Οι Paradise Lost είναι ένα από τα πιο πιστά συγκροτήματα στο ραντεβού τους με το ελληνικό κοινό. Από το 1993 που κυκλοφόρησαν το Icon μας επισκέπτονται μετά από κάθε κυκλοφορία νέου δίσκου (με εξαίρεση το Host του 1999, αλλά τότε βρίσκονταν ούτως ή άλλως σε μια “ιδιαίτερη” φάση).
Έχοντας στις αποσκευές του ένα πολύ καλό νέο δίσκο (Faith Divides Us – Death Unites Us) κατηφόρισαν για μια ακόμη φορά στα μέρη μας, φέρνοντας μαζί τους και τον πάντα βροχερό βρετανικό καιρό (όπως σχολιάστηκε και από τον Holmes).
Τη συναυλία άνοιξαν δυο νέα και πολλά υποσχόμενα ελληνικά συγκροτήματα.
Οι πρώτοι που ανέβηκαν στη σκηνή ήταν οι Saddolls, ένα σχήμα που κινείται σε gothic rock ήχους, πολύ κοντά, κατά τη γνώμη μου, στο ύφος των The 69 Eyes. Για περίπου 25 λεπτά παρουσίασαν τραγούδια από τον πρώτο τους δίσκο “About Darkness…” και κατάφεραν να πάρουν τον κόσμο με το μέρος τους, όπως φάνηκε και από το χειροκρότημα που εισέπρατταν με το τέλος κάθε τραγουδιού.
Το νεαρό της ηλικίας τους δείχνει ότι μπορούν να καταφέρουν πολλά, αν συνεχίσουν στα ίδια υψηλά επίπεδα.
Επόμενο συγκρότημα ήταν οι γνωστοί σε πολλούς από τους παρευρισκόμενους Poem. Με τις πρώτες νότες του Instict, το εναρκτήριο τραγούδι, μου ήρθαν στο μυαλό οι Kingston Wall, σαφώς στο πιο μεταλλικό. Οι Poem καταφέρνουν να συνδυάσουν αρμονικά την ψυχεδέλεια και space rock ήχους με το heavy metal, αλλά κάθε περιγραφή είναι άνευ ουσίας όταν έχεις να κάνεις με τόσο καλούς μουσικούς, οι οποίοι παίζουν μουσική που ξεφεύγει από τα τετριμμένα.
Νομίζω ότι είναι περιττό να πω πως οι αντιδράσεις από το κοινό στη μουσική του συγκροτήματος ήταν κάτι παραπάνω από θετικές, και πραγματικά τα παιδιά το αξίζουν.
Με το τέλος της εμφάνισης των Poem είχε έρθει η ώρα για τους headliners της βραδιάς.
Οι Paradise Lost με τον τελευταίο τους δίσκος έδειξαν ότι η στροφή που έχουν κάνει προς πιο heavy κατευθύνσεις είναι καθ’ όλα συνειδητή. Το γεγονός αυτό αποδείχθηκε και από το setlist της συγκεκριμένης βραδιάς (το οποίο μπορείτε να δείτε στο τέλος της παρουσίασης).
Για περίπου μιάμιση ώρα και με σύμμαχο τον πολύ καλό ήχο (κάτι που ίσχυσε και για τα support συγκροτήματα) οι Paradise Lost δε νομίζω ότι άφησαν κανέναν από τους παρευρισκόμενους παραπονεμένο.
Η απόδοση των μελών του συγκροτήματος βρισκόταν στα γνωστά υψηλά επίπεδα, με αποτέλεσμα η όλη συναυλία να κυλήσει ομαλά, αν εξαιρέσει κανείς κάποια μικροπροβλήματα με την κιθάρα του Mackintosh, ενώ και σε κάποιο κομμάτι (αν και δεν έχω συγκρατήσει σε ποιο) μου φάνηκε ότι ο Erlandsson έκανε κάποια λαθάκια στην εισαγωγή. Εντύπωση την οποία άκουσα και από άτομα που ήταν γύρω μου.
Μετά το τέλος του Requiem το συγκρότημα αποχώρησε από τη σκηνή για το καθιερωμένο encore, κάτι που ούτως ή άλλως είναι πλέον αναμενόμενο και δεν προκαλεί έκπληξη σε κανέναν. Μετά από τρία κομμάτια το συγκρότημα αποχώρησε για δεύτερη και “οριστική” φορά και κανείς δεν περίμενε ότι θα ξαναεμφανιστούν.
Και όμως … Οι Paradise Lost εμφανίστηκαν και πάλι, και δια στόματος Holmes μας έβαλαν να επιλέξουμε το τελευταίο κομμάτι της βραδιάς.
The Last Time ή Eternal
The Rise Οf Denial
Pity The Sadness
Erased
Embers Fire
I Remain
As I Die
Enemy
First Light
Enchantment
Frailty
One Second
Forever Failure
Requiem
Faith Divides Us – Death Unites Us
As Horizons End
Say Just Words
Eternal
Δημήτρης Καρβούνης
522 
