Η λογική έλεγε ότι θα ήταν μία συναυλιακή ημέρα με πολυάριθμη προσέλευση. Οι headliners μπορεί να έχουν haters, αλλά ταυτόχρονα κάποιους από τους πιο πιστούς οπαδούς. Η πρώτη συνάντηση στην είσοδο του χώρου, ήταν με μία παρέα Ιταλών, που λογικά ήρθανε για τους Rhapsody of fire (η ομορφότερη εικόνα της βραδιάς, η μικρή, ούτε δύο ετών, δεσποινίδα, που ήρθε στο καρότσι της), ενώ οι Imperia, είχαν ιντριγκάρει κοινό για την εμφάνισή τους. Δεν ήταν λίγοι δε που άκουγα τριγύρω μου, να λένε ότι ήρθανε ειδικά για τους Battleroar.
Προσπαθώντας να υπάρξω προνοητικός, ξεκίνησα λίγο μετά τις 4 ώστε να βρίσκομαι στο σημείο με το “άνοιγμα”…. Επιτυχημένη προσπάθεια, με λίγο μεγαλύτερη, της συνηθισμένης, διάρκεια διαδρομής. Και επειδή έρχονται και άλλες ημέρες Release, είναι μάλλον καλή τακτική, καθώς το “ποτάμι” πάντα δείχνει επίφοβο για απρόσμενες καθυστερήσεις.
Ήταν 17.57, και εν μέσω μίας πολύ καυτής, στην κυριολεκτική της διάσταση, ατμόσφαιρας, οι Battleroar προβάλλουν στη σκηνή. Ο κόσμος δεν πρέπει να ήταν πάνω από 300 (Εκτιμώ…Πάρτε με στην ΕΛ. ΑΣ. αν το πετύχω, στο επίλεκτο team εκτιμήσεων, με τις πολλαπλές “επιτυχίες”…).
Οι πιο θαρραλέοι (συντριπτική πλειοψηφία των παρευρισκομένων) ήταν αποφασισμένοι να ζήσουν από κοντά το show των Battleroar και δεν απογοητεύτηκαν. Τους δόθηκε απλόχερα, μία εμφάνιση χωρίς εξάρσεις, αλλά (το σημαντικότερο) ξεχειλισμένη από ατόφιο metal, έκδηλα συναισθηματικά φορτισμένη λόγω και του ονόματος για το οποίο θα “άνοιγαν”. “Επετειακή φάση”, όπως μας είπε και ο frontman (για την περίσταση) Γιάννης Παπανικολάου (των Diviner), επί τούτου επέλεξαν ένα κομμάτι από κάθε δίσκο. Απόδοση σε υψηλά επίπεδα, παράσημο για την εγχώρια metal σκηνή. Extra credits τους αξίζουν, αναλογικά της ποιότητας της εμφανίσεως και των συνθηκών υπό τις οποίες την έφεραν εις πέρας. Ο ήχος τους χωρίς προβλήματα, συνετέλεσε σε μία μεστή και απολαυστική, λίγο πάνω του μισάωρου, εμφάνιση, η οποία “αποτυπώθηκε” στο ζεστό χειροκρότημα του κόσμου και τις ιαχές του ονόματός τους με το πέρας.
Battleroar setlist:
Hyrkanian Blades
Siegecraft
Chronicles of Might
Valkyries Above
Battleroar
Στις 19.00 ακριβώς, οι Imperia παρουσιάστηκαν μπροστά μας. Η πρωτότυπη, τετραμελής και “τετραεθνής” μπάντα, που “παραδίδει” ατμοσφαιρικό metal, ήταν η έτερη support act. Η ξανθιά frontwoman, εκ Νορβηγίας ορμώμενη, Helena Iren Michaelsen ξεχώριζε στο κατάμαυρο φόντο.
Ο κόσμος είχε σχεδόν διπλασιαστεί, ενώ τριγύρω είχαν εμφανιστεί και κάποια “αποκριάτικα σπαθιά”, μεταξύ των fans.
