Oι νορβηγοί Extol, βρισκόμενοι στα τεκταινόμενα από τα ‘90s και με την ομώνυμη, πέμπτη τους full length δουλειά έρχονται δυναμικά να κατακλύσουν τα ηχεία μας με ένα album – απογραφή από τα όσα έχουν αποκομίσει κατά τη διάρκεια του μουσικού τους ταξιδιού μέχρι σήμερα…
Οι επιλογές τους που κινούνται στο φάσμα της κλασικής black εντάσσοντας όμως παράλληλα και τον progressive ήχο και ενώ έχεις μπει στη διαδικασία πριονιών ξαφνικά σου ξεπετάγεται ένα chorus που θυμίζει Ayreon ή ακόμα προδίδει Queen καταβολές, που ξενίζει. Σίγουρα αυτό που μπορεί να πει κανείς ευθύς εξαρχής είναι πως είναι σαφώς ιδιαίτεροι. Τώρα το κατά πόσο αυτό είναι ευχάριστο ή όχι…
Ενώ από μουσικής άποψης ο ήχος είναι δεμένος, τα στοιχεία εναρμονισμένα μεταξύ τους και έχουν να ενδιαφέροντα θέματα να παρουσιάσουν αφού τα σκληρά κιθαριστικά riff ακολουθούνται από πιο “περίτεχνες” prog συνθέσεις, τα φωνητικά που εναλλάσσονται σε όλα σχεδόν τα κομμάτια από brutal-ίδια σε clean χορωδιακό, ναι, οκ… Ενδιαφέρουσα ιδέα, αλλά για κάποιο λόγο φαίνεται να μη δένει σαν ενότητα, ιδιαίτερα όταν δεν είναι μόνο μία στιγμή αλλά μεταξύ των κεντρικών ιδεών. Περισσότερο θα έλεγα πως φαντάζει κάπως άσχετο από ένα σημείο και μετά και ενδεχόμενα μία επιλογή τύπου Opeth στα vocals θα ήταν υπεραρκετή. Και πρέπει να ομολογήσω πως είμαι λάτρης του mix and match, αλλά εδώ δεν ένιωσα το πολυπόθητο “ταίριασμα”.
Το aftermath των ακροάσεων ήταν “ούτε κρύο, ούτε ζέστη”.
Ενδιαφέρουσες στιγμές τους θα βρείτε στο ομώνυμο “Extol”, σίγουρα στο instrumental “Dawn Of Redemption” και στο “Ministers”.
616 
