Μπορεί η επανάσταση στη χώρα μας να μην φαίνεται στον ορίζοντα, παρά τα χιλιάδες προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, όμως οι Danger Angel δεν περιμένουν τους άλλους… για αυτό και κυκλοφορούν το εκπληκτικό “Revolutia”. O κιμπορντίστας και συνθέτης του group, Ahas, εξομολογείται στο Rockway.gr, τις ανθρώπινες ανησυχίες του συγκροτήματος και εξηγεί με απόλυτο και ορθό τρόπο γιατί οι DANGER ANGEL εξελίσσονται και προοδεύουν μουσικά ενώ παράλληλα μας αποκαλύπτει πως του φάνηκε η συνεργασία του με τον Jeff Scott Soto.
Έχετε νέο άλμπουμ και περιοδεία με τον Jeff Scott Soto, υπάρχουν και άλλα σχέδια για τη φετινή χρονιά;
Η χρονιά ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Η αλήθεια είναι ότι την περιμέναμε πως και πως. Ξεκινάμε με την κυκλοφορία του καινούργιου μας δίσκου, την προώθηση του και αμέσως μετά στα σχέδια είναι η κυκλοφορία του πρώτου μας video clip από τα χεριά του μουσικού και φίλου Βαγγέλη Γιαλαμά σε συνεργασία με τον Τάσο Τσιαμπούλα. Επειδή έχω αναλάβει την καλλιτεχνική επιμέλεια, μπορώ να πω ότι η μεταστροφή της μπάντας δεν είναι μόνο στον ήχο αλλά σε ότι έχει να κάνει με αυτήν. Από την φωτογραφία, τους στίχους, το styling. Έτσι και το clip θα είναι κάτι που πιστεύω ξεφεύγει από τα standard μονοπάτια που υπάρχουν στην εγχώρια σκηνή. Οπότε μπορούμε να πούμε ότι όλο αυτό είναι μέσα στα πλαίσια των στόχων μας γενικότερα. Σαν πρώτο single επιλέξαμε το “When I’m gone” που θα κυκλοφορήσει ελπίζω στα μέσα του Φεβρουαρίου. Στα σχέδια γενικότερα υπάρχει η δίψα για “παίξιμο” οπότε μετά την Ευρωπαϊκή περιοδεία με τον Jeff σίγουρα θα ετοιμάσουμε μια “μεγάλη” δική μας συναυλία για την επίσημη παρουσίαση της “Revolutia” και θα θέλαμε σίγουρα τουλάχιστον ακόμα ένα clip στα μέσα του χρόνου.
Συμβολίζει κάτι το ιδιαίτερο το εξώφυλλο σας;
Συμβολίζει πολλά. Και λειτουργεί και σαν καθρέφτης. Ο καθένας δίνει δικές του ερμηνείες. Για εμάς το εξώφυλλο συμβολίζει την αδελφοσύνη, την αγάπη και την φιλία. Είναι η δική μας απάντηση στην λύση των προβλημάτων του πραγματευόμαστε στο cd. Η φωτογραφία του εξωφύλλου όπως και οι φωτογραφίες στο cd είναι από τη Μαρία Ντελάκου.
