Pavlov’ s Dog. Ο σκύλος του διάσημου, Νομπελίστα Ρώσου ερευνητή/(ψυχο)φυσιολόγου Ivan Petrovich Pavlov, που κατάφερε έστω και “τυχαία”, να “γεννήσει” τη θεωρία Classical Conditioning (ή Pavlov Conditioning), αφετηρία της Πειραματικής Ψυχολογίας και του Συμπεριφορισμού. Τη θεωρία που συνέδεε την έκκριση των σιελογόνων αδένων του σκύλου, όχι μόνο στη θέα του γεύματος, αλλά και στο ερέθισμα του ήχου του βοηθού του ερευνητή, που του το έφερνε. {Οποιαδήποτε ομοιότητα με σύγχρονα “δίποδα” και καταστάσεις (μάλλον δεν) είναι επιστημονικά συμπτωματική.}
Κατά τις περίεργες εκφάνσεις της “συμπτωματολογίας” αυτής, πολλοί μεταγενέστεροι των τελών του 18ου αιώνα οπότε και τα παραπάνω έλαβαν χώρα, έμελλαν να μάθουν γι’ αυτήν την ανακάλυψη μέσω μιας μπάντας, που εκτός του ονόματος από τον “σκύλο επιστήμονα”, θα έφταναν να αποκτήσουν και μία εξίσου ξεχωριστή θέση στην ιστορία της rock {(και της) μουσικής}.
1972, Saint Louis, Missouri και ο κιθαρίστας Steve Levin, ο μπασίστας Rick Stockton (R.I.P.), οι Doug Rayburn (R.I.P.) και David Hamilton στα πλήκτρα, ο βιολιστής Siegfried Carver (R.I.P.), ο ντράμερ Mike Safron και φυσικά ο frontman τους David Surkamp, θα σχημάτιζαν τους Pavlov’ s Dog. Δεν πέρασε ικανός χρόνος και ο Levin αντικαταστάθηκε από τον Steve Scorfina (πρώην REO Speedwagon), σημάδι χαρακτηριστικό και “προφητικό” ίσως, των πολυάριθμων αλλαγών που θα ακολουθούσαν.
Εξ’ αρχής, η είσοδός τους στα μουσικά δρώμενα, ακολουθούμενη από μία μετεγκατάσταση στη Νέα Υόρκη το 1974, υπήρξε εντυπωσιακή. Το φημολογούμενο εξωπραγματικό συμβόλαιο για νέα μπάντα, αποδείχθηκε ένας ακόμα συμβολικός οιωνός για τον αντίκτυπο που θα είχαν με την πρώτη δισκογραφική απόπειρα, το “Pampered Menial” (1974). Δίσκος ο οποίος έμελε να κυκλοφορεί ταυτόχρονα από δύο εταιρίες, την (σε σύντομο χρονικό διάστημα) πρώην τους, ABC και τη νέα Columbia.
To progressive rock τους, συνεπικουρούμενο από έντονο συναίσθημα και μία χαρισματική, μοναδική και ιδιαίτερη φωνή, συνετέλεσαν στη δημιουργία ενός “διαμαντιού” της rock, που ανεξάρτητα τι μπορεί να (έχει) γραφεί, προσωπική θεώρηση (και πάρα πολλών ανά τις δεκαετίες) το τοποθετεί σαν ένα από τα σημαντικότερα albums στην ιστορία της rock και αναμφισβήτητα ένα εξαιρετικό ντεμπούτο μπάντας. Λυρικές συνθέσεις, απουσία οτιδήποτε θα μπορούσε να αποκαλεστεί ως filler, το συναίσθημα να “ξεχειλίζει” σε κάθε νότα του και ο Dave Surkamp, να “στιγματίζει” με την “λεπτή”, “δυσθεώρητων υψών” φωνή του, όχι μόνο το πόνημα αυτό και την ιστορία της μπάντας, αλλά αναλογικά και μία εποχή. Το “Late November”, το “Song Dance” {“βαρύ” και ξεσηκωτικό} και το “Julia”, μεγάλωσαν γενιές και γενιές rock ακροατών, αποτελώντας στιγμές μοναδικής αισθητικής και “ακουστικής”, βριθόμενα ανθρώπινων συναισθημάτων, μιας γλυκιάς, “εποικοδομητικής” μελαγχολίας και ευφυών μουσικών συνταιριασμάτων, από folk και rock στοιχεία και μουσικά όργανα, ικανά να προκαλέσουν ρίγη στο άκουσμά τους.