Η μπάντα, παρουσιάστηκε “θετική” και αρκετά κομμάτια τους όπως π.χ. το “Broken (When Silence Cries)” και τα “Let Down”, “Unspoken Words” (εδώ τα οπερετικά δεν κούρασαν, κάνοντάς το να είναι από τα καλύτερά τους) και “The Calling”, έδειξαν ότι δε στερούνται αξιόπιστων και ελκυστικών συνθετικών ιδεών. Άλλωστε σε studio εκδόσεις, σαγηνεύεσαι μάλλον και ελκύεσαι ιδιαιτέρως από τα “ηχοδρομικά τους μονοπάτια”.
Η αλήθεια βέβαια ήταν, ότι δε φάνηκε να υπάρχει χημεία με τον κόσμο που βρισκόταν μπροστά τους. Δεν ξέρω αν έφταιγε το ίσως ετερόκλητο κοινό, σε σχέση με τη δική τους “μουσική άποψη”.
Προσωπικά θα έλεγα ότι ούτε τη δική μου προσοχή κρατήσαν αμείωτη. Ξεπερνώντας τα παραπάνω θετικά στοιχεία, μου σχημάτισαν και επικοινώνησαν μία “σύγχυση”, κυρίως με το “κοκτέιλ” οπερετικών, καθαρών και πιο σκληρών (στο “Fear is an Illusion”, το έκαναν πολύ βαρετό), κατά περιπτώσεις, φωνητικών. Στην Helena Iren, έμοιαζαν να ταιριάζουν περισσότερο τα πρώτα (αν και η “κατάχρηση” στα πρώτα κομμάτια μάλλον κούρασε), σε σημείο τα πιο “γήινα”, να φαντάζουν λίγο αταίριαστα και η τελική εικόνα, να παραπέμπει μάλλον σε μία “κακή ημέρα”. Η προσπάθεια της μπάντας, συνολικά, ήταν καλή, και η frontwoman προσπάθησε με την ενέργειά της να παρασύρει το κοινό, πράγμα που κάποιες στιγμές κατάφερε. Η άκρως δοτική ερμηνεία της στο κομμάτι που έκλεισαν, ήταν μία από τις καλύτερες στιγμές της.
Με μία διάχυτη, συμπαθητική “τρέλα”, αλλά και αμηχανία που διέκρινα, μας ευχαρίστησε Ελληνικά, μας ευχήθηκε “γεια μας” και χαιρέτησε κερδίζοντας το χειροκρότημα με την τελευταία της ερμηνεία (όχι ικανοποιητικό όμως συνολικά), με τη συμπλήρωση περίπου 50 λεπτών εμφανίσεως.
Imperia setlist:
Touch of your Hand
Like Rain
Mysted by Desire
Broken (When Silence Cries)
Let Down
Fear is an Illusion
Secret Passion
Unspoken Words
The Calling
Οι Ιταλοί πρωτοπόροι του symphonic heavy/power metal Rhapsody of fire, έκαναν την εμφάνισή τους στις 20.30 και συνέχισαν την ακριβή τήρηση του χρονοδιαγράμματος του festival.
Ο Giacomo Voli, μας καλησπέρισε στα Ελληνικά και οι Rhapsody of Fire, ξεκίνησαν να “βαράνε”. Κάποια προβλήματα στον ήχο τους σε κάποια σημεία, δε στάθηκαν ικανά να “αλλοιώσουν” την συνολική τους παρουσία. Έπαιζαν “εντός έδρας” και δεν ήταν λόγω μόνο των αρκετών συμπατριωτών τους, που άκουγες ανάμεσα στο κοινό. Οι ντόπιοι τούς αναγνωρίζουν, σέβονται και εκτιμούν, και αυτό ήταν έκδηλο, αφού τώρα πλέον δεν υπήρχε κανένα ερώτημα για τη “χημεία” μεταξύ τους.
Ξεκίνησαν με το “Distant Sky” και ήδη στο “The Legend Goes On” που “πήρε τη σκυτάλη”, άρχιζες επιτέλους να παρατηρείς για πρώτη φορά στη βραδιά, ένα συναυλιακό κοινό ανάλογο του “μεγέθους” της συναυλιακής ημέρας. Άλλωστε, ήταν πολύς πλέον ο κόσμος, που είχε σε αυτή τη χρονική στιγμή φτάσει και εγκαθιδρυθεί σε “θέσεις μάχης” στο χώρο.
