηκών) ο κόσμος αρχίζει να ξαναθυμάται ότι υπάρχει κάτι που λέγεται thrash metal.

Μετά από μια δεκαετία όπου το κλασικό thrash έπνεε τα λοίσθια και κυριαρχούσαν στη μουσική σκηνή άλλα ρεύματα, ξαφνικά λες και κάποιος γύρισε ένα διακόπτη και άρχισαν να εμφανίζονται, σποραδικά στην αρχή, μπάντες κλασικού thrash (βλέπε Evile, Municipal Waste). Αυτό τράβηξε από τα μαλλιά, όσα είχαν απομείνει δηλαδή γιατί ο χρόνος είναι για όλους αμείλικτος, και την πλειονότητα των παλιών καλών thrashers, οι οποίοι με ένα μαγικό τρόπο “επέστρεψαν στις ρίζες τους” και θυμήθηκαν τον τρόπο που πρέπει να γίνεται η δουλειά.

Έτσι και το “Violent Revolution” του 2001 αποτελεί ουσιαστικά την επιστροφή των Kreator στο κλασικό thrash στυλ τους, που προφανώς και είχε λείψει από τους οπαδούς τους, απ’ ότι φάνηκε στην περιοδεία που ακολούθησε. Κάπου εκεί φορμάρεται και το τωρινό line-up, με τον Sami Yli-Sirmio να παίρνει τη θέση του Vertelli.

Live άλμπουμ και DVD (“Live Kreation”) το 2003 και η νέα τους δισκογραφική δουλειά “Enemy of God” που ψιλοσκοτώνει, βγαίνει το 2005, με μια special edition επανέκδοση το 2006. Το guest solo από τον M. Ammot στο “Murder Fantasies” δε μας χάλασε καθόλου, αλλά δεν είχε να προσθέσει και κάτι περισσότερο στην αξία του δίσκου.

Η μπάντα ξαναμπαίνει στο στούντιο το καλοκαίρι του 2008 για την ηχογράφηση του “Hordes of Chaos”. Ένα άλμπουμ που, από τεχνικής άποψης, φτάνει το ιδανικό με heavy riffs, solo που σε παίρνουν απ’ τα μούτρα και δυνατά drums. Ωμό και με τον συνηθισμένο θυμό που ήξεραν τόσο καλά να βγάζουν, έφτασε στο 165 του Billboard 200 και στο 16 των Media Control Charts, την καλύτερη θέση που είχαν πάρει σε γερμανικά charts.

Ακολουθεί η “Chaos over Europe” περιοδεία με Caliban, Eluveitie και Emergency Gates, η οποία επίσης πέρασε από τη χώρα μας και ταρακούνησε την Πειραιώς, και co-headline περιοδεία στην Αμερική με Exodus, Belphegor, Warbringer και Epicurean.

Το 2010 τους βρίσκει στη Nuclear Blast. Η μπάντα κλείνει επίσημα 25 χρόνια και αποφασίζουν να κάνουν μια περιοδεία στην Αμερική (έχουν γίνει μόδα οι επετειακές περιοδείες εδώ και χρόνια πια…) ενώ στην Ευρώπη το γιορτάζουν με το Thrashfest, όπου συμμετέχουν και οι Exodus, Death Angel και οι δικοί μας Suicidal Angels, που τη θέση τους όχι μόνο στο συγκεκριμένο “πακέτο” αλλά και στη νέα σκηνή του thrash metal την έχουν κερδίσει με την αξία τους.

Ο 13ος δίσκος τους (και καθόλου γρουσούζικος απ’ ότι φαίνεται) “Phantom Antichrist” κυκλοφορεί τον Ιούνιο του 2012. Ένα άλμπουμ δυνατό, γρήγορο που αποδεικνύει άλλη μια φορά πόσο μεγάλη μπάντα είναι οι Kreator. Στην αμερικανική περιοδεία βρίσκονται μαζί με τους Accept και τους Swallow the Sun, και στην ευρωπαϊκή (η οποία κλασικά βρέθηκε και στα μέρη μας) με Morbid Angel, Nile και Fueled by Fire.

Λίγες μέρες μετά την εμφάνισή τους στο Fuzz -στην οποία μπορεί να ταλαιπωρηθήκαμε, αλλά άξιζε– κυκλοφορεί το video clip του “Civilization collapse”, που ουσιαστικά είναι “κολάζ” φωτογραφιών από επεισόδια στην Αθήνα του 2012. Κυριολεκτική κατάρρευση του πολιτισμού. 

Η τελευταία συναυλία της περιοδείας, στο Oberhausen της Γερμανίας μαγνητοσκοπήθηκε και το DVD κυκλοφόρησε τον Αύγουστο του 2013, ενώ λίγο πριν επισκέφθηκαν ξανά τη χώρα μας, στο πλαίσιο του Rockwave Festival.

Ύστερα από εκτεταμένο tour, μπήκαν ξανά studio, προκειμένου να ετοιμάσουν το διάδοχο του “Phantom Antichrist”. Στο μεταξύ όμως, βγαίνει στην αγορά ένα διπλό best-of, που καλύπτει την περίοδο 1985-1992 της καριέρας τους, υπό τον τίτλο “Love Us or Hate Us – The Very Best of the Noise Years 1985-1992”.

Το 2017 κυκλοφόρησε η δέκατη τέταρτη δουλειά των Γερμανών thrashers. To “Gods of Violence” έρχεται πέντε χρόνια μετά το τελευταίο full length τους και συνεχίζει τόσο τη λογική που συνέστησαν με το “Phantom Antichrist” όσο και την επιτυχημένη τους πορεία. Ένας δίσκος που πήρε πολύ καλές κριτικές και την αγάπη των φίλων των της μπάντας, που φαίνεται πως έχει τη διάθεση να απασχολήσει τον χώρο της metal για πολλά χρόνια ακόμα.

Αναμφίβολα οι Kreator ανήκουν στην αφρόκρεμα όχι μόνο της γερμανικής αλλά και της παγκόσμιας thrash σκηνής. Με εξαίρεση την επταετία 1992-1999, όπου φλέρταραν με το goth και το industrial, παραμένουν σε γενικές γραμμές κλασικοί, τσαντισμένοι thrashers.

Χαρακτηριστική μορφή του συγκροτήματος, ο frontman Mille Petrozza, ο οποίος θα έλεγα ότι ξεφεύγει από το μέσο όρο της πλειονότητας των μουσικών. Ιδιαίτερη φωνή με το δικό της “γρέζι”, ταλαντούχος, πολιτικοποιημένος, συνήθως τα λέει έξω από τα δόντια, τσαμπουκάς και παραμένει (ή τουλάχιστον έτσι δείχνει) προσγειωμένος ενώ φαίνεται να περνάει και μια από τις πιο δημιουργικές φάσεις του -σε συνδυασμό με μια δεύτερη εφηβεία.

20 και 21 Ιανουαρίου, οι Γερμανοί εμφανίζονται για ακόμα μία φορά επί ελληνικού εδάφους, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη αντίστοιχα, μαζί με τους Vader και τους Dagoba, σε δύο βραδιές που αναμένεται να γίνει χαλασμός, όπως άλλωστε μας έχουν συνηθίσει!

1219