Το τέταρτο κάλεσμα του βάλτου είναι επισήμως εδώ!
Οι βαλτοκόλακες (Swampires) Potergeist επιστρέφουν για μια ακόμη φορά δισκογραφικά και μεις αφελείς ως είμαστε πιστεύουμε τα κροκοδείλια τους δάκρυα (“Crocodile Tears”).
Η παραγωγή έγινε από τον κύριο Pete Rutcho (Falling in reverse, The ghost inside, Bury your dead, Deez Nuts,Revocation) και το εξώφυλλο, όπως και στο “Swampires”, φιλοτέχνησε ο Angry Blue (Guns n Roses, Slipknot, Metallica, Isis, Faith No More, Slayer, Melvins).
Με τον Άλεξ να τραγουδάει a capella ακούγοντας την ηχώ του στην εισαγωγή “Swamp Music Summoning” προτού δοθεί μια σύνδεση με το πιο σκληρό παντερικό τους παρελθόν στο ομώνυμο κομμάτι. Το “Visit from A Swampire” που μάλλον θα είναι ένα από τα χιτάκια του album κινείται σε κλίμα “Swampires” και αμερικάνικου σύγχρονου hard rock με μια ανάσα δροσιάς Creedence.
Στο “What Then” φαίνεται το πόσο καλό είναι το ρυθμικό δίδυμο του Τολέα (τύμπανα) και του Κωστή Βήχου (μπάσο) σε ένα ακόμη όμορφο βαρύ κομμάτι, που πάει κόντρα στο σύνηθες και αντικρούεται από τα πιο ελαφρά φωνητικά του Άλεξ. Οι κιθάρες του Stratal και του Nίκου “Τρου Παπανικολάου” ΧΡ θερίζουν με παραμόρφωση και όμορφες rock ιδέες που καθιστούν τους Potergeist φουσκάλα στην αφρόκρεμα της ελληνικής σκηνής.
To “Truth” είναι και αυτό ένα πάρα πολύ όμορφο κομμάτι και σίγουρα θα εκπλήξει κόσμο στα live με συναισθηματικό του ρεφρέν.
Στο “Atonement” φαίνεται το πόσο καλύτεροι έχουν γίνει τεχνικά και υπομονετικοί στη σύνθεση των τραγουδιών, που δεν χρειάζεται να είναι επιθετικά για να είναι ωραία (θα φάω γιαούρτι με αυτό, αλλά το στηρίζω!). Και αυτό ισχύει για όλους τους.
Το promotion εύκολα θα στηριχτεί αρκετά στο “The preacher and the witch”, το ποιο heavy metal του δίσκου, με τις συμμετοχές των Fotis Benardo και Πηνελόπης Αναστασοπούλου, που με την πολυφωνία του θα ξεχωρίσει.
Ένας ακόμα έντονος Νότιος ήχος κρύβεται στο “Eve” που δείχνει και μια στροφή στους sleazy rock ρυθμούς, και στο τέλος “Last Punk Standing” με λίγο από Maiden στο ξεκίνημα του και σίγουρα ένα κομμάτι που σημαίνει και την αρχή μιας νέας εποχής για τους Potergeist.
Ακόμα πιο μελωδικό σε σχέση με τον προκάτοχο του, το “Crocodile Tears” κοιτάζει και πάλι πίσω στα αμερικάνικα hard rock των 80s, με σύγχρονο τρόπο όμως, και οι Potergeist συνεχίζουν την προσπάθεια τους να καθιερώσουν ένα δικό τους συνδυασμό μεταξύ αυτών και του βαλτώδους νότιου metal.
Πιο “ώριμο” από το “Swampires”, αλλά μπορούν σίγουρα και καλύτερα, έτσι ώστε να περάσουν το ταβάνι τους που αντικατορπρίζεται στο “Muddy Mermaids”. Σίγουρα όμως, μιλάμε για ένα τεράστιο βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση!
Θα γκρινιάξετε πολλοί, αλλά σας εγγυούμαι πως αν δεν περιμένετε συγκεκριμένα πράγματα των πρώτων δύο δίσκων των παιδιών, με κάθε άκουσμα του θα σας κερδίζει και παραπάνω. Και ναι, είμαι fan τους, το ομολογώ!
661 
