Είναι δυνατόν το οτιδήποτε, να χαλάσει τη “μαγεία” μιας εποχής, όπως αυτή έχει αποτυπωθεί στα βάθη ενός ανθρώπινου εγκεφάλου ή βιωθεί με ένταση μέσω των αισθητηρίων οργάνων του; Είναι δυνατόν το μεγαλείο και η σπουδαιότητα που έχουν καταγραφεί και αναγνωριστεί σε βάθος χρόνου, να υποστούν οποιαδήποτε μείζονα ή ήσσωνα “φθορά”; Κοντά στα μεσάνυχτα εκείνης της Παρασκευής “αργά τον Νοέμβρη”, θα είχα σαφείς απαντήσεις ιδίοις όμμασι.
Οι εκ Λονδίνου ορμώμενοι και εκ Θεσσαλονίκης προερχόμενοι Before Sunday, εμφανίστηκαν στη σκηνή με Βρετανική ακρίβεια στις 20.30, όπως είχε ανακοινωθεί. Η παρέα της Στέλλας Παντελούδη και του Νίκου Μπάση, εμφανίστηκε ορεξάτη και, όπως μας δήλωσαν, δε θα χάνανε με τίποτα αυτές τις εμφανίσεις, παρά τη φαρυγγίτιδα που ταλαιπωρούσε τη frontwoman του group. Γεγονός που (προσωπικά) δεν ενόχλησε καθόλου και δεν στέρησε πολλά από την απόλαυση των φωνητικών της δυνατοτήτων και των ερμηνειών που μας προσέφερε.
Η μπάντα, με rock και pop “ηχοχρώματα”, εντόνως εκδηλούμενα αμφότερα ανάλογα το κομμάτι, “δεμένη” και με αυτοπεποίθηση, μας παρουσίασε 9 συνθέσεις και απέδειξαν γιατί δεν στερούνται αναγνωρίσεως και διακρίσεων στο Ηνωμένο Βασίλειο (και ουχί μόνο), αλλά και αποδοχής από το παρευρισκόμενο κοινό, που τους δέχθηκε με θέρμη. Ενδιαφέρουσες συνθέσεις και ελκυστικός ήχος, με το κοινό που αρέσκεται σε pop-rock ακούσματα, να μην πρέπει να αμελήσουν την πρώτη κυκλοφορία τους, τον Ιανουάριο του 2020, όπως μας επικοινωνήσανε. Τα δείγματα που υπάρχουν και μπορεί κάποιος να ανακαλύψει, όπως το “No Destination” και το single τους “Obsessions” είναι άκρως ενθαρρυντικά και επιβεβαιώνουν τα ανωτέρω. Στο “Closed Doors”, μου θύμισαν για κάποιο ευχάριστο λόγο, την εκπληκτική Tracy Chapman.
Before Sunday setlist :
No Destination
Unconditional
Closed doors
Gone
Big House
Goddess
Obsessions
Living in London
Devil
Με μία 20άλεπτη καθυστέρηση, στις 21.50 υπό τους ήχους του “Echo & Boo”, οι Pavlov’ s Dog εμφανίστηκαν, δίνοντας τέλος στην προσμονή του κοινού ενός γεμάτου “Κυττάρου”. Με επταμελή σύνθεση, επανήλθαν στη χώρα μας που έκδηλα εκτιμούν, όχι επειδή το δήλωσαν, αλλά επειδή τα 2/9 της “Prodigal Dreamer Tour 2019” έλαβε χώρα αλλά και ολοκληρώνεται στη χώρα μας, και με ένα “sold out” στο Κύτταρο.
Η εκκίνηση υπήρξε δυναμική, με το εικονικό “Late November” και το “Fast Gun”, να μας πηγαίνουν βαθιά πίσω στο χρόνο (διαβάστε ΕΔΩ το αφιέρωμά μας στο σχήμα) και στο αριστουργηματικό τους ντεμπούτο “Pampered Menial”, που έμελε να αποδοθεί στην ολότητα και μεγαλοπρέπειά του, προς τέρψιν του ακροατηρίου.
Η συνέχεια άνηκε στον πολύ καλό τελευταίο τους δίσκο “Prodigal Dreamer” (2018), ο οποίος τιμήθηκε ιδιαίτερα στο setlist της μπάντας. Έτσι, μας χάρισαν την τριάδα “Shaking me Down”, “Hurting Kind” και “The Winds Wild Early”.
Είχαν αρχίσει ήδη να μας ξεδιπλώνουν ένα “λιτό, ροκ υπερθέαμα”, ακουστικοποιημένο από μία ομάδα εξαιρετικών μουσικών. Ο ήχος ήταν πολύ καλός και όλα έφταναν στα αυτιά μας ευδιάκριτα και απολαυστικά. Ο Surkamp έβγαλε τα (μάλλον) αχρείαστα γυαλιά ηλίου του, ενώ ήδη είχε αρχίσει εντόνως να κάνει το ίδιο και με τα “εσώψυχά” του. Στο δεύτερο, κυρίως, (“Hurting Kind”), η σπαραχτική φωνή του ταξίδευε μελαγχολικά στις πιο βαθιές και έντονες στιγμές της ζωής μας, ενώ συναντώντας το βιολί της Abbie Steiling, πολλαπλασίαζε τα γεννηθέντα συναισθήματα στο κοινό. Στο “She Came Shining” που ακολούθησε, μας έδωσε ό,τι είχε, σε μία άκρως συναισθηματική ερμηνεία. Οι απατηλές (λόγω τεχνολογίας και διαδικτύου) αμφιβολίες μου, είχαν αρχίσει να εξασθενούν.