Συνέχισαν με την τετράδα “Dargor, Shadowlord of the Black Mountain”, “The Courage to Forgive”, “March Against the Tyrant” και “Rain of Fury”, με έκδηλη πλέον την επιλογή τους να μην μοιράσουν το setlist τους πλατιά, στην εικοσαετή τους δισκογραφική πορεία. Τουναντίον, οι μισές επιλογές, κατέληξαν να είναι από το εξόχως, από κριτικές, αποδεκτό, “The Eighth Mountain”.
Το κοινό δε φάνηκε να ενοχλείται καθόλου από αυτό το γεγονός και έζησε μία ιδιαίτερα ευχάριστη συναυλιακή εμπειρία, απολαμβάνοντας, μη φειδόμενο, πλέον εκδηλώσεων.
Ακολούθησαν τα “Dawn of Victory”, “Holy Thunderforce” (από τα αγαπημένα της μπάντας όπως ενημέρωσε ο Voli), “Master of Peace”, με το κλείσιμο να ανήκει στο “Emerald Sword”.
Ήταν ξεκάθαρο, ότι είχαμε μπροστά στα μάτια μας, μία μπάντα αποτελούμενη από καλούς μουσικούς, με αποκρυσταλλωμένη, σαφή και ελκυστική “μουσική άποψη”, δικαιολογώντας το καλό όνομα που έχουν χτίσει με τη διαδρομή και τις επιλογές τους και που σίγουρα θέλεις να ξαναδείς. Ήταν μία μάλλον ιδανική επιλογή, στην πλαισίωση της ημέρας που θα εμφανίζονταν οι Manowar.
Rhapsody of Fire setlist:
Distant Sky
The Legend Goes On
Dargor, Shadowlord of the Black Mountain
The Courage to Forgive
March Against the Tyrant
Rain of Fury
Dawn of Victory
Holy Thunderforce
Mater of Peace
Emerald Sword
21.30 ολοκλήρωσαν το show τους οι Rhapsody of Fire, και μεσολάβησε ένα κενό περίπου μιάμισης (και κάτι) ώρας, μέχρι την εμφάνιση των headliners. Ένα κενό, για το οποίο πιστεύω θα υπάρχει κάποια λογική εξήγηση που δε γνωρίζω, αλλά ήταν και το μόνο αρνητικό της όλης διοργάνωσης.
Στις 22.40, ο κόσμος αδημονούσε και τα πρώτα σφυρίγματα ακούστηκαν στο χώρο. 23.07 και οι πρώτες νότες του “March of the Heroes into Valhalla”, συνοδεύονται από την ανάπτυξη στρατιωτών με ασπίδες, στα υψηλότερα “πεδία”.
Το “Manowar” ήταν η συνοδεία κατά την είσοδό τους και οι σηκωμένες γροθιές (σήμα κατατεθέν) από όλους τους φανατικούς οπαδούς τους, δεν άργησαν να κατακλύσουν το οπτικό μας πεδίο, μαζί με μία πρωτοφανούς μεγέθους, κατά την αντίληψή μου, εμφάνιση συσκευών αποθανάτισης και “απόρριψης βιώσεως” της στιγμής.
Η έναρξη ήταν πολύ δυνατή, με τα “Warriors of the world United” και “Blood of my enemies” να “κολλάνε” σαν καλοσχηματισμένη φάλαγγα στο εναρκτήριο, και να δείχνουν ότι η μπάντα ήρθε χωρίς διάθεση “αστείων”. Ο κόσμος είχε ήδη ενθουσιαστεί με όσα διαδραματίζονταν μπροστά του. Τα 2 “νεούδια” (και καλά), αποδεικνύονταν αξιοπρεπή και άκρως “υποστηρικτικά” των δύο “γερόλυκων”.
Η συνέχεια άνηκε στα “Brothers of metal”, “Call to Arms” και “Hand of Doom”. Εδώ ήρθε η πρώτη παύση (όχι τίποτα τρομερό), σε κάτι που έμοιαζε μέχρι τότε, με ένα ατελείωτο medley, με το group να έχει μόλις τελειώσει ένα ασταμάτητο “σφυροκόπημα”, τέτοιο που δε θα ήταν εύκολο ούτε για μπάντα με τα μισά τους έτη. Εδώ έκαναν και ένα δωράκι στο Ελληνικό κοινό σε σχέση με τα προηγούμενα shows, χαρίζοντάς του, το πέμπτο μέρος του “Achilles, Agony and Ecstasy in Eight Parts (Hector’s Final Hour)”.
