Αν υπάρχει μια έκφραση που θα μπορούσε να περιγράψει το live της Παρασκευής, αυτή θα ήταν “γλυκιά ταλαιπωρία”…
Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Μεγαλεπήβολες εισαγωγές για το ποιόν των σχημάτων, μάλλον είναι περιττές. Άλλωστε, μιλάμε για ένα συναυλιακό πακέτο που περιελάμβανε ονόματα που κοσμούν το μεταλλικό χώρο, πόσο μάλλον όταν τέτοιο billing άλλες εταιρείες θα το βάφτιζαν “festival” και με την προσθήκη δύο ακόμη εγχώριων σχημάτων, θα ανέβαζαν το εισιτήριο στο διπλάσιο της τιμής του.
Λίγο οι απεργιακές ακινητοποιήσεις της προηγούμενης εβδομάδας, λίγο η κρίση και οι άδειες τσέπες, λίγο ο μουντός καιρός, λίγο το ότι ο έλληνας είναι της τελευταίας στιγμής, υπήρχε η πεποίθηση πως το live δε θα πήγαινε ιδιαίτερα καλά.
Τελικά πάρα πολύς κόσμος τίμησε με την παρουσία του τη συναυλία, αλλά δυστυχώς δεν ήταν προετοιμασμένος για την τόσο μεγάλη αναμονή.
Καταρχάς, οφείλω να ξεκαθαρίσω πως ουδεμία ευθύνη έφερε η διοργάνωση… Απλά τα πούλμαν κατέφθασαν από Πάτρα με απίστευτη καθυστέρηση, με αποτέλεσμα εκεί που ήταν κατά τις 19:00 να βγουν οι Fueled By Fire, τότε να αρχίζουν να στήνουν και να διαμορφώνουν το χώρο… Τουτέστιν, το support σχήμα να μη βγει και τη θέση του να καταλαμβάνουν οι Nile, οι οποίοι ανέβηκαν στη σκηνή λίγο μετά τις 21:00 και με τον κόσμο ακόμη να μπαίνει…
Προσπερνώντας την όλη ένταση λοιπόν, πάμε στα της μουσικής… Παρότι δηλώνω fan κυρίως των πρώτων album των Nile, ήθελα πάρα πολύ να τους δω στην παρούσα φάση της καριέρας τους. Σαν πραγματικοί οδοστρωτήρες, ισοπέδωσαν τα πάντα, με τον Γιώργο Κόλλια να ξεκωλιάζει το drumset του και με τον Karl Sanders και την παρέα του, να επιδίδονται σε σεμινάρια τεχνικού death metal.
Παραδόξως ξεκίνησαν με το “Sacrifice Unto Sebek” (από το “Annihilation of the Wicked”) και όχι με κάτι από το καινούριο δίσκο, πηγαίνοντάς μας ακόμη πιο πίσω με το δεύτερο κομμάτι, “Defiling the Gates of Ishtar”! “Kafir” και “Hittite Drug Incantation”, για τη συνέχεια (από το “Those Whom the Gods Detest” του 2009) και κάπου εκεί (στα μέσα περίπου του set τους) ακούγεται το πρώτο κομμάτι από το φετινό “At the Gate of Sethu”, ονόματι “Enduring the Eternal Molestation of Flame”.
Βέβαια, λόγω της ανελέητης brutalιάς, ο ήχος βαβούριαζε αρκετά συχνά και με δεδομένο ότι βρισκόμασταν στο Fuzz, το (ηχητικό) αποτέλεσμα δεν ήταν υπέρ της μπάντας. Όχι πως αυτό πτόησε τους παρευρισκομένους, που χαροποιήθηκαν ιδιαίτερα με το άκουσμα του “Sarcophagus”, μέσα από το “In Their Darkened Shrines”.
Ένα ακόμη καινούριο τραγούδι (“The Inevitable Degradation of the Flesh”) και για κλείσιμο οι Nile κράτησαν το “Black Seed of Vengeance”, από τον ομώνυμο δίσκο. Άξιο απορίας το ότι δεν έπαιξαν ούτε νότα από το “Amongst the Catacombs of Nephren-Ka”, αλλά με τέτοια εμφάνιση, όλα συγχωρούνται.