Είναι εμφανές στο στιχουργικό κομμάτι, ότι σας έχει επηρεάσει η οικονομική και κοινωνική κρίση και το κλίμα οργής που ζούμε στη χώρα μας, άλλωστε το δηλώνετε και στον τίτλο του δίσκου. Πιστεύετε ότι εκτός από τους πολιτικούς, έχουν συμβάλει και άλλοι παράγοντες στην γιγάντωση της κρίσης;
Εννοείται! Σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να φταίνε μόνο 300. Όλοι εμείς έχουμε μεγάλο μερίδιο σε όλο αυτό. Μια ολόκληρη γενιά μεγάλωσε πάνω σε ένα μπαλόνι, το οποίο φούσκωνε συνεχώς χωρίς κανένα έλεγχο. Ήμασταν καλό-βολεμένοι. Να σου πω ένα παράδειγμα. Έχω γνωστούς οι οποίοι έπαιρναν δάνειο για να πάνε διακοπές χλιδάτες, αυτό νομίζω δίνει μια εικόνα της κατάστασης. Όλοι μας λίγο πολύ έχουμε κάτι από αυτό. “Χειριζόμασταν” υλικό το οποίο δεν μπορούσαμε ή δεν είχαμε την ικανότητα να το διαχειριστούμε. Τώρα πια είναι αργά. Οι ίδιοι άνθρωποι που παίρνανε δάνεια είναι τώρα που δεν έχουν δουλειά, ούτε σπίτι. Πολλοί από αυτούς δίνουν τέλος στην ζωή τους ή ακόμα απλά το σκέφτονται, ή αναγκάζονται να μεταναστεύσουν για ένα καλύτερο μέλλον. Επίσης έναν σημαντικό ρόλο σε όλο αυτό παίζει η άγνοια ή η αδιαφορία εάν θέλεις. Η διαφθορά και εξαΰλωση των ανθρωπίνων σχέσεων. Δεν μας νοιάζει ο συνάνθρωπος μας. Όλα πια έχουν να κάνουν με το ΕΓΩ και όχι με το Εμείς. Όλα αυτά έχουν μελετηθεί καλά και γίνονται με μαθηματική ακρίβεια. Απλά τώρα πια δεν είναι κρυφό. Ο κόσμος άρχισε να “βλέπει” λίγο από το δεξί μάτι και άρχισε να αγανακτεί. Δεν έχουμε δει ακόμα τίποτα και για αυτό πρέπει να σταματήσουμε να ενδοσκοπούμε και να αντιδράσουμε. Αυτό αρκεί. Για να αλλάξουνε τα πράγματα πρέπει να αλλάξει ο πυρήνας και αυτός είμαι εγώ, εσύ.. όλοι μας πρέπει να αλλάξουμε για να αλλάξει η κοινωνία. Είναι όπως βλέπεις κάτι το οποίο πρέπει να γίνει ομαδικά. Μια σπίθα χρειάζεται για να ξεκινήσει μια φωτιά.
Υπάρχουν τραγούδια στο δίσκο όπως το “Falling” που αναφέρεστε για τις αυτοκτονίες. Θέλετε να μας πείτε ποιο γεγονός σας επηρέασε να γράψετε ένα τέτοιο κομμάτι;
Είναι κάτι το οποίο είναι πολύ λυπηρό. Το κομμάτι είναι αφιερωμένο σε έναν “δικό μας” άνθρωπο ο οποίος αποφάσισε ότι δεν μπορεί άλλο να το παλέψει και τα παράτησε… Ξέρεις στην ουσία αυτό είναι. Όταν όλα φτάνουν στο μηδέν, εκεί που παλεύεις με το εγώ σου, εκεί που οι σκέψεις κάνουν πόλεμο στο κεφάλι σου… εκεί λοιπόν ή όλα αρχίζουν ή όλα τελειώνουν. Το κομμάτι μιλάει για αυτές τις στιγμές της σιωπής. “Έχει την ανάγκη να τον σταματήσει κάποιος. Χρειάζεται ένα στήριγμα και δεν το έχει. Έμαθε να πετάει, ο ουρανός ήταν δικός του αλλά τώρα πέφτει…” Γύρω μας οι άνθρωποι αυτοκτονούν με αυξανόμενους ρυθμούς, όχι πλέον μόνο λόγω ψυχολογικών προβλημάτων αλλά λόγω της βίαιης αλλαγής στις ζωές τους. Έχεις παρατηρήσει ότι όλοι τώρα τρέχουν στους ψυχολόγους; Εγώ δεν θυμάμαι ποτέ να ήταν θέμα συζήτησης, δεν το είχαμε ανάγκη. Τώρα είναι ένα είδος μόδας και ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματα του. Αυτά λοιπόν τα πράγματα μας απασχολούν, τα συζητάμε στον καφέ μας στις ώρες που έχουμε μαζί και δεν θα μπορούσε να λείπει από την μουσική μας γιατί πολύ απλά δεν λείπει από τις ζωές μας.
