Ό,τι και να πει κανείς για τους Rhapsody Of Fire, θα είναι λίγο.
Από τους πρωτοπόρους του symphonic/power metal, με 26 χρόνια στο χώρο της metal σκηνής, με 12 albums και άπειρες live εμφανίσεις ανά τον κόσμο. Το “The Eighth Mountain”, είναι το 13ο album των Ιταλών, και έρχεται να ανεβάσει τον πήχη στο symphonic/power metal.
Οι Ιταλοί metallers, ιδρύθηκαν το 1993 υπό το όνομα Thundercross, μετονομάστηκαν σε Rhapsody το 1995 και κατέληξαν έπειτα από διαμάχες σε Rhapsody Of Fire το 2006. Με πολλές αλλαγές στο line up και τη φυγή των Fabio Lione και Luca Turilli, θα έλεγε κανείς ότι χάνουν πολύ από την αίγλη τους και τον ήχο τους, αλλά με τις κατάλληλες προσθήκες, τελευταία του Giacomo Volli στα φωνητικά, όχι μόνο δεν έχασαν κάτι από αυτά αλλά έγιναν και λίγο πιο heavy από πριν.
Οι Rhapsody Of Fire, συνεργάστηκαν με την Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της Βουλγαρίας στη Σόφια, δημιουργώντας το απαραίτητο background για τη νέα αυτή ιστορία που αφηγούνται μουσικά στο τελευταίο τους πόνημα. Δύο χορωδίες των 20 τραγουδιστών και αρκετών soloists, που παίζουν μεσαιωνικά όργανα και με παραγωγό τον Sebastian ‘’Seeb” Levermman, γνώστη των στοιχειωμένων ήχων, είναι κάποια από τα μυστικά του δίσκου.
Στο κυρίως “πιάτο”, το album περιέχει όλα εκείνα τα στοιχεία που έφεραν τους Rhapsody Of Fire στην κορυφή του symphonic/power metal. Γρήγορος ρυθμός, με συμφωνικά στοιχεία και χορωδιακά μέρη, και με “άπιαστα” riffs και τεχνικά solos, και με ένα νέο στοιχείο να κάνει την εμφάνισή του: την πιο heavy εκδοχή των κομματιών.
Έτσι, θα βρείτε κλασικά Rhapsody Of Fire τραγούδια όπως τα “Rain Of Fury” και “The Legend Goes On”, με έντονο το συμφωνικό στοιχείο και τα τεχνικά solos, αλλά σε μία πιο δουλεμένη, heavy μορφή. Σαφώς, και δεν γίνεται να λείπουν από τέτοιες κυκλοφορίες οι μπαλάντες, αφού η θεματολογία και η γενικότερη φιλοσοφία του ήχου, ευνοεί να “ευδοκιμούν”. “Warrior Heart” και “The Wind, The Rain And The Moon”, είναι οι πιο light εκδοχές του δίσκου.
Ένα από τα στοιχεία που θεωρώ ότι ανέβασαν τον πήχη σε αυτό το album, είναι η εμφάνιση πιο heavy κομματιών. Τα “Seven Heroic Deeds” και “Master Of Peace”, με εξέπληξαν ευχάριστα, αφού είναι αρκετά heavy χωρίς να χάνουν το symphonic/power χαρακτήρα τους. Οι ερμηνείες του Volli και το παίξιμο της Ορχήστρας, είναι σε υψηλά στάνταρ απόδοσης, η δε χρήση των “στοιχειωμένων” ήχων δίνει μία άλλη δυναμική στο album.
Οι Ιταλοί symphonic/power metallers, φαίνεται ότι επανήλθαν δυναμικά, δημιουργώντας το δίσκο της χρονιάς στο χώρο τους. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποια μπάντα εκεί έξω, που θα μπορούσε να φτάσει σε τέτοια επίπεδα μουσικού οίστρου. Μία must have κυκλοφορία, για το σύνολο των μεταλάδων.
851 