Nile setlist
Sacrifice Unto Sebek
Defiling the Gates of Ishtar
Kafir!
Hittite Dung Incantation
Enduring the Eternal Molestation of Flame
Sarcophagus
The Inevitable Degradation of the Flesh
Ithyphallic
Black Seeds of Vengeance
Ύστερα από 45 περίπου λεπτά λοιπόν, οι Nile μας αποχαιρετούν, δίνοντας τη σκυτάλη στους Morbid Angel, οι οποίοι ανέβηκαν στη σκηνή ύστερα από περίπου 30 λεπτά…
Το σχήμα εξαπέλυσε τη δική του μουσική επίθεση στο Fuzz και παρότι ξενέρωσαν πολύ κόσμο με το περσινό “Illud Divinum Insanus”, παραμένουν μια από τις επιδραστικότερες death metal μπάντες όλων των εποχών!
Όντας co-headliners, οι Morbid Angel είχαν μία ώρα και ένα τέταρτο στη διάθεσή τους για να πείσουν ολόκληρο το venue πως παραμένουν ηγέτες στο είδος τους. Και όταν ξεκινάς με τα “Immortal Rites” και “Fall From Grace”, επιβάλλεσαι στο κοινό, θέλει δε θέλει!
“Rapture” για τη συνέχεια και σε γενικές γραμμές είναι βέβαιο πως οι Morbid Angel δικαιολογούν απόλυτα το όνομά τους, όπως και την ιστορία τους. Ο ήχος κάπως καλύτερος, αλλά σίγουρα όχι στα επιθυμητά επίπεδα. “Pain Divine” και “Maze of Torment” στην πορεία, τα οποία οδηγούν στις μοναδικές δύο συνθέσεις που ακούστηκαν από το προαναφερθέν “Illud Divinum Insanus”, “Existo Vulgoré” και “Nevermore”, με το κοινό να μην πολυενθουσιάζεται.
Ανάκαμψη ξανά με το “Chapel of Ghouls”, αν και όσο πέρναγε η ώρα, οι θεατές άρχισαν να χαλαρώνουν (λόγω συσσωρευμένης κούρασης) και περισσότερο έδειχναν να αδημονούν για τους Kreator.
“Dawn of the Angry” και “Where the Slime Live” από το “Domination” και κάπου εκεί άρχισα να αναρωτιέμαι γιατί δεν έχουμε ακόμη ακούσει νότα από τα “Gateways to Annihilation” και “Heretic”… Όπως αποδείχτηκε, τσάμπα περίμενα.
Ακολούθησε το “Bil Ur-Sag” (μέσα από το “Formulas Fatal to the Flesh” του 1998), ενώ το set τους έκλεισε με δύο κομμάτια από το “Covenant”: τα “God of Emptiness” και “World of Shit (The Promised Land)”.
Morbid Angel setlist
Immortal Rites
Fall From Grace
Rapture
Pain Divine
Maze of Torment
Existo Vulgoré
Nevermore
Lord of All Fevers
Chapel of Ghouls
Dawn of the Angry
Where the Slime Live
Bil Ur-Sag
God of Emptiness
World of Shit (The Promised Land)
Η ώρα για το κυρίως πιάτο έφτασε (έστω και παντελώς καθυστερημένα)… Στις 00:15 περίπου, ο Mille Petrozza και η παρέα του, ανέβηκαν στη σκηνή του Fuzz για να δώσουν για πολλοστή φορά μια αξιομνημόνευτη live εμφάνιση. Δεν είναι τυχαία η απήχηση που έχουν οι Kreator στην Ελλάδα και αυτό φάνηκε πανηγυρικά το βράδυ της Παρασκευής.
Βέβαια, όσοι περίμεναν αυτό το περίφημο show που διατυμπάνιζαν τα δελτία τύπου, θα απογοητεύονταν, μιας και το “show” ήταν κάτι σκηνικά παρμένα από το εξώφυλλο του πρόσφατου πονήματος των γερμανών, με τα άλογα απλώς να βγαίνουν εκτός της μακέτας. Εν ολίγοις, ότι έκαναν άλλες μπάντες πολλά χρόνια πριν, τώρα το βαφτίζουμε “show”.