Στιχουργικά βλέπουμε ότι ασχολείστε με θέματα όπως είναι η ανεργία, η μετανάστευση, οι χαμένες ευκαιρίες, η κατάθλιψη. Συνήθως τα hard rock συγκροτήματα δεν μας έχουν συνηθίσει σε τέτοιου είδους θεματολογία. Πως προέκυψε αυτή η απόφαση;
Το “hard rock συγκροτήματα” είναι κάτι πολύ γενικό και εμάς ποτέ δεν μας άρεσαν η ταμπέλες στην μουσική. Γενικά υπάρχει μια σύγχυση με το τι είναι hard rock ή metal ή post rock ή alternative και αυτό που θέλω να πω είναι ότι κάποτε ο σκοπός που εξυπηρετούσε γενικά η hard rock μουσική ήταν ένας συγκεκριμένος. Το υπερβολικό, το σέξι το “βρώμικο” η ποζεριά αλλά τότε αυτά ήταν είδος “Revolutia” για την εποχή εάν το σκεφτείς. Υπήρχε πολύ ταμπού και εμάς μας φαίνεται συνηθισμένο το να βλέπουμε τυπάκια με μακριά μαλλιά βαμμένα και “υπερθεές” γκόμενες σε προκλητικούς ρόλους όμως δεν ήταν πάντα έτσι. Αυτό είχε ανάγκη τότε ο κόσμος. Να ξεσπάσει από τον συντηρητισμό και όλα αυτά… Τώρα πια αρκετά χρόνια μετά τα πράγματα έχουν αλλάξει αφού η ίδια μουσική μπορεί να υπηρετήσει άλλον σκοπό ή ακόμα και τους ίδιους υπό άλλη οπτική γωνία. Τώρα όλα αυτά δεν αποτελούν κάτι διαφορετικό. Τώρα ο κόσμος στρέφεται σε φιλανθρωπικές οργανώσεις γιατί δεν έχει “μια” και κοιμάται στους δρόμους, όμως αυτό λοιπόν δεν προέκυψε. Δεν κάτσαμε στο στούντιο και είπαμε λοιπόν μάγκες τώρα θα γράψουμε ένα κομμάτι για την ανεργία. Θα ήταν προσποιητό. Fake που λέμε, απλά το μαγικό με όλο αυτό είναι ότι έχουμε κοινές απόψεις ίδιες ανησυχίες και ο ένας συμπληρώνει τον άλλον. Οπότε μας βγήκε έτσι και μπορεί στον επόμενο δίσκο να γράψουμε το δικό μας “girls girls girls” ποτέ δεν ξέρεις…
Θεωρείται ότι μεγαλύτερος εχθρός μας είναι πρώτα ο κακός και ο αδύναμος εαυτός μας και μετά οι πολιτικοί και όσοι ασκούν εξουσία πάνω μας;
Νομίζω αυτό το απάντησα προηγουμένως… Πάνω-κάτω ναι. Οι πολιτικοί είναι καθρέφτης της κοινωνίας. Η έκφραση “μας ασκούν εξουσία” δεν μου αρέσει , γιατί δεν το πιστεύω. Ίσα ίσα εμείς τους δίνουμε την εξουσία με την ψήφο μας. Χωρίς εμάς δεν είναι τίποτα. Ο καθένας έχει τον δικό του “εχθρό” που πρέπει να αντιμετωπίσει. Όλοι χρειαζόμαστε μια αλλαγή…
Η συνεργασίας σας με τον Jeff Scott Soto είχε μόνο καθαρά επαγγελματικό χαρακτήρα; Και επίσης αν υπήρχε κάποιο περιστατικό που σημάδεψε αυτή τη συνεργασία;
