Οι Nightfall, μία μπάντα εκ των πρωτοπόρων του ελληνικού ακραίου ήχου, επιστρέφει με το ένατο album τους κοιτώντας ψηλά. Ψηλά στον ουρανό και βαπτίζει για αυτόν το λόγο το album “Cassiopeia”, σαν τον αστερισμό, που με τη σειρά του πήρε το όνομα από την Κασσιόπη, σύζυγο του Κηφέα, βασιλιά της Αιθιοπίας.
Το album κατακλύζεται από μυθολογική θεματολογία και περιέχει τραγούδια, όπως “Hyperion” και “Oberon and Titania”.
Είναι στο ίδιο κλίμα και μουσικά και στιχουργικά με το προηγούμενο, “Astron Black And The Thirty Tyrants”, και τώρα ξαναπιάνουν το τηλεσκόπιο να παρατηρήσουν τον Αττικό ουρανό, δεύτερη φορά για λογαριασμό της Metal Blade.
Η παραγωγή είναι πολύ προσεγμένη και φυσικά δεν θα περιμέναμε κάτι άλλο ένα συγκρότημα με τέτοια ιστορία. Μουσικά κινούνται στα γνώριμα τους μονοπάτια, εκεί που το death συναντά το black και gothic συναίσθημα, με τεχνικές κιθάρες και ξεσπάσματα blast beat των τυμπάνων και τη φωνή του Ευθύμη να είναι βαριά και σκληρή, σνομπάροντας τις πιο υψηλές παλιές τους συχνότητες.
Σε πολλά σημεία φαίνεται να ηρεμεί και να γίνεται πιο ατμοσφαιρικό, όπως στη μέση του τελευταίου “Astropolis”, με την κιθάρα να σπάει το κομμάτι στα δύο και να δίνει μια νέα πνοή στο κομμάτι, όπου τα πλήκτρα παίζουν ένα δραματικό ρόλο.
Μαζί με την Αρχαία Ελλάδα υπάρχει και ένας Αιγυπτιακός αέρας στη δουλειά ετούτη, που κάνει κάποιον σαν και μένα να συμπαθεί ακόμα περισσότερο αυτό το εγχείρημα.
Ο δίσκος μπαίνει σιγά σιγά με το “Phaethon” και στη συνέχεια τα κομμάτια είναι πολύ κοντά σε ύφος και ρυθμό, με όμορφα κατεβάσματα, κατά καιρούς και καλές ιδέες στα κιθαριστικά.
Μην περιμένεις, απαιτητικέ τύπε, να ακούσεις “Macabre Sunsets”. Άλλη εποχή, άλλοι Nightfall! Είναι ένας καλός και ευκολοάουστος δίσκος, με κομμάτια που μπορούν να σε κρατήσουν “ζωντανό” ως το τέλος. Πολύ καλή στιγμή το “Stellar Parallax”!
Μην αγνοήσετε το δίσκο επειδή έχετε σταματήσει να ακούτε από την εποχή του “Athenian Echoes”, στηρίξτε τους και βοηθήστε τους να μείνουνε όρθιοι!
750 
