Εν αρχή ήταν το μυθικό συγκρότημα των Rhapsody (Rhapsody of Fire από το 2006), που βασιζόμενο στο ταλέντο τριών φανταστικών μουσικών (Τurilli, Lione και Staropoli) κατάφεραν όχι μόνο να προτείνουν μία διαφορετική πρόταση στο χώρο του power σε σχέση με τα κυρίαρχα τευτονικά συγκροτήματα, αλλά και να θεωρούνται πλέον, μετά από 20 χρόνια, ένα από τα σχήματα-ορόσημα του χώρου. Από κάποια περίοδο και μετά, η μουσική των Rhapsody άρχισε να μην καλύπτει τον Τurilli και ξεκίνησε να ασχολείται με διάφορα projects όπως οι Luca Turilli’ s Dreamquest, ενώ από το 2011 αποχώρησε εντελώς από τους Rhapsody. Τελικά αποφασίζει να κάνει το δικό του συγκρότημα και το ονομάζει Luca Turilli’ s Rhapsody.
Ως εδώ καλά, έχουν ξαναϋπάρξει συγκροτήματα που έχουν διασπαστεί και χρησιμοποιούν κοινό όνομα (Queensryche, Bathuska) και χωρίς μάλιστα οι δυο Rhapsody μπάντες να έχουν δικαστικά θέματα μεταξύ τους. Το 2017 ο Fabio Lione και ο Alex Holzwarth αποχωρούν από τους Rhapsody αφήνοντας μόνον του τον Staropoli, και ενώνουν τις δυνάμεις τους με τον Τurilli, ο οποίος διαλύει τους Luca Turilli’ s Rhapsody. Όλοι μαζί φτιάχνουν τους Turilli/Lione Rhapsody, με το line up της μπάντας να είναι: Patrice Guers στο μπάσο, Dominique Leurquin στην κιθάρα, Alex Holzwarth στα τύμπανα, Fabio Lione πίσω από το μικρόφωνο και Luca Turilli στα πλήκτρα/δεύτερη κιθάρα και την ενορχήστρωση. Πέραν του ότι έχουμε πλέον και τρίτο συγκρότημα με το όνομα Rhapsody, όλα τα μέλη της νέας μπάντας υπήρξαν στο παρελθόν και μέλη των αρχικών Rhapsody. Παγκόσμια πρωτοτυπία!
Μετά από την ιστορική αναδρομή, ας περάσουμε και στο μουσικό κομμάτι της κριτικής. Δυστυχώς οι προσδοκίες των οπαδών διαψεύστηκαν και το “Zero Gravity” όχι μόνο υστερεί σε σχέση με το “The Eight Mountain” που κυκλοφόρησαν νωρίτερα μέσα στη χρονιά οι Rhapsody of Fire, αλλά είναι και μία αρκετά μέτρια κυκλοφορία. Αρχικά όσοι περίμεναν επιστροφή στις ρίζες, θα απογοητευτούν μιας και ο δίσκος είναι μία ηχητική συνέχεια των δίσκων των Luca Turilli’ s Rhapsody, δηλαδή οι κιθάρες και το επικό στοιχείο περιορίζονται και τα χορωδιακά/ορχηστρικά μέρη σε συνδυασμό με τα πλήκτρα, είναι τα στοιχεία που προσδιορίζουν το δίσκο. Το “Zero Gravity” είναι ουσιασικά μία συμφωνική rock/metal opera, με τη θεματολογία να απέχει από τα fantasy στοιχεία του παρελθόντος και τους στίχους να μιλάνε για ταξίδια στο διάστημα, φυσική και άλλα τέτοια θέματα.
Αξιόλογα riffs δύσκολα θα βρεις, αν εξαιρέσεις το “Phoenix Rising”, που έχει κάποιες ωραίες μελωδίες, το οποίο είναι ότι πιο κοντινό σε παλιούς Rhapsody, με την πιο αξιόλογη στιγμή το solo στο “Decoding the Multiverse”, το οποίο θυμίζει πιο πολύ Symphony X. Μπάσο όσο και αν προσπαθήσεις σίγουρα δεν θα το ακούσεις, αφού είναι εξαφανισμένο, και τα τύμπανα ακούγονται “πλαστικά” και τελείως “άνευρα”. Μεγάλο πρόβλημα του album είναι η παραγωγή, η οποία στην προσπάθειά της να χωρέσει όσο πιο πολλά στοιχεία μπορεί και να ακουστεί ο ήχος μεγαλειώδης, τα “πετάει” το ένα πάνω στο άλλο και χαντακώνει το τελικό αποτέλεσμα. Τρανό παράδειγμα το “DNA (Demon and Angel)”, όπου τόσο ο Fabio όσο και η Elize Ryd (Amaranthe), δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, αλλά οι φωνές τους πνίγονται από τα πλήκτρα και τη χορωδία.
Στο “Zero Gravity” επίσης, ο Turilli αποφάσισε να προσθέσει και άλλα πράγματα που στην καλύτερη περίπτωση είναι απλά “αδιάφορα”. Αρχικά υπάρχουν κάποια ανατολίτικα σημεία σε στυλ Myrath διάσπαρτα στο album, που δεν συνδέονται με τα υπόλοιπα μουσικά θέματα, όπως συμβαίνει στο εναρκτήριο “Phoenix Rising”. Επίσης, o Turilli έχει προσθέσει ηλεκτρονικά στοιχεία που ναι μεν ταιριάζουν με τη θεματολογία του δίσκου, αλλά δεν προσφέρουν το κάτι παραπάνω στις συνθέσεις. Από τη στιγμή που οι Turilli/Lione Rhapsody είχαν στο μυαλό τους κάτι τόσο μεγαλεπήβολο όσο μία συμφωνική όπερα, δεν θα μπορούσαν να λείπουν και οι επιρροές από Queen, οι οποίες υπάρχουν παντού στο δίσκο. Δυστυχώς και εδώ σε δύο περιπτώσεις, τα “Decoding the Multiverse” και “I Am”, το τελικό αποτέλεσμα είναι το λιγότερο αμφιλεγόμενο.
Το πρώτο μισό του δίσκου “τσουλάει” κάπως με τραγούδια όπως τα “Phoenix Rising”, “Decoding the Multiverse” και “DNA (Demon and Angel)” και με τα “Zero Gravity” και “Fast Radio Burst”, να “παλεύονται”. Αλλά από τη μέση και κάτω, η ακρόαση γίνεται αρκετά βαρετή. Το instrumental “Origins”, θα μπορούσε να βρίσκεται σαν intro στην αρχή κάποιου album των Rhapsody of Fire, το “Multidimensional” είναι ίσως το χειρότερο τραγούδι του δίσκου, στο “Amata Immortale” ο Fabio τραγουδάει σαν τενόρος, αλλά δεν νομίζω ότι το απολαμβάνουμε όσο ο ίδιος και τα “I Am” και “Arcanum (Da Vinci’s Enigma)”, ενώ ξεκινάνε καλά, στην συνέχεια επαναλαμβάνονται και χάνουν την όποια δυναμική τους.
Με μόλις τρία συμπαθητικά τραγούδια, δεν νομίζω ότι ο δίσκος θα έχει κάποια ιδιαίτερη επιτυχία, με τους συντελεστές των Turilli/Lione Rhapsody να αποτυγχάνουν να μας προσφέρουν μουσικά αυτά που προσδοκούσαμε.
https://www.facebook.com/tlrhapsody/
Turilli / Lione RHAPSODY – D.N.A. [Demon and Angel] Featuring ELIZE RYD
722 
