Wish Upon a Star, Dead City Motion, Bandage, With No Severity (26/05/2013) Oneirodromio

Αν κάποιος ήθελε να μάθει πως κινείται η punk σκηνή στην Ελλάδα θα του προτείναμε εύκολα να παραβρεθεί στο live της Κυριακής αφού είχαμε τη συμμετοχή δύο επίσημα ανακοινωμένων σχημάτων και μίας έκπληξης στο support act και τους Wish Upon A Star στο main act, οι οποίοι και μας αποχαιρέτησαν με το δικό τους τρόπο αφού ετοίμασαν βαλίτσες και ξεκίνησαν για μερικές εκτός συνόρων εμφανίσεις (και τους ευχόμαστε καλή επιτυχία).

Τα ελληνικά συνήθη φαινόμενα, φυσικά από άποψης διοργάνωσης, δεν έλειψαν αφού το doors opening έγινε μία ώρα αργότερα από την καθορισμένη. Σε αυτό το διάστημα ο κόσμος είχε συγκεντρωθεί, όχι περισσότερος ή λιγότερος από τα αναμενόμενα μίας εγχώριας εμφάνισης αυτού του βεληνεκούς και αισίως στις 22:30 οι With No Severity ανέβηκαν στη σκηνή.

Το τετραμελές σχήμα από την αρχή προσπάθησε να ανεβάσει τη διάθεση των παρευρισκομένων με up tempo επιλογές στο set list, καλές εκτελέσεις και αν και ο χώρος από άποψης διαρρύθμισης και όχι μόνο, δεν ενδείκνυτο για καλό ήχο, δε δημιούργησε ιδιαίτερο πρόβλημα στο σχήμα. Έκαναν ένα καλό άνοιγμα και μας άφησαν στις 22:55 παραδίδοντας τη σκυτάλη στους special guests της βραδιάς.

Οι Bandage, που το όνομά τους δε βρισκόταν στο επίσημο line up, καταλαμβάνουν το stage στις 23:10. Παίζοντας επτά κομμάτια στο σύνολο, τόσο από τη δική τους δουλειά όσο και διασκευές, πάντα στα πλαίσια των punk καταβολών, και με λίγο πιο σκληρό ήχο από τους προηγούμενους που ταιριάζει στο εν λόγω σχήμα κατά τη γνώμη μου συνεχίζουν την βραδιά η οποία πνέει τα λοίσθια. Αποχωρούν από τη σκηνή αρκετά γρήγορα αφήνοντας ευχάριστες εντυπώσεις.

Τρίτοι την τάξη έρχονται οι Dead City Motion, στις 23:35. To πενταμελές σχήμα που κινείται περισσότερο στο hardcore μόρφωμα χωρίς να του λείπουν και λοιπές επιρροές, αντιμετώπισε μάλλον το μεγαλύτερο ζήτημα στον ήχο που έβγαινε από τα ηχεία αφού το ιδίωμα είναι φύσει σκληρότερο και είχαμε ένα σχετικά “μπουκωμένο” αποτέλεσμα το οποίο ευτυχώς δεν έλαθε της προσοχής του ηχολήπτη και διορθώθηκε. Καλές εκτελέσεις, σκληρά vocals και τον αεικίνητο drummer που ξεχώρισε ευχάριστα στον ήχο. Έλαβαν επίσης και το ένθερμο χειροκρότημα του κοινού και απήλθαν από σκηνής κατά τις 00:10.

Και έπειτα από τις συνήθεις διαδικασίες, ένα τέταρτο αργότερα καταφθάνουν οι Wish Upon a Star, το κεντρικό σχήμα της βραδιάς, με προφανή πρόθεση να ικανοποιήσουν πλήρως τον κόσμο που βρισκόταν εκεί για να τους παρακολουθήσει πριν την επικείμενη αναχώρησή τους για τα έξωθεν…

Το σχήμα είναι καλοδουλεμένο, πράγμα που φάνηκε από την πρώτη στιγμή και έχει δημιουργήσει ένα σαφές πλαίσιο μεταξύ πιασάρικου και δημιουργικού στις συνθετικές του επιλογές. Γεμάτοι ενέργεια και αεικινησία ξεκινούν με το The Fine Line και συνεχίζουν παρουσιάζοντας κομμάτια από τις δύο ολοκληρωμένες δουλειές που έχουν ήδη στο δυναμικό τους, όπως το Save Your Breath και το Sleep On It του οποίου και video clip κυκλοφόρησε σχετικά πρόσφατα, αλλά δεν έλειψαν και οι διασκευές κομματιών από “μεγάλα κεφάλια” της διεθνούς σκηνής όπως (φυσικά) οι Ramones και οι Turbonegro.

Η ατμόσφαιρα είναι ευχάριστη αφού η καλή διάθεση που υπάρχει on stage περνά και στο ακροατήριο και πραγματοποιείται το wishful thinking κάθε ζωντανής εμφάνισης που είναι η διαδραστική σχέση των μεν με τους δε. Ήχος σε γενικές γραμμές καλός, πιστές αποδόσεις των κομματιών και με το “κάτι παραπάνω” που περιμένεις να δεις σε μία ζωντανή εμφάνιση. Μέσα σε αυτό το κλίμα παρουσίασαν και νέο track το οποίο εχάρη αποδοχής. Με ένα setlist της τάξεως των πενήντα λεπτών και αμείωτης έντασης κατά τη 01:10 μας χαιρέτησαν “κουνώντας μας λευκό μαντήλι” .

Συνολικά μία καλή βραδιά, χωρίς ιδιαίτερα μελανά σημεία και με το ευχάριστο συμπέρασμα ότι η ελληνική σκηνή, ακόμα και στην underground φάση που περνάει, δε σταματά να είναι παραγωγική και ακόμα πιο ευχάριστο είναι όταν βγαίνει και έχει παρουσία προς τα έξω.

688
About Φανή Τσουκαλά 171 Articles
Γεννήθηκε και μεγάλωσε [με γαλλικά και πιάνο(και μπαλέτο)] στη μαγευτική Αθήνα. Οι σχέσεις της με την rock και metal σκηνή ξεκίνησαν στο δημοτικό, με τη μία κασέτα που κυκλοφορούσε στο σχολείο, ηχογραφημένη από ραδιόφωνο, Λιωμένο Παγωτό από τη μία, Smells Like Teen Spirit από την άλλη. Η πρώτη κασέτα που αγόρασε παρόλ’ αυτά, ήταν Iron Maiden με Di Anno. ‘Έκτοτε έχει βρεθεί σε διαφορετικούς ρόλους, από τον πιο enthusiast θαυμαστή της νέας prog σκηνής, έως τον θιασώτη των Clutch. Σπανίως γράφει για πράγματα, εκτός αν θεωρεί ότι αξίζει να γραφτούν. Ονειρεύεται να βγει στη σύνταξη και να πάρει πτυχίο στην αστροφυσική, καθώς τα Ηumanities και τα Economics and Business που έχει ασχοληθεί μέχρι τώρα, τα βρίσκει βαρετά απέναντι στο αχανές σύμπαν. Επιλογές καριέρας: αιώνια φοιτήτρια.