Κάθε άλλο! Ο Jeff θεωρείται φίλος του γκρουπ. Ακόμα και την πρώτη φορά που γνωριστήκαμε για τις ανάγκες του “Never Let you Go” και το πρώτο Live μαζί, νιώσαμε μια χημεία μοναδική. Υπάρχει το “τώρα κάνω δουλειά”, αλλά με ένα μοναδικό τρόπο που έχει ο Jeff. Είναι πολύ ωραίος τύπος και έχουμε αρκετά κοινά ενδιαφέροντα, όπως οι μπύρες και οι καηπιρόσκες ενώ είναι πολύ εύθυμος και πειραχτήρι. Αυτό μας έκανε καλό γιατί δεν είχαμε απέναντι μας έναν ψυχρό ξένο ο οποίος ήρθε να πάρει τα ευρώ μας και να φύγει. Νιώσαμε σαν να έχουμε έναν πολύ καλό φίλο να μας “συμβουλέψει”. Αυτό ήταν το κλίμα. Τώρα περιστατικό… πολλά. Εγώ δεν τον είδα και πολύ όσο τα υπόλοιπα παιδιά στο στούντιο γιατί ταυτόχρονα ηχογραφούσα και εγώ στο δικό μου. Μιλάμε για 48ωρα, έτσι έστελνε αλλαγές ο Jeff και εγώ έπρεπε να τις τελειώσω επιτόπου. Εάν κάτι σημάδεψε την συνεργασία είναι σίγουρα το αποτέλεσμα και το ότι ο Jeff αγάπησε και εκτίμησε το υλικό που του δώσαμε. Προσωπικά αν μπορώ να πω ότι με σημάδεψε κάτι είναι ότι ο Jeff μου είπε ότι ξεφεύγω από τον τυπικό “ροκ” κιμπορντίστα που δεν του δίνει κανείς σημασία, γιατί δεν πρέπει να του δώσει, και μπαίνω σε αλλά μονοπάτια, ότι κάνω ένα είδος σχολής με τον τρόπο που φτιάχνω τους ήχους και τους χρησιμοποιώ και θα ήθελε πολύ να συνεργαστούμε… όπως καταλαβαίνεις αυτό με απασχόλησε πολύ!
Πόσο πολύ τελικά “ανοίγουν” οι πόρτες με μία τόσο σημαντική συνεργασία;
Αυτό θα το δείξει ο χρόνος. Εάν του χρόνου με δεις να οδηγώ SKYLINE, έλα να τα ξαναπούμε (γέλια). Πέραν της πλακάς νομίζω ότι τελικά δεν έχει και πολύ σημασία. Εάν ήταν μόνο για Ελλάδα και για το εάν θα κάναμε “καριέρα” στο MAD και στο YouTube σίγουρα οι γνωριμίες είναι παραπάνω από σημαντικές. Επειδή όμως η μουσική σκηνή στο εξωτερικό δεν είναι τόσο, ας το πούμε, περιορισμένη το υλικό που παρουσιάζεις έχει την μεγαλύτερη σημασία. Εάν όλο το “πακέτο” είναι καλό θα σου δοθούν ευκαιρίες. Το θέμα είναι εάν έχεις να πεις κάτι. Τι θα προτείνεις και το πώς θα το διαχειριστείς. Ο Jeff δεν είναι και ο Timberlake ή ο Bob Rock, που ας πούμε είναι παραγωγοί που τους ξέρει και η κουτσή Μαρία, ο καθένας στο είδος του και θα μπορούσες να πεις ότι θα μας “φτιάχνανε”. Ο Jeff συνέβαλε στο να βγει ένα καλοδουλεμένο cd με όμορφες μελωδίες, καλοδουλεμένα και “ψαγμένα” φωνητικά και τέλος πάντων μια όμορφη παραγωγή. Εάν θα ανοίξουν πόρτες θα είναι κάτι ευπρόσδεκτο και επιθυμητό αλλά μπορεί και να μην ανοίξουν… πραγματικά στο τέλος της ημέρας εμάς αυτό δεν μας απασχολεί καθόλου. Για εμάς είναι ήδη ανοιχτές… όπως είπε και ο ίδιος… “whether this album sells 20 or 200,000 copies, it is something I will cherish as a moment in my career as paramount…”. Αυτό μας αρκεί προς το παρόν.