Ήταν η ώρα του Odin να έχει την τιμητική του, με τα “Sons of Odin” και “Swords in the Wind”, να γίνονται σημείο αναφοράς του. Σημείο αναφοράς όμως, παραμένει έστω και έναντι του πιο “αδυσώπητου εχθρού”, του χρόνου, και ο Eric Adams. Δε θα μπορούσα να σταθώ σε κάποιες, λίγες “στιγμές αδυναμίας”. Συγκλονιστικός, μοναδικός, μαγικός! Ήταν σίγουρα ένας λόγος για να μη χάσει κάποιος αυτήν την συναυλία. Συνυπολογίζοντας την “τακτική” μιας αδιάκοπης, καταιγιστικής “μουσικής λαίλαπας” που βιώσαμε και με δεδομένο ότι θέλουν πάντα να παίζουν δυνατά, όπως και σε αυτή την περίπτωση, ο Adams δεν άφησε περιθώρια αμφισβήτησης, του τί υπήρξε για το metal.
Το solo του DeMaio, διαδέχθηκαν τα “Battle Hymn” και “Thor (The Powerhead)”. Η υποδοχή έντονη, ιδίως στο πρώτο. {Εδώ να κάνω και μία παρένθεση, αδυνατώντας να διανοηθώ, ποιοί οπαδοί ψήφισαν setlist χωρίς το θρυλικό έπος τους “Heart of Steel”, που αποκτά πολλαπλάσια ισχύ σε συναυλιακό περιβάλλον. (προσωπικές αδυναμίες, τί να κάνουμε;)}
Η επόμενη σειρά τραγουδιών, έφερε πραγματικά έναν πανικό, που σίγουρα οι περισσότεροι περίμεναν πώς και πώς. “Kings of metal”, “Fighting the world” και “Hail and Kill”, εκτόξευσαν τον ενθουσιασμό σε δυσθεώρητα ύψη και κίνησαν το σύνολο των αυχένων στο χώρο. Λίγο έλειψε δε, οι Manowar να ψάχνανε για μπασίστα σήμερα, αφού στο πρώτο της σειράς, το αριστερό ηχείο, που υπήρχε στα “υψίπεδα”, έπεσε κοντά στο μέρος που “κατοικοέδρευε” ο DeMaio, στο μεγαλύτερο κομμάτι της συναυλίας. Με τη συμπλήρωσή τους, ήταν και η πρώτη φορά που πυροτεχνήματα έκαναν την εμφάνισή τους πίσω από τη σκηνή.
Τα “The Power of Thy Sword”, “King of Kings” και “House of Death”, σε σαφώς χαμηλότερους ρυθμούς, μας ακολούθησαν μέχρι το encore, που παρότι δεν προέκυψε κατά τα καθιερωμένα, εκκίνησε με το λόγο του DeMaio. Αυτός, αφού μεταξύ άλλων, ευχαρίστησε ανεβάζοντας επί σκηνής τους διοργανωτές, μας απηύθυνε ένα λόγο, που μάλλον πρέπει να διδάσκεται σε management courses. Ξεκινώντας από τα δύο groups ανθρώπων ανά τον κόσμο, τους Έλληνες και τους άλλους (δε μας είπε αν εννοούσε μόνο τους Αρχαίους ή και τους Νεοέλληνες του Πανούση), καταφέρθηκε εναντίον όσων στη χώρα μας τους πολέμησαν (“pissed our music”). Έφερε, η αλήθεια είναι, στο μυαλό θύμησες της συναυλίας των Sabbath στη Μαλακάσα, που παρακαλούσα , αν γινόταν, ο Ozzy μόνο να τραγουδάει…… Μαζί με το “εφέ” του σπάσιμου των χορδών του μπάσου του, από τις αχρείαστες στιγμές της βραδιάς.
Το “Black, Wind Fire & Steel”, έκλεισε τη συναυλία και ολοκλήρωσε με ιδανικό τρόπο, ένα άκρως επαγγελματικό show, αποζημιώνοντας μουσικά, για τον οβολό που διέθεσαν οι παρευρισκόμενοι, σε χαλεπούς, οικονομικά και όχι μόνο, καιρούς. Το υπονοούμενο της βιντεοσκοπήσεως και παραγωγής από τον Adams, ήταν μία ακόμη ευχάριστη νότα, που έδειξε ότι μάλλον και αυτοί το απόλαυσαν. Πυροτεχνήματα έκαναν πάλι την εμφάνισή τους και υπό τις νότες του “Army of the Dead, Part II”, η Ελληνική σημαία δέσποζε στην γιγαντοοθόνη, με το μήνυμα, “Ας γίνει γνωστό, ότι οι Manowar στις 14/6/2019, κατεδάφισαν…… κτλ κτλ”
Manowar setlist:
Manowar
Warriors of the World United
Blood of my Enemies
Brothers of Metal Pt.1
Call to Arms
Hand of Doom
Sons of Odin
Achilles, Agony and Ecstasy in Eight Parts Part V : Hector’ s Final Hour
Swords in the Wind
Bass of Solo
Battle Hymn
Thor (The Powerhead)
Kings of Metal
Fighting the World
Hail and Kill
The Power of Thy Sword
King of Kings
House of Death
Encore
Black, Wind Fire and Steel
Υ. Γ. : Υπάρχει το “αγωνιστικό” (μουσικό) κομμάτι, υπάρχει και το άλλο, το “εξωαγωνιστικό”.
1. Δε θα θεωρούσα τον εαυτό μου μακριά από τα όρια της ανεντιμότητας (ως προς ό,τι πιο αγνό σε αυτόν τον κόσμο (τα παιδιά), τον ίδιο τον αναγνώστη μας, αλλά ακόμα και των ίδιων των fans τους), αν άφηνα ασχολίαστη την υπόθεση Logan.
Σε έναν πλανήτη και μία εποχή του, που θεωρώ έχει χαθεί προ πολλού κάθε μέτρο και ενσυναίσθηση, η παιδοφιλία πρέπει να παραμένει το πιο ειδεχθές και επονείδιστο έγκλημα, που έλεγε και μία ψυχή. Σε τέτοιες περιπτώσεις, το αυτονόητο δεν υφίσταται. Πρέπει να εκδηλώνεται, σε κάθε περίπτωση, χωρίς να θεωρείται τέτοιο. Σαν γονέας, σαν πολίτης, σαν μουσικόφιλος, μόνο το να διώχνεις τον προφυλακισθέντα (και όχι πλέον απλά κατηγορούμενο-που είχες άνω των 20 ετών “κάτω από τη μύτη σου”), χωρίς περαιτέρω ενέργειες/λόγια/δηλώσεις (sic), απέχει πολύ από τους epic όρους honour, pride etc. Πόσο μάλλον, όταν έχεις συμπεριλάβει και έναν λόγο, στις τελευταίες εμφανίσεις σου. (Με επιθετικό τόνο και όχι σε κανένα σημείο, απολογητικό).
2. Το ίδιο θεωρώ ισχύει (σε πολύ χαμηλότερη κλίμακα βέβαια), όταν εμπορεύεσαι ειδικά πακέτα φωτογραφιών με την μπάντα ή μία μπλούζα φτάνει να ξεπερνά αρκετά το εισιτήριο.
3. Επειδή δεν πρέπει μόνο να γκρινιάζουμε, και λόγω του ότι δεν υπέπεσε στην αντίληψή μου κάποιο παρατράγουδο τις πρώτες ημέρες από τους παριστάμενους φίλους, αλλά και επειδή ακολουθούν αρκετές ημέρες συναυλιών στο ίδιο φεστιβαλικό πλαίσιο, αξίζει συγχαρητήρια η διοργάνωση υπό πολύπλευρο πρίσμα. Η φιλοξενία διαφορετικών ακουσμάτων, το προνόμιο της ευταξίας του χώρου και των παροχών, δημιουργεί στέρεες βάσεις επιτυχών εκδηλώσεων στον εν λόγω χώρο.
4. Το να γίνεται συζήτηση περί true or false metal, φαντάζει στο μυαλό μου, σαν να λογομαχούν Ιάπωνες (sorry) για μεγέθη (κατά το αντίστροφο του πράγματος βέβαια).
654 