David Surkamp of Pavlov’s Dog “Julia” Live at KDHX 11/04/17
Εξερευνώντας όμως συνολικά το πρώτο αυτό πόνημα, ο ακροατής μπορεί να ανακαλύψει και άλλα αριστουργήματα, όπως τα “Natchez Trace”, “Fast Gun”, “Theme from Subway Sue” και το “ηχητικό, καλλιτεχνικό κομψοτέχνημα” και εστία ανθρώπινης αναζήτησης, “Episode”. Ο διάσημος πλέον σκύλος του εξωφύλλου, μοιάζει να μην έχει καταλάβει τί τον “χτύπησε”…. Εμένα πάντως το “Song Dance”, συλλήψεως του drummer Mike Safron! Χαρακτηριστικό παράδειγμα εξαιρετικού δίσκου, που δεν έλαβε την αποδοχή που του αναλογούσε στην σύγχρονη εποχή του.
Συνέχεια θα αποτελούσε το “At the Sound of the Bell” (1975). Μάλλον θα λέγαμε για ένα ακόμη παράδειγμα σαν το ανωτέρω “υποτιμημένο”. Το συναίσθημα παραμένει δεσπόζον και έκδηλο, οι “φόρμες” μετασχηματίζονται σε λιγότερο rock, αλλά η ποιότητα παραμένει σαφής. Σημαντικότατες προσθήκες πολλαπλασιάζουν την ποιότητα, όπως ο σαξοφωνίστας Michael Brecker και ο drummer Bill Bruford (King Crimson, Yes). Ουδόλως αμελητέος, τουναντίον πολύ καλός δίσκος, που όμως δεν “άγγιξε” τα επίπεδα “μουσικής κοσμογονίας” του προκατόχου του.
Θα ήταν όμως και η αρχή του τέλους της πρώιμης εποχής του group, αφού το τρίτο album δεν κυκλοφόρησε σαν συνέχεια (παρότι έτοιμο), αλλά μετά από πολλά χρόνια. Η “ευχή” (χάρισμα) μερικές φορές, μετατρέπεται στη ροή της ζωής και σε “κατάρα”. Έτσι η φωνή που ξεχώριζε, έφτασε να “σιγήσει” το 1977. Φήμες ακόμα και ότι πέθανε κυκλοφόρησαν {μάλιστα στα αυτιά μας ήρθανε και αστείες εικασίες, που είχαν να κάνουν με τη “λεπτή και θηλυκή” χροιά της φωνής του και συνεπακόλουθη αυτοκτονία (lol)}, άλλες λένε για την “εταιρική απογοήτευση” λόγω πωλήσεων, ποτέ δεν είσαι σίγουρος αν υπήρξαν και κάποιες διαφωνίες μεταξύ μελών, η ουσία όμως ήταν ότι επρόκειτο για μία πολυετή παύση.
Το τρίτο τους album με ομώνυμο τίτλο (“Third”), αλλά και παράλληλο τον “St. Louis Hounds”, κυκλοφόρησε αρχικά χωρίς το όνομα της μπάντας, σαν bootleg από κλεμμένες master tapes, εν έτει 1980. Τα τραγούδια ήταν όλα γραμμένα και ολοκληρωμένα εκείνη την εποχή. Επίσημα, η μπάντα κατάφερε να το κυκλοφορήσει το 2007, με τίτλο “Has Anyone Here Seen Siegfried?”. Θα μπορούσαμε εύκολα να μιλήσουμε για ένα ακόμα ικανοποιητικό album, με ανάμεικτα στοιχεία, κάτι σαν σύζευξη και “μπόλιασμα” των 2 προηγούμενων, με μία αίσθηση εμφανούς ωριμότητας και αυτοπεποίθησης.
Το 1990 ο Surkamp και το αρχικό (και επί χρόνια) μέλος της μπάντας, μελλοτρονίστας Doug Rayburn (πλέον στο μπάσο), επανασυνδέουν τη μπάντα και ηχογραφούν το δίσκο “Lost in America”. Με ακραιφνώς καλλιτεχνική διάθεση, συνταιριάζοντας πολλά στοιχεία και πάλι (ακόμα και pop), προσθέτοντας διάφορες “επιτυχημένες πινελιές” (όπως ήχο σαξόφωνου), καταφέρνουν να δημιουργήσουν ένα “ταξιδιάρικο δημιούργημα”, απόδειξη ότι (όπως επικοινωνούν), πάντα αρεσκόντουσαν στη “μουσική εξιστόρηση”.