Στο άλμπουμ φαίνεται μία σημαντική προσπάθεια από την πλευρά σας να μη έχετε μόνο melodic hard ρυθμούς αλλά να αναδείξετε και πιο σύγχρονους ήχους; Με ποιο σκεπτικό έγινε αυτή η αλλαγή;
Όπως είπα και πιο πάνω δεν έγινε με κάποιο ειδικό σκεπτικό. Απλά είχαμε την ανάγκη για κάτι πιο φρέσκο. Και οι μουσικές που ακούμε έχουν αλλάξει… οι επιρροές, γουστάρουμε να παίζουμε μουσική. Πειραματιζόμαστε, προτείνουμε, ακούμε και δώσε 4 να μπω. Μου στέλνει με email μια ιδέα ο Ethan τη βάζω κάτω την επεξεργάζομαι και την στέλνω πίσω. Κάπως έτσι δουλεύει το πράγμα. Ο καθένας βάζει από κάτι στον καμβά. Αυτό ξέρεις είναι και αυτό που γουστάρω πιο πολύ. Ο ένας εμπιστεύεται τον άλλον. Δεν έχει πολύ μπλα μπλα όταν γραφούμε, εάν εξαιρέσεις τις φιλοσοφικές διαφωνίες μου με τον Ethan. Θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν έγραφα το “I’m not here” έκανα πάνω από 40 διαφορετικά takes και επηρεαζόμουν από παντού. Βλέπαμε ταινίες με τον Ethan, το (Blade), και γουστάραμε ή στο “King of thieves” το πως θα ήταν να γράφαμε μουσική για τον Tarantino…; Θέλαμε και εμείς κάτι τέτοιο. Δηλαδή κάτι που μας αρέσει κάτι που θα το επεξεργαστούμε και θα το φτιάξουμε από το μηδέν και θα είναι το κάτι. Δεν αλλάζουμε ήχο θεωρώ, ο ήχος εξελίσσεται. Οι Danger Angel είναι οι ίδιοι απλά ακούς μια πτυχή διαφορετική.
Συμφωνώ και εγώ ότι εξελίσσεστε και αυτό είναι ότι καλύτερο για ένα σχετικά νέο συγκρότημα. Επίσης σε πολλά σημεία του “Revolutia” κλέβουν τις εντυπώσεις τα πλήκτρα. Αυτό αποτελεί το “κλειδί” για την συνθετική σας εξέλιξη;
Oι Danger Angel από την αρχή είχαν μια φωνή διαφορετική στα πλήκτρα. Τα παιδιά είδαν αυτό που είχα μέσα μου και που είχα ανάγκη να μοιραστώ σαν καλλιτέχνης και τους άρεσε. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από αυτό. Ο τρόπος που προσεγγίζω τα κομμάτια δεν είναι απλά να γεμίσω το κενό με ένα pad ή από την άλλη να κάνω εντυπωσιακά progressive solos. Προσπαθώ να γίνω το alter ego της κιθάρας του Ethan. Προσπαθώ να “φτιάξω” εικόνες με τους ήχους. Πιστεύω ότι έχουμε καταφέρει να έχουμε ένα δικό μας ήχο και αυτό μας ικανοποιεί πάρα πολύ για αρχή…
Εκτός από μία καλή μελωδία ή ρυθμό, πόσο μεγάλο ρόλο παίζει το ταλέντο των μουσικών και η ενορχηστρωτική παιδεία για να αναδειχτεί μία σύνθεση σε ένα πολύ καλό τραγούδι;
