Μια πολλά υποσχόμενη μπάντα φαίνεται πως γεννιέται στη μεταλλική σκηνή με γυναίκα πίσω από το μικρόφωνο. Μέσα από τη τρίτη τους ολοκληρωμένη κυκλοφορία “Anachromie”, οι Kells δείχνουν να κερδίζουν το στοίχημα.
Με συναυλίες ανά τον κόσμο σαν support σε συγκροτήματα όπως οι Epica και η Tarja Turunen, τους έδωσαν την απαραίτητη εμπειρία που χρειαζόντουσαν σε αυτό το στάδιο της καριέρας τους, κάτι το οποίο μπορεί κανείς να διαπιστώσει εύκολα μέσα από τις 15 συνθέσεις του δίσκου. Κομμάτια ουσιώδη, χωρίς περιττά στοιχεία για να αυξηθεί η διάρκειά τους, καλογυαλισμένα, με χορωδιακά ρεφρέν, βαριές κιθάρες και χρωματιστά πλήκτρα. Δεν θα μπορούσα για κανένα λόγο τελικά να γράψω κάτι αρνητικό για αυτούς, μιας και με κέρδισαν από το πρώτο μόλις τραγούδι τους. Το ύφος τους, κινείται περισσότερο στο στυλ των Evanescence, με την Virginie Goncalves να πρωταγωνιστεί με τη φωνή της. Ο τρόπος που εναλλάσσει τα φωνητικά της από καθαρά, τύπου Amy Lee σε “βρώμικα’’ (δες Angela Gossow) είναι πραγματικά αξιέπαινος. Από μια τόσο αγγελική και “αθώα” φωνή, μετατρέπεται σε “βραχνιασμένο σκυλί του πολέμου” και αυτό προκαλεί τη μεγαλύτερη εντύπωση, καθώς καταφέρνει να σε σαγηνεύσει σαν Σειρήνα. Η γκόμενα στα αλήθεια το έχει και ολόκληρη η μπάντα μαζί, αποκαλύπτουν ένα ανερχόμενο αστέρι, τους Kells, θέτοντας από τώρα υποψηφιότητα για τα καλύτερα άλμπουμ του 2012.
433 