Pavlov’s Dog – “Fast Gun”
Εν έτει 2004, έλαβε χώρα μία επετειακή και φιλανθρωπική παράσταση στο Saint Louis. Αυτή μεταδόθηκε live από τη Microsoft, με το θετικό της ανταποκρίσεως και της κινητικότητας που προηγήθηκε, να οδηγούν τον Surkamp σε σαφή και δυναμική επανενεργοποίηση της μπάντας, μαζί με τη σύζυγό του Sara Surkamp και τον αρχικό drummer Mike Safron, μία ενεργοποίηση που κατάφερε να φτάσει στις μέρες μας και να ολοκληρώνει (έστω και με μεγάλες διακοπές), πορεία σχεδόν 50 ετών.
Την κυκλοφορία του solo album (Surkamp και συζύγου) “Dancing on the Edge of a Teacup”, θα ακολουθήσει το 2010 ο δίσκος “(The Adventures Of) Echo & Boo (And Assorted Small Tails)”, ως πρώτη κυκλοφορία για το συγκρότημα μετά από 20 χρόνια. Πολύ ξεχωριστός και ιδιόμορφος δίσκος, αρκετά διαφορετικός από αυτά που μέχρι τότε είχαν επιχειρήσει. Οι παραμυθένιοι ήχοι παραμένουν, μάλλον περισσότερο “δυναστεύουν” και εγκαθιδρύουν μία παραμυθένια εξιστόρηση, σχεδόν απαρνούμενη πλήρως, rock φόρμες και στεγανά. Θα μπορούσε ιδανικά, να χαρακτηριστεί ως μία “παιδική ταινία”, μιας νοσταλγικής εποχής.
Το 2014 εκδίδουν το εν έτει 1973 (Ναι, προ “Pampered Menial”!!) ηχογραφημένο (στο Golden Voice Studio) δίσκο, που έλαβε τον τίτλο “The Pekin Tapes”. Το studio είχε καεί και πιστευόταν ότι οι κόπιες είχαν χαθεί, για να βρεθούν πάλι το 2013. Σημαντική κυκλοφορία, λόγω συμπερίληψης αρχικών εκδόσεων κομματιών (όπως τα 4 έξτρα κομμάτια, ουσιαστικά τα πρώτα demos της μπάντας), που εισήχθησαν υπό άλλη μορφή σε επόμενες κυκλοφορίες (όπως η πρώτη τους), αλλά και της πλήρους “εκτέλεσης” του “Preludin”, που μίκρυνε υπερβολικά στον πρώτο δίσκο.
Pavlov’s Dog – Paris
2018 και κυκλοφορούν την τελευταία τους μουσική πρόταση, το “Prodigal Dreamer”, λαμβάνοντας πολύ καλές κριτικές από τον τύπο, με ιδιαίτερη επιτυχία/“υποδοχή” μάλιστα στη Γερμανία. Ο Surkamp εμφανίζεται, όπου σταθεί και όπου βρεθεί, ενθουσιασμένος για την ευκολία ηχογραφήσεώς του, αλλά και την ουσία του αποτελέσματος.
Πιστό στην παρακαταθήκη των Pavlov’ s Dog, σεβάσμιο στις καταβολές τους και με “ψήγματα” jazz, blues και country (!!) στοιχείων, αποπνέει μία αύρα “έντονης φρεσκάδας” για τη σύγχρονη σύνθεση της μπάντας, αποτελώντας μία πολύ καλή προσπάθεια, που δε μπορεί βέβαια να πλησιάσει συνολικά, τα “υψίπεδα” του “Pampered Menial”. Συνθέσεις βέβαια όπως τα εξαιρετικά “Paris” και “Aria”, που λογικά θα ακούσουν όσοι επιλέξουν (ή προνόησαν να επιλέξουν!) να τους δουν στις 2 παραστάσεις, Παρασκευή 22/11 (Κύτταρο, Αθήνα) και Σάββατο 23/11 (Eightball, Θεσσαλονίκη), μας κάνουν να αδημονούμε για ξεχωριστές βραδιές, που παραδοσιακά προσφέρουν στο κοινό τους.
Song Dance-Pavlov’s Dog (Live in Athens Kyttaro Club 28/5/2016)
1111 
