14 Φεβρουαρίου 2019, και αν και οι υπερβολικές και στερούμενες πραγματικής ουσίας “αμερικανιές” των “βαλεντίνων” επικρατούσαν στο πέρασμα της ημέρας, μία άλλη, ιδιαίτερα ευχάριστη, “αμερικανιά”, θα ερχόταν να μας κλείσει με ουσία και νόημα βιωματικής εμπειρίας το βράδυ της Πέμπτης.
Α’ Μέρος (Γράφει ο Πελοπίδας Χελάς)
Στις εννιά ακριβώς, τα φώτα έσβησαν όπως είχαν ανακοινώσει οι διοργανωτές και οι Illusory έκαναν την εμφάνισή τους στη σκηνή, ενώ έπαιζε το “Intro in the beginning” από τον τελευταίο δίσκο τους “Polysyllabic”, με τον συγκεντρωμένο κόσμο να είναι ήδη αρκετός, ενώ έξω από το club, στον χώρο του ταμείου, είχε ήδη αρχίσει να σχηματίζεται μεγάλη ουρά αναμονής.
Οι Illusory, έχουν κυκλοφορήσει δύο full length albums, έχουν εμπειρία και δεν κρύβουν την αγάπη τους για το κλασσικό heavy metal. Η εμφάνισή τους βασίστηκε σε πέντε κομμάτια από το “Polysyllabic” και δύο από το ντεμπούτο τους “The Ivory Tower”. Στην αρχή ξεκίνησαν κάπως “μαζεμένα”, έχοντας κάποια μικρά προβλήματα στον ήχο, όμως μετά το “Bleak”, η απόδοση της μπάντας ανέβηκε κατακόρυφα, υποβοηθούμενη και από τον ήχο που βελτιώθηκε σε σχέση με τα πρώτα δύο τραγούδια.
Οι Illusory, παίξανε παθιασμένα, με καλή σκηνική παρουσία στον περιορισμένο χώρο που είχαν, ενώ ο τραγουδιστής τους Θεοδώρου, ήταν αρκετά καλός στις ερμηνείες του. Καλύτερή τους στιγμή ήταν η εκτέλεση του “Ivory Tower”, όπου στο τελείωμα του τραγουδιού, μαζεύτηκαν όλα τα μέλη της μπάντας αγκαλιασμένα γύρω από τον “πληκτρά”, με τον κόσμο να καταχειροκροτεί το συγκρότημα.
Ο κόσμος θα μπορούσε να είναι περισσότερος, αν δεν υπήρχε μία μεγάλη ουρά στα ταμεία από ανθρώπους που είχαν κάνει κράτηση ηλεκτρονικά, με αρκετούς να χάνουν την εμφάνιση των Illusory. Η μπάντα ευχαρίστησε το κοινό για τα χειροκρότημά του και κατέβηκε για να παραδώσει τη σκυτάλη στον “μεγάλο” Tate.
Illusory setlist:
In the Beginning
New Beginning
Bleak
Odd-y-Sea
Pale Moonlight
Dreamshade
Insangel
Ivory Tower
Β’ Μέρος (Γράφει ο Σταύρος Βλάχος)
30 χρόνια μετά την έμπνευση και “κυοφορία” και 15 λεπτά, περίπου, μετά τα προγραμματισμένα εν Ελλάδι “γενέθλια” και οι πρώτες νότες του “Operation: Mindcrime” ηχούν στο χώρο του Gagarin.
Το κοινό, απο την μακρά ουρά έξω από το χώρο κιόλας (που δεν έλεγε να τελειώσει μέχρι και το τέλος της εμφανίσεως των Illusory), φαινόταν να είναι ενθουσιασμένο και με διάθεση να παρευρεθεί σε ένα “ιστορικό” ραντεβού. Ένα ραντεβού “εφηβείας” ή νιότης για τους περισσότερους εκεί, ίσως και “σταυροδρόμι ζωής”, οδηγό, παρέα με μία “μουσική ελεγεία”.
