Μια λέξη μπορεί να σταθεί ικανή να περιγράψει όσα μου συμβαίνουν όλο αυτό το διάστημα που κάνω τις ακροάσεις για τη δεύτερη κυκλοφορία των Validor και αυτή δεν είναι άλλη από “διχασμός”!
Η μπάντα δείχνει να είναι προσωπική υπόθεση του Odi Thunderer με μια σειρά από guest studio και session μουσικών που τον πλαισιώνουν (με το όνομα του Bob Katsionis να αναφέρεται πρώτο πρώτο). Επικό heavy metal, τόσο θεματολογικά όσο και σε ύφος. Κι εδώ αρχίζουν οι αντιφάσεις. Από την μια βλέπουμε ως πηγή έμπνευσης μνημεία της λογοτεχνίας του φανταστικού όπως τον Elric (M.Moorcock) και τον Conan (E.Howard) και από την άλλη χαρακτήρες από κινούμενα σχέδια της εφηβείας (των 30+ από εμάς τουλάχιστον) όπως Thundercats και H-man.
Από την μια οι Validor έχουν απίστευτα δεμένο ρυθμικό μέρος με συμπαγή παραγωγή που σε κολλάει στον τοίχο, από την άλλη όμως καθώς περνάει η ώρα γίνεται τόσο μονότονο και κουραστικό σε σημείο που να νομίζεις πως ακούς drum machine (σε ορισμένα σημεία θα έβαζα και στοίχημα δηλαδή). Επίσης τα φωνητικά είναι τραγουδισμένα με πάθος και δύναμη αλλά το περιορισμένο εύρος της φωνής (και λίγο η έλλειψη φαντασίας) έχει ως αποτέλεσμα να μοιάζουν αρκετά τα κομμάτια μεταξύ τους, με εξαίρεση ορισμένα όμορφα χορωδιακά μέρη και σημεία με επικές τσιρίδες που κάνουν την διαφορά.
Από την μια ακούμε πραγματικά ευρηματική lead κιθάρα, ενώ τα riff από την άλλη είναι και εδώ μονότονα και επαναλαμβανόμενα. Σε σημεία μου δινόταν η εντύπωση πως τζαμάρει ένα 14χρονο παιδί που πρωτοξεκινά κιθάρα με τον δάσκαλό του. Κι ενώ υπάρχουν κομμάτια που στέκονται με κάτι παραπάνω από αξιοπρέπεια στο στερέωμα του επικού metal (πχ “Thunder Rider” με το καταπληκτικό intro riff και το ρεφρέν που κολλάει στο μυαλό, ή το καταιγιστικό “Son Of Achilles”) υπάρχουν ως αντιστάθμισμα και κάποια που κουράζουν από το πρώτο κιόλας άκουσμα με την αποτυχημένη (δοσμένη εσκεμμένα) ρετρό αισθητική τους (πχ “Glory On Thundera”, “Grayskull”).
To “Dawn of the Avenger” (Iron on Iron records) θυμίζει σε πολλά σημεία Manowar (δυστυχώς όχι της πρώτης περιόδου) αλλά κυρίως θυμίζει… Validor. Ναι η μπάντα έχει καταφέρει να διατηρεί ένα προσωπικό και αναγνωρίσιμο ήχο παρά τις εμφανείς επιρροές. Στην διασκευή του “Hour Of The Dragon” το κομμάτι δεν θυμίζει ούτε για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου το μεγαλείο των Manilla Road και τα drums έχουν μια εκνευριστική ψεύτικη ηχητική απόδοση με το αποτέλεσμα να βγαίνει κάπως αδιάφορο .
Επιλογικά, θεωρώ πως οι Validor πήγαν την μουσική τους ένα βήμα πιο πέρα από εκεί που βρισκόταν αποδεικνύοντας πως είναι μπάντα (;) που μπορεί να δώσει ακόμη πολλά περισσότερα. Είμαι βέβαιος πως ζωντανά τα κομμάτια θα ακούγονται ακόμη καλύτερα (πιο πωρωτικά στην ουσία) από το album και μέχρι την επόμενη δουλειά τους το “Dawn…” θα κρατήσει καλή συντροφιά στους απανταχού οπαδούς του ήχου.
742 
