Ένας και κάτι χρόνος πέρασε από το θαυμάσιο τελευταίο album τους “Berserker” και οι Φινλανδοί power metallers Beast In Black επανέρχονται με νέα δουλειά που χωρίς να διαφέρει στιλιστικά από τον προκάτοχό του, έχει στραφεί σε πιο mainstream τάσεις.
Τι εννοώ “mainstream”; Δεν εννοώ ότι οι Beast In Black έχουν αλλάξει το ύφος τους, ούτε ότι σταμάτησαν να γράφουν πολύ όμορφα κομμάτια. Απλά στο “From Hell With Love” είναι κραυγαλέα η προσπάθεια να ακουστούν σαν άξιοι (πανάξιοι θα έλεγα) συνεχιστές του Nightwish-ικού πνεύματος, με το power metal τους να εμπεριέχει πολλά ψευδο-συμφωνικά keyboards, τυπικές (αλλά άμεσες, εύληπτες και πολύ όμορφες παράλληλα) συνθέσεις με “πεπατημένη” κουπλέ – ρεφρέν – solo -κουπλέ – επίλογος ροή, big sounded ήχο και eurovision / universal attitude.
Αν παρακάμψουμε το γεγονός αυτό, οι Beast In Black ξεκάθαρα δείχνουν να κατέχουν πολύ καλά το αντικείμενο της τραγουδοποιΐας, διανθίζοντας το υλικό τους με πολύ προσεγμένες μελωδίες δουλεμένες μέχρι την τελευταία τους λεπτομέρεια (και με χαρακτηριστική την πίρλι-πίρλι solo διάθεση του κιθαρίστα και ιθύνοντα νου της μπάντας Anton Kabanen), πολύ πλούσιο ήχο και με ασφαλές highlight την φαντασμαγορική απόδοση του Γιάννη Παπαδόπουλου για άλλη μια φορά ο οποίος μέσω των θαυμάσιων ρεφρέν των κομματιών δίνει ρεσιτάλ power metal ερμηνείας.
Hit αέρας στο ομότιτλο track και στα “Sweet True Lies”, “Die by the Blade”, “Unlimited Sin” (εξαιρετικό), “True Believer” και “Heart of Steel”, κομμάτια με ωραίο riffing και σπουδαία ανθεμικά / arena ρεφρέν ενώ το γρήγορο “Repentless” και το Manowar-ικών διαθέσεων “This Is War” είναι τα πιο “ορθόδοξα” metal διαλείμματα σε έναν θετικών ατμοσφαιρικά αποχρώσεων δίσκο.
Αν σου άρεσε το προηγούμενο album των Beast In Black, το “From Hell With Love” δεν θα σε απογοητεύσει και θεωρώ ότι θα συγκινήσει τους ακροατές όλου του ευρύτερου συμφωνικού / “γυαλισμένου” power metal όπως φυσικά και τους φίλους των Nightwish και των παρεμφερών συγκροτημάτων που πλέον υπάρχουν σε πρωτοφανή αφθονία, είτε με γυναίκες, είτε με άντρες πίσω από το μικρόφωνο. Ένα καλοδουλεμένο album που χωρίς να αποτελεί κάτι επαναστατικό ή κάτι που δεν έχει ξανακουστεί, κρατά αυτήν την μπάντα στα πλαίσια της αξιοπρέπειας. Φυσικά οι πολέμιοι των “πλαστικών” παραγωγών και λοιπών μοντερνισμών, καλό θα είναι να απομακρυνθούν. Καλός δίσκος, υπάρχει κοινό που θα τους λατρέψει.
https://www.facebook.com/beastinblackofficial/
913 