Αποζητούσαν να γίνουν ζωντανά κοινωνοί, στην αναβίωση ενός διαμαντιού του heavy metal, που παρουσιάστηκε εκτενώς και με μία αριστουργηματική σε γραφή και γλαφυρότητα “εικονοπλασία” (Πιστέψτε με, δεν ευλογώ επ’ ουδενί τα “γενιά μας”!!!!!) από τον εξαιρετικό Γιώργο Γεωργίου, στην στήλη Monument προς τιμήν του album.
Η έναρξη, μας βρήκε αυτόπτες μάρτυρες στην παρουσία μιας ελαφρώς cult μπάντας, που ήταν αμάλγαμα μιας Ιταλοιρλανδογερμανικής σύμπραξης και που, συνολικά και αψηφώντας κάποιες λεπτομέρειες, υποστήριξε ικανοποιητικά και χωρίς προσπάθειες εντυπωσιασμού το project. Στις κιθάρες 2 Ιταλοί, στο μπάσο και τα πλήκτρα 2 Ιρλανδοί και στα drums ο Felix Bohnke (Edguy), που πρόσφατα είχαμε ακούσει (και είχαμε δει) και με τον Gus G στη χώρα μας.
Η ατμόσφαιρα, δεν θύμιζε Ελληνικό (δεν ξέρω βέβαια πού αλλού ακριβώς θα μπορούσε να είναι!) χώρο, αφού από την είσοδο κιόλας κάποιες ανακοινώσεις, αλλά και η επιμονή και επαναλαμβανόμενη ενόχληση του “stageman”, “έπεισε” τους θαμώνες να περιορίσουν, ή ίσως να μην ασκήσουν κανενός είδους “άτμισμα”, με αποτέλεσμα να επικρατεί μία εντυπωσιακά, καθαρή ατμόσφαιρα!
Εντυπωσιακό και το γεγονός, ότι το ενδιαφέρον των “συνοδοιπόρων” κάτω από τη σκηνή, δεν ατόνησε ποτέ (και χωρίς, σχεδόν, καθόλου παραινέσεις από τον Tate), λαμβάνοντας υπόψη και την επικινδυνότητα του εγχειρήματος παρουσίασης ατόφιου ενός δίσκου, γνωρίζοντας δηλαδή το σύνολο του setlist! Νωπές άλλωστε είναι οι μνήμες, του πόσο “δυσανεκτικό” μπορεί να αποδειχθεί αυτό.
Ο Tate, μου θύμισε αθλητή ομαδικού αθλήματος, που χρειάζεται παιχνίδια, (στη συγκεκριμένη περίπτωση κάποια λεπτά) για να βρει ρυθμό. Έτσι, ενώ στα πρώτα κομμάτια του show, αμφιταλαντευόταν στα όρια της “επικράτειας της νωχέλειας”, περνώντας η ώρα, ανέβαινε συνεχώς, με αποτέλεσμα το τέλος της βραδιάς, να τον βρει σε ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα. Οι πρώτοι ήχοι από τα εισαγωγικά κομμάτια του δίσκου, λειτούργησαν σαν “ζέσταμα”, πριν το “Revolution Calling” και το ομώνυμο, ανεβάσουν τα επίπεδα της συνολικής διάθεσης του κοινού, αλλά και των ιδίων.
Απέδειξαν δε, ότι είναι σαφώς από τα αγαπημένα του κοινού, συνάμα με τα “The Needle Lies”, το “I Don’t Believe in Love” και φυσικά το “Eyes of a Stranger”, όπου ο Tate, είχε ήδη “πιάσει υψηλά standards”.
Δε θα μπορούσε να μη γίνει μνεία και στο εμβληματικό “Suite Sister Mary”, που είναι συνυφασμένο στο μυαλό όλων των fans με την Pamela Moore. H Βραζιλιάνα τραγουδίστρια, Marilia Zangrandi, που την “αναπλήρωσε”, προσπάθησε, ώστε να σταθεί ικανοποιητικά στο πλευρό του Tate. Το αποτέλεσμα ήταν αρκετά συναