Οι Nightfall, παρά τη μακρά τους πορεία, δε συμβιβάστηκαν ποτέ σε ότι αφορά τον ήχο τους, ούτε έμπλεξαν ιδιαίτερα με τις επιταγές της μουσικής βιομηχανίας. Διανύοντας πλέον την τρίτη τους περίοδο, έχοντας συνάμα κυκλοφορήσει πρόσφατα το “Cassiopeia”, ο Ευθύμης Καραδήμας μιλάει στο Rockway.gr, αποδεικνύοντας για μία ακόμη φορά πως δε χρειάζεται να συμβιβαστείς προκειμένου να δηλώνεις επιτυχημένος…
Καλησπέρα Ευθύμη. Οι Nightfall έφτασαν αισίως στο ένατο full length album τους. Θες να μου πεις κάποια πράγματα για το “Cassiopeia”;
Καλησπέρα Δημήτρη και ευχαριστώ για την πρόσκληση. Το Cassiopeia είναι το δεύτερο απο τη τρίτη περίοδο της μπάντας. Είναι ένα αμάγαλμα μελωδίας και σκληρότητας και φέρει μέσα του όλα αυτά τα στοιχεία που θεωρούμε Heavy Metal. Βασικά αυτό το άλμπουμ δεν είναι τίποτα άλλο από Brutal Heavy Metal!
Μουσικά τουλάχιστον, είναι η φυσική συνέχεια του προηγούμενου, “Astron Black and the Thirty Tyrants ”. Υπάρχει κάποια ιστορία- ιδέα πίσω από αυτά; Γιατί ασχολείσαι τόσο πολύ με τον ουρανό;
Δεν είναι τόσο ο ουρανός όσο τα στοιχεία σε αυτόν τα οποία παραμένουν ίδια αιώνες τώρα ακριβώς όπως και η ανθρώπινη φύση. Αυτή η συνέχεια με συναρπάζει γιατί σε κάνει να νιώθεις το δέος της μεγαλοσύνης αυτού που λέγεται ζωή. Μιας και αναφερόμαστε στη Κασσιόπη να πω ότι o αστερισμός είναι κομμάτι της τιμωρίας της και όχι κάτι ξεχωριστό. Η αιώνια περιφορά της γύρω από τον άξονα του βόρειου πόλου καθισμένη ως είναι στο θρόνο της και γραπωμένη απο αυτόν να μη πέσει στη μισή περιστροφή που είναι ανάποδα, είναι μια τιμωρία πολύ σκληρή που κάτι θέλει να πει. Ας την ακούσουμε.
Τα τραγούδια είναι εξ ολοκλήρου δικές σου ιδέες;
Σε αυτό το άλμπουμ τη μουσική την έγραψα μαζί με τον Evan Hensley. Η θεματολογία και οι στίχοι είναι δικοί μου.
Το “Astron Black and the Thirty Tyrants” πήγε πολύ καλά… Μπορούμε να πούμε πως αποτελεί μια νέα αρχή για το σχήμα, ή μια φυσική συνέχεια;
Είμαστε ήδη στο δεύτερο κεφάλαιο της τρίτης περιόδου και αυτό από μόνο του είναι ένα μικρό θαύμα για μια μπάντα που δεν ακολουθεί καμία νόρμα χρόνια τώρα και εμφανίζεται όπου, όπως, και όταν θέλει. Αυτό που κρατώ προσωπικά είναι η συνέπεια σε αυτό που πρεσβεύουμε απο τη πρώτη στιγμή, απο το demo tape Vanity το 1991.
Από τότε που επανήλθαν στο προσκήνιο οι Nightfall, βαδίζουν σε ένα πιο συγκεκριμένο μουσικό μοτίβο. Θεωρείς πως πλέον η μπάντα έχει σταθεροποιήσει τον ήχο της;
Αυτή τη στιγμή δείχνει να είναι κάπως έτσι. Ποτέ δε ξέρεις πως μπορεί να εξελιχθεί όμως. Δε δίνω ιδιαίτερη βάση σε αυτά τα στοιχεία. Το ζητούμενο είναι η σωστή έκφραση. Το να βγάζουμε δηλαδή απο μέσα μας όλα αυτά τα δαιμόνια που τυραννάνε τη ψυχή μας και να τα καίμε σε κοινή θέα με ανθρώπους που νιώθουν λίγο εως πολύ όπως εμείς. Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα, όπως πολύ σωστά είχε πει κάποια παλαιότερα.
Με τόσες αλλαγές στη σύνθεση, να φανταστώ πως οι Nightfall εύλογα μπορούν να χαρακτηριστούν ως το προσωπικό σου πνευματικό παιδί, έτσι;
Ίσως δεν είναι τόσο τα μέλη που περνάνε, αλλα το ότι τόσα χρόνια δεν έχω αναλωθεί σε άλλα σχήματα και δεν παρέκλινα από τον λόγο που γράφω και παίζω μουσική. Για άλλους είναι διασκέδαση, για άλλους επάγγελμα, για εμένα αυτοίαση.
Σκέφτηκες ποτέ να ξεκινήσεις κάποιο άλλο σχήμα, ή μια solo καριέρα;
Πολλά έχω σκεφτεί κατα καιρούς. Τη διαφορά όμως τη κάνουν οι πράξεις. Και σε αυτές είμαι επιλεκτικός και διακριτικός σε σημείο που δύσκολα μπορεί να ακολουθήσει κάποιος χωρίς αυτοσυγκράτηση και πειθαρχία προς έναν καθαρό στόχο. Το τι θες απο τη ζωή είναι το Α και το Ω της υπάρξεώς σου. Σκέψου το μύθο με τις Σειρήνες. Ξέρεις πόσες τέτοιες υπάρχουν γύρω μας;
Το “Diva Futura” έχει λάβει όλα αυτά τα χρόνια πολλές κριτικές και έχει κατηγορηθεί πολλάκις. Προσωπικά θεωρώ πως για να βγάλεις ένα τέτοιο album χρειάζεται κότσια και προοδευτική ματιά… Ποια είναι η δική σου άποψη ύστερα από τόσα χρόνια για το εγχείρημα αυτό;
Κορυφαίο πείραμα. Ακόμα και τώρα πιστεύω ακούγεται σα να ηχογραφήθηκε εχθές. Μόνο που τότε αυτά τα goth-industrial φωνητικά ήταν κάτι ξένο και παράξενο. Ηταν και ότι πολλοί περίμεναν ένα Lesbian Show ΙΙ και έτσι αυτή η ανώμαλη προγκρεσιβίλα του Diva Futura έμεινε στους λίγους ψαγμένους. Αξιόλογα κομμάτια όπως τo Master, Faster, Sweet Desaster, το Ceaseless, το Diva, το Licked ones Iced Lips, to Traitor’s Kiss,το Some Deaths take Forever, Sheer Misfit… βασικά όλα (γέλια) Τι μου θύμησες τώρα!
Θεωρείς πως τα διαλείμματα 1999-2003 και 2004- 2010, που έκανε η μπάντα, συντέλεσαν αρνητικά στην ανοδική πορεία των Nightfall;
Αν μου εξηγήσεις τι σημαίνει “ανοδική” ίσως βρούμε και την απάντηση. Αν πάντως εννοείς το να είμασταν πιο γνωστοί, πιο εμπορικοί, να σου πω οτι αυτό ποτέ δεν ήταν το ζητούμενο. Το Μέταλ και γενικά όλη αυτή η μουσική σκηνή είναι μια υποκουλτούρα. Το ότι ξαφνικά έπεσε χρήμα και όλοι θέλησαν να γίνουν επαγγελματίες μουσικοί ή διασκεδαστές όπως στο mainstream δεν υποχρεώνει κάποιους άλλους, όπως εμάς, να αλλάξουμε τη στάση μας απέναντι στη τέχνη. Λυπάμαι, αλλά το πόσο γνωστός είσαι δεν επηρεάζει την καλιτεχνική αξία ενός έργου. Ολο αυτό έχει να κάνει με την εμπορικότητα. Από την άλλη όμως, μιας και το έθεσες, δεν είναι αξιοπερίεργο ότι μια μπάντα που δεν ακολουθεί το “σωστό” ανοδικό δρόμο, ούτε είναι παρών κάθε ώρα και στιγμή σα Juke Box να παίζει για να χορέψει ο κόσμος, να είναι ακόμα ακμαία και δυνατή; Αυτό είναι η ουσία της τέχνης. Αν έχεις όντως κάτι να πεις, θα υπάρχει πάντα κάποιος να σε ακούσει!
Ποια είναι η διαφορά του να βρίσκεσαι στο δυναμικό μιας τόσο ιστορικής εταιρίας, όπως η Metal Blade Records; Τι βοήθειες λαμβάνετε από εκείνους;
Έχει και τα καλά και τα κακά όπως παντού και με όλα. Το ότι είμαστε στο roster της εταιρείας που έβγαλε τους Metallica και τους Slayer όμως είναι μοναδικό. Αδυνατώ να το περιγράψω. Και μόνο ότι μας αγκαλιάσανε και δεχτήκανε και τις ιδιαιτερότητες μας όπως τις περιέγραψα πιο πάνω σημαίνει πολλά για εμάς αλλα και την Ελληνική σκηνή.
Black Metal και πολιτική στην Ελλάδα… Θέμα taboo που πολλοί διστάζουν να εκφέρουν γνώμη… Όντας όμως από τους λίγους στο κουρμπέτι που δε “μασάς”, θα ήθελα την άποψή σου…
Όπως όλοι οι άνθρωποι έχουν τα hobbies τους έτσι και οι πολιτευόμενοι. Και όπως ένας ηθοποιός ντύνεται ανάλογα με τους ρόλους του έτσι και ένας μουσικός. Ο Reagan ήταν ηθοποιός, έκανε τον cow boy. Σήμαινε κάτι αυτό; Μάλλον όχι. Ας δούμε λοιπόν τι πρεσβεύει ο κάθε ένας στη σκηνή απο την οποία απευθύνεται και επι του συγκεκριμένου θέματος στο οποίο αναφέρεται. Τα υπόλοιπα είναι άνευ ουσίας.
Σχέδια για live υπάρχουν, ή είναι νωρίς ακόμα;
Στα υπόψιν. Πρέπει να είναι κάτι καλό και όχι απλά μια ευκαιρεία να… προωθήσουμε το νέο μας δίσκο. Έτσι δε το λένε; (γέλια)
336 
