Όλοι βαριόμαστε τις μετριότητες αλλά τι να κάνουμε. Και αυτά μέσα στο πρόγραμμα είναι. Απλά καλό θα είναι να μην αναλωνόμαστε σε αυτές και να αναζητούμε το καλύτερο. Η αφορμή γι αυτό το ηθικό δίδαγμα είναι η πρώτη δουλειά των Acaro με τίτλο “The Disease of Fear”. Πραγματικό χάσιμο χρόνου.
Καταρχάς μου δίνουν την εντύπωση ότι δεν ξέρουν ακριβώς τι θέλουν να παίξουν. Τα έχουν μπλέξει όλα μαζί και το τελικό αποτέλεσμα είναι ένας κυκεώνας αδιαφορίας. Death/ Black/ Metal/ Hardcore/ Thrash/ Σουηδίλα και όποιος αντέξει, θα σκέφτηκαν οι Acaro. Θα βάλουμε ότι μπορούμε καλύτερο από το καθένα και θα φτιάξουμε κάτι γαμάτο. Τι να το κάνω όμως όταν δεν υπάρχει μια ξεκάθαρη εικόνα και τα πάντα μοιάζουν ασύνδετα.
Έδωσα ευκαιρίες στο “The Disease of Fear” και το μόνο που κατάφερα είναι να καταλήξω στην πρώτη μου εκτίμηση. Ότι δηλαδή πρόκειται για κάτι αδιάφορο. Έχω την τάση, όταν πρόκειται να κριτικάρω έναν δίσκο και με την πρώτη ακρόαση με απογοητεύει, να τον ακούω ξανά και ξανά για να βρω τι στα κομμάτια είναι αυτό που έκανε την αναθεματισμένη εταιρία να τους υπογράψει, τι στην τελική υπάρχει σε αυτή τη δουλειά που αξίζει. Μετά από πολλές ακροάσεις το μόνο θετικό που θα κρατήσω είναι η προσπάθεια να αποδώσουν κάτι πωρωτικό και brutal. Αλλά γι αυτή την προσπάθεια είναι κρίμα να πληρώσει κάποιος για να αγοράσει μία κάτω του μετρίου και τετριμμένη δουλειά.
Επειδή πολύ ισοπεδωτικός έγινα, και δεν το συνηθίζω, εξηγούμαι και πάλι. Οι Acaro έχουν πάρει στοιχεία από τις αγαπημένες τους (προφανώς) μπάντες και τα έχουν μπλέξει χωρίς να υπάρχει κάτι που θα σου κρατήσει το ενδιαφέρον και χωρίς να υπάρχει μία συνοχή σε όλο αυτό που κάνουν. Μπορεί κάποιος να πωρωθεί με ένα-δύο σημεία στον δίσκο αλλά στο τέλος θα έχει επικρατήσει η ανία. Στα 30 λεπτά ακρόασης τα μόνα κομμάτια που καταφέρνουν να κρατήσουν λίγο τον πήχη πάνω από το έδαφος είναι τα “Becoming The Process” και “R. O. J.”.
Εν κατακλείδι, ίσως οι Acaro να ήταν καλή επιλογή για να ανοίξουν μία συναυλία παίζοντας ένα set διάρκειας όχι πάνω από 30 λεπτών. Έτσι για να ζεσταθεί κάπως ο κόσμος. Από κει και πέρα απλά αδυνατώ να βρω ένα λόγο ύπαρξης της συγκεκριμένης μπάντας και της συγκεκριμένης κυκλοφορίας. Προσπεράστε άφοβα.
482 