Κοιτά, μιλάς με ένα μουσικό που έχει μεγαλώσει στα ωδεία και τις βιβλιοθήκες και θα ακούσεις πολλά πάνω σε αυτό το θέμα. Παρόλα αυτά έχω την παιδεία του “δρόμου” και ξέρω και τις δυο πλευρές. Μια καλή ενορχήστρωση μπορεί να αναδείξει ένα κομμάτι σχετικά μέτριο και ένα καλό κομμάτι να καλύψει μία μέτρια ενορχήστρωση. Η παιδεία είναι το παν. Πιστεύω ότι η μουσική είναι μια επιστήμη και την έχουμε παρεξηγήσει. Δεν είναι τόσο απλό. Είναι σαν να με ρωτούσες εάν μπορώ να κάνω καλή ποίηση εάν δεν ήξερα να μιλάω και να γράφω .Από την άλλη το ταλέντο σε πάει κάπου αλλά μέχρι ένα σημείο. Και στις δυο περιπτώσεις χρειάζεται μελέτη και ώρες πολλές. Δεν λέω ότι πρέπει να πας στο ωδείο για να κανείς καλή μουσική. Κάθε άλλο. Η γνώση είναι παντού και κυκλοφορεί ελεύθερη. Χρειάζεται όμως ασχολία μεράκι και άποψη. Η παραγωγή παίζει ακόμα ένα μεγάλο ρόλο πάνω σε όλα αυτά, οπότε θα δεις ότι πολλές επιτυχίες τις υπογραφούν μεγάλα “κεφαλιά” και παραγωγοί που γνωρίζουν από όλα αυτά.
Από την πρώτη σας κυκλοφορία τι έχει αλλάξει στο συγκρότημα τόσο σε μουσικό όσο και σε επίπεδο σχέσεων μεταξύ σας;
Έχουμε ένα καινούργιο τραγουδιστή και μια κιθάρα λιγότερη. Αυτά είναι αρκετά για να αλλάξουν το σκηνικό. Έχουμε μάθει καινούργια πράγματα και από τα λάθη μας γινόμαστε καλύτεροι. Ο πρώτος δίσκος ήταν πιο “βιαστικός” πιο κολλάζ θα μπορούσα να πω. Είχαμε γράψει το cd με άλλον τραγουδιστή και μετά χρειάστηκε να προσαρμόσουμε τα κομμάτια πάνω στον Jimmy, και αυτό ήταν ας πούμε “λάθος”. Δεν είχαμε τη οικονομική άνεση να ξαναμπούμε όλοι στούντιο και το φέραμε κοντά αλλά όσο να’ ναι δεν είναι το ίδιο. Σε αυτό το cd έγιναν σωστά τα πράγματα με την σειρά τους. Το διάστημα που μεσολάβησε είχαμε την ευκαιρία να γεμίζουμε τις “βιβλιοθήκες” μας και να μάθουμε πράγματα. Έτσι πάει… Πειραματιστήκαμε με τις ηχογραφήσεις και αλλάξαμε τα κομμάτια αρκετές φορές. Τα νιώσαμε και μετά τα εκδώσαμε. Επίσης έχουμε έρθει ακόμα πιο κοντά σαν άνθρωποι μιας και έχουμε τις γιορτές μας τα meeting μας, είναι μια μικρή οικογένεια.
Ποια είναι τελικά η “κρυφή” δύναμη του συγκροτήματος;
Δεν μπορώ να στην πω γιατί μετά δεν θα είναι “κρυφή” και θα χάσει την αξία της. Μπορώ όμως να σου πω ότι μια δύναμη της μπάντας είναι η τρέλα για το Live και η ανάγκη να ανεβούμε στο stage και να τα σπάσουμε, μετά να κατεβούμε να χτυπήσει ο ένας τον ώμο του άλλου και να πει… “Hangover from your Love και δώσε να γίνουμε…”.
313 