Ας το προσπεράσουμε όμως και αυτό… Έχοντας στις αποσκευές τους έναν από τους καλύτερους δίσκους για το 2012 (το “Phantom Antichrist”), οι γερμανοί thrashers ξεκίνησαν, όπως ήταν αναμενόμενο με κομμάτια από το νέο υλικό. Για intro έκαναν χρήση της διασκευής του Johnny Cash στο “Personal Jesus” των Depeche Mode (υπό τη συνοδεία ενός mini video), ενώ ακολούθησε το εισαγωγικό “Mars Mantra” που εύλογα οδήγησε στο κομμάτι “Phantom Antichrist”. Στο καπάκι ακούστηκε το “From Flood Into Fire” (από τον ίδιο δίσκο), το οποίο οδήγησε στο “Enemy of God” από το ομώνυμο album του 2005.
“Phobia” για τη συνέχεια και το Fuzz παίρνει φωτιά, με το “Hordes of Chaos” που ακολουθεί να δίνει το έναυσμα για ολοένα και περισσότερα moshpit. Επιστροφή στο νέο δίσκο με το “Civilization Collapse”, με το “Voices of the Dead” (πάλι από το “Enemy of God”) να παίρνει τη σκυτάλη. Πρώτη αναδρομή στα “παλιά”, με το “Extreme Aggression” και αμέσως μετά “People of the Lie”, με τον κόσμο να παραληρεί.
Μεσολαβεί άλλη μια σύνθεση από το “Phantom Antichrist” (“Death to the World”), για να γυρίσουμε πάλι το χρόνο με τα “Coma of Souls” και “Endless Pain”, τα οποία οδηγούν στον κλασικό ύμνο, “Pleasure to Kill”!
Ώρα για το encore, και με το που ακούγεται η εισαγωγή από το “The Patriarch”, είναι δεδομένο το τι θα ακολουθήσει… “Violent Revolution” (από το ομώνυμο album) και τα μυαλά στα κάγκελα! Η συνέχεια άνηκε στο “United In Hate” (το πέμπτο και τελευταίο κομμάτι από το νέο δίσκο), αφήνοντας για το τέλος άλλες τρεις “κλασικές” συνθέσεις: “Betrayer”, “Flag of Hate” και “Tormentor”! Της πόρνης, δηλαδή!
Kreator setlist
Mars Mantra (intro)
Phantom Antichrist
From Flood Into Fire
Enemy of God
Phobia
Hordes of Chaos (A Necrologue for the Elite)
Civilization Collapse
Voices of the Dead
Extreme Aggression
People of the Lie
Death to the World
Coma of Souls
Endless Pain
Pleasure to Kill
The Patriarch (intro)
Violent Revolution
United in Hate
Betrayer
Flag of Hate
Tormentor
Κάπου εκεί τελείωσε μια ακόμη πετυχημένη εμφάνιση των Kreator στη χώρα μας και σε εκείνο το χρονικό σημείο μαθαίνουμε πως τελικά θα βγουν και οι Fueled By Fire (για να είμαι ακριβής, είχε αναφερθεί και νωρίτερα)…
Προσωπικά, αποφάσισα να αποχωρήσω από το venue, κάτι που έπραξε και η συντριπτική πλειοψηφία του κοινού. Απόλυτα λογικό βέβαια, ύστερα από περίπου επτά ώρες ορθοστασίας! Από εκεί που το live ήταν να τελειώσει στις 23:45, βρεθήκαμε να αναμένουμε το support group για να βγει μετά τις 2 το βράδυ (μιας και οι Kreator τελείωσαν κατά τη 01:40). Μια κίνηση δίχως λογική λοιπόν…
Όπως και να έχει, το βράδυ της Παρασκευής, από καθαρά μουσικής πλευράς, κρίνεται ως αρκετά επιτυχημένο, με τα σχήματα να αποζημιώνουν τους ακροατές. Δεν πιστεύω πως έφυγε κάποιος δυσαρεστημένος (πέρα από κουρασμένος).
Ελπίζω να βλέπουμε συχνότερα τέτοια πακετάκια, με προσιτές τιμές… Στην τελική, το αξίζουμε βρε αδερφέ…
photos: Ειρήνη Σταματογιαννοπούλου
675 