Η ομάδα εκπληκτικών μουσικών που συνόδευε το ζεύγος Surkamp, τελειοποιούσαν το αποδιδόμενο αποτέλεσμα και ιδιαίτερα το ζεύγος Abbie Steiling και Frederick Steiling (κυρίως αυτοδίδακτος, μα χαρισματικός), σε βιολί και μπάσο, απέκτησαν νωρίς ιδιαίτερο έρεισμα στο κοινό. Ήταν και αυτοί, που σιγοντάριζαν με τα δεύτερα φωνητικά τους, τον Surkamp, μαζί βέβαια και με τη σύζυγό του. Στο πολύ δυνατό “Breaking Ice”, που ακολούθησε, μας σύστησε τους μουσικούς, ενώ έκανε ιδιαίτερη μνεία στην παλαιότερη στο group Abbie, η οποία έχει συμπληρώσει περισσότερα χρόνια μαζί τους και από τον Steve Scorfina, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε.
Το setlist ήταν εντυπωσιακά ογκώδες (21!), αλλά συνέχισαν ακάθεκτοι με το προσωπικό του “Wrong” που αφιέρωσε στη σύζυγό του και το “Suzanne” από τον τελευταίο, με το βιολί και εδώ να το απογειώνει. Ακολούθησε το “Heart of Mine” (των Hi-Fi), όπου τα σολαρίσματα βιολιού & πιάνου προσδώσανε απίστευτη ενέργεια και αισθητική, με τον Surkamp με τη σειρά του να τα δίνει όλα. Και αν ο Rick εντυπωσίασε το κοινό με τα solos και τους αυτοσχεδιασμούς του στο μπάσο, η Abbie έκλεψε την παράσταση και σε άλλα κομμάτια, συνεπικουρούμενη από την μαγεία που μπορεί να προσφέρει σε ετερόκλητα μουσικά είδη, το βιολί. Έτσι κι έγινε λοιπόν, στο “Standing Here With You (Megan’s Song)”, στο “Hard Times”, αλλά και το “Winterblue” (σύνηθες “κατοικίδιο άσμα” του David), όπου την εκθείασε λέγοντας ότι πολλά κοριτσάκια μαθαίνουν βιολί λόγω της ίδιας, εδώ και καιρό.
Ξεχωριστές στιγμές υπήρξαν το Canadian Rain, που το αφιέρωσε στον Douglas Rayburn (R.I.P.) και που σημαδεύτηκε και από ένα απολαυστικό solo του Frederick Steiling συνοδεία ρυθμικού χειροκροτήματος από το κοινό που το απήλαυσε. Ένιωσα έντονα σε αυτό το σημείο το αίσθημα του να βρίσκεσαι σε ένα jazz-blues club κάπου στην Αμερική, μάλλον όχι τυχαία, αφού το δίδυμο Steiling, “τρέχουν” ή έτρεχαν ένα project ονόματι Common Time, που πραγματεύεται ένα είδος ορχηστρικής μουσικής ονόματι Jazzusionock.
Επίσης, τα φανταστικά “Paris” και “Aria” από το τελευταίο τους πάλι πόνημα, όπου (στο τελευταίο) οι “κορώνες” του εξάλειψαν τις τελευταίες μου αμφιβολίες, για το ότι ο χρόνος δεν μπορεί να κερδίσει πάρα μόνο να μειώσει ανεπαίσθητα το χάρισμα. Απλά ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟΣ!
Βιώσαμε επίσης σε επιμηκυμένη (σε σχέση με την αρχική) εκτέλεση, το prog αριστούργημα “Preludin”, που λόγω δισκογραφικής είχε “κατακρεουργηθεί” (“bl@wj@bs & drugs to blame”!).
Ήταν η χρονική στιγμή, τα riffs του “Natchez Trace” να μου προκαλέσουν ανατριχίλα και με την “παρέα” του φοβερού “Episode” και του πρώτου τραγουδιού που παίχτηκε στο Αμερικανικό ραδιόφωνο, του “Theme From Subway Sue”, να μας οδηγήσουν στην ολοκλήρωση “ξεδιπλώματος” του “Pampered Menial”.
Είχαν απομείνει τα δύο θρυλικά “Song Dance” και “Julia”, με το κοινό να φάνταζε να τα αναμένει…. χρόνια και το δεύτερο να καταλήγει σε ένα ακόμα (μουσικό) “παραλήρημα” (μουσικών), αλλά και κοινού.
Είχαν φτάσει μεσάνυχτα και είχαν συμπληρώσει ήδη 2 ώρες και 10 λεπτά στη σκηνή του Κυττάρου….
Κι αν η ζωή και οι συγκυρίες της δεν έκαναν να τους δούμε στα “φόρτε” τους, αυτή η συναυλία με άφησε ικανοποιημένο, ότι τουλάχιστον είδα μία φορά ένα χαρισματικό, μοναδικό, ταλαντούχο ερμηνευτή και μία από τις χαρακτηριστικότερες, διαχρονικά, φωνές της rock, με μία εξαιρετική, “μαγική” παρέα μουσικών.
Pavlov’s Dog setlist :
Late November
Fast Gun
Shaking Me Down
Hurting Kind
The Winds Wild Early
She Came Shining
Breaking Ice
Wrong (David Surkamp’ s song)
Suzanne
Heart of Mine (Hi-Fi cover)
Preludin
Of Once and Future Kings
Paris
Winterblue
Hard Times
Canadian Rain
Standing Here With You (Megan’ s song)
Aria
Natchez Trace
Episode
Theme From Subway Sue
(encore) :
Song Dance
Julia
Φωτογραφίες: Δέσποινα Σταματάκη
672 
