Το “Rain Over Hell” είναι η πέμπτη επίσημη κυκλοφορία της μπάντας μετά τα “Southwords”, “Muddy Mermaids”, “Swampires” και “Crocodile Tears”.Τα recordings έγιναν στα Devasoundz Studios, η παραγωγή και η μίξη από τον Foti Benardo και τους Potergeist. Το mastering έγινε από τον Steve Lado, ενώ το εξώφυλλο επιμελήθηκε ο Giannis Nakos (Remedy Art Design).
Κυκλοφορει σε βινύλιο και CD τον Οκτώβρη από την Ikaros Records. Η live παρουσίαση του άλμπουμ θα γίνει την Παρασκευή 29 Νοεμβρίου στο AN Club.
Αποφάσισα, για να κερδίσω λίγο χρόνο, να ξεκινήσω το άρθρο με ένα ξεδιάντροπο copy-paste του συνοδευόμενου ενημερωτικού εγγράφου. Το πράττω όμως, εκ τους ασφαλούς, μια που η σχέση μου με τους Potergeist είναι μακρά. Δυο συνεντεύξεις, αρκετά live, ίδιο studio για πρόβα και ήμουν ο “κριτικός” των δυο προηγουμένων κυκλοφοριών τους για λογαριασμό του Rockway.
Χρόνια αρκετά πέρασαν από το “Crocodile Tears” (review) και είχα αρχίσει να ανησυχώ. Λίγο η αυξημένη ενασχόληση του frontman τους, Alex με τους Black Capes, λίγο που έβλεπα διαρκώς τη μούρη του Τολέα σε διάφορα μουσικά σχήματα (εκτός των Beyond Perception βέβαια), με έκαναν να πιστέψω πως οι Potergeist είχαν μπει σε ψυγείο βαθιάς ψύξης.
Όμως, να που 4 χρόνια αργότερα, οι δύο τους ξανασυναντιούνται με τον Στράτο (κιθάρα) και τον Κωστή Βήχο στο μπάσο, αλλά με νέο κιθαρίστα στη θέση του οικογενειάρχη Νίκου. Το αποτέλεσμα ονομάζεται “Rain Over Hell” και με ένα υπέροχο εξώφυλλο, έρχεται να αναζωογονήσει το ενδιαφέρον του κόσμου για τη μουσική τους.
Το άρωμα του Νότου, μέσα από τις διδαχές τύπων σαν τους Pantera, είναι παρόν ακόμα, αλλά οι Potergeist έχουν εντρυφήσει στον Αμερικάνικο neo-rock ήχο, φτάνοντας στο να είναι σαν τους Lynyrd Skynyrd σε πιο σύγχρονο καλούπι. To heavy rock/stoner παραμύθι που λανθασμένα τους ακολουθεί, υπάρχει μονάχα λόγω κουρδίσματος, με το κλίμα που επικρατεί στο “Rain Over Hell” να είναι εφάμιλλο με μπάντες σαν τους Black Stone Cherry, Alter Bridge ή και τους δικούς μας Sixfornine. H διαφορά είναι πως οι Potergeist προτιμούν να τα ερμηνεύουν όλα με μια Pantera-ική τραχύτητα που πλέον, μετά από τόσα albums την έχουν ράψει στα μέτρα τους.
Μπορεί όλο το παραπάνω να μη βγάζει πολύ νόημα για κάποιους, αλλά το Alice-ικό “Ball And Chain” που αράζει στα μέσα των 45 λεπτών του “Rain over Hell” είναι ακριβώς αυτό που περιγράφω. Το έκτο πόνημα των Potergeist είναι χορταστικό και περιέχει εξαιρετικά κομμάτια σαν το εναρκτήριο “So Long”, το ομώνυμο, το “Heroine”, το αγαπημένο μου “Nothing and Everything”, το πιασάρικο “This ain’t a Lovesong” και το τελευταίο “Blues for green”.
Η παραγωγή είναι στιβαρή και προσεγμένη, η γκρούβα του album σε παρασέρνει, τα επί μέρους όργανα ακούγονται όλα όπως πρέπει, έτσι ώστε να ξεχωρίζει κάθε riff, κάθε solo και η βαθιά φωνή του Alex είναι ισάξιος συνοδοιπόρος, τοποθετημένα όλα στο ίδιο επίπεδο.
Το comeback των Potergeist θα υπάρξει ηχηρό! Εσύ, ρε μούργο, θα κωφεύσεις;
Μάγκες, καλοτάξιδο!
789 
