Ειπώθηκε πως δύο γνώριμες φυσιογνωμίες του σκληρού ήχου θα έφερναν για πρώτη φορά ένα μοναδικό show στη χώρα μας και σίγουρα οι συνειρμοί δημιούργησαν εικόνες πιο πλούσιες απ’ αυτές που έδωσαν το παρόν στο An Club το βράδυ της Παρασκευής, την ημέρα δηλαδή της κανονικής συναυλίας.
Από μεριάς των καλλιτεχνών όμως δεν έχουμε να καταγράψουμε κάτι παραπάνω από την έλλειψη των οπτικών καλουδιών που θα μπορούσε κανείς να διακρίνει σε κάποιο οπτικό υλικό από ανάλογα event του εξωτερικού.
Όσο για την ώρα, κάποιος τα κατάφερε πολύ καλά για άλλη μια φορά. Επρόκειτο για μια μέρα με απεργία και που σχεδόν τίποτα δεν κινούνταν (εκτός από μια θύελλα Ι.Χ που μπούκωνε τους δρόμους). Έτσι η αδικαιολόγητη καθυστέρηση των δύο ωρών θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί. Η ταλαιπωρία των περισσότερων παρευρισκομένων είχε ήδη χτυπήσει limit, δεν χρειάζονταν και καπρίτσια.
Κάπως έτσι, ο Stephen O’Malley (Sunn O))) και άλλα) εμφανίστηκε διακριτικά στις 22:30 για να ευχαριστήσει το κοινό που ήταν μπροστά του. Το οποίο κοινό ήταν μπόλικο, αν φυσικά αναλογιστεί κανείς την τιμή του εισιτηρίου και την απεργία. Αμέσως μετά ξεκίνησε το set του (το πρώτο από τα τρία των 45 λεπτών) και με τον ίδιο τρόπο ολοκλήρωσε. Κάτι που σημαίνει μια drone doom κιθαριστική μελωδία επαναλαμβανόμενη με δύο ή τρεις τεχνικές επεξεργασίες κάθε φορά. Πράγμα που δεν δικαιολογεί απολύτως τίποτα σχετικά με το όλο event. Ο κόσμος που παρακολουθούσε φάνηκε να επιμένει με ευλάβεια στη θέση του, ακίνητος κι ασυγκίνητος ίσως, με συζητήσεις πέρα του τι παρακολούθησε ακριβώς μετά την ολοκλήρωση του set. Αυτό ήταν κάπως δικαιολογημένο, αν σκεφτεί βέβαια κανείς πως ο O’Malley είναι μουσικός με πολλούς οπαδούς… τι να πει κι ο άλλος σχετικά με το set, ότι ήταν έστω και λίγο κάτω του μετρίου; Αμήχανες συνομιλίες για άσχετα θέματα λοιπόν it is.
Λίγη ώρα μετά (σχεδόν τέταρτο, σαν την καθυστέρηση της αρχής όμως τίποτα) εμφανίστηκε ο Attila με μπλε led φωτάκια αγκαλιά. Οι καπνοί που απελευθερώθηκαν στον χώρο και κατέστησαν αναγκαίους τους προβολείς ομίχλης καλέστηκαν για να κάνουν τον χώρο λίγο πιο μυστικιστικό. Ο ίδιος ο Csihar πάντως έκανε όσα μπορούσε. Θεατρική παρουσία με το εύρος των φωνητικών του ήταν το κυριότερο από αυτά, τα υπόλοιπα αφέθηκαν για άλλη μια φορά σε τεχνικές επεξεργασίες. Εκείνες οι στιγμές ήταν πάντως και οι μόνες που έμοιαζαν να αποτελούν κάτι το διαφορετικό, με την έννοια βεβαίως που απαιτούσε το όλο concept.
Στην ολοκλήρωση του solo Attila Csihar set επέστρεψε στη σκηνή ο O’Malley. Τα δύο προηγούμενα sets επαναλήφθηκαν ολίγον τι διαφοροποιημένα, η ποιότητα τους λίγο πιο μετριασμένη, το ενδιαφέρον αμείωτο (όσο υπήρχε εξ’ αρχής τουλάχιστον) κι έτσι δόθηκε ένα ολοκληρωμένο show που δυστυχώς ούτε κάτι το μοναδικό αποτέλεσε, ούτε και πρωτοποριακό. Μέσω συγκυριών (διάθεση, παρέα κλπ) η βραδιά δεν πρέπει να τελείωσε με άσχημο τόνο για κανέναν. Από την άλλη, ήταν αυτό κάτι το ιδανικά δομημένο ώστε να αποτελέσει μια αναγκαία παρουσία σε οποιοδήποτε venue; Μπορεί όχι. Γι’ αυτό ακριβώς μπορεί κάποιος να πει πως παρευρέθηκε σε μια casual ερμηνεία των O’Malley και Csihar χωρίς να αποκαλεστεί κύτταρο μπριζόλας από τους hardcore φίλους του που δεν παρευρέθηκαν.
399 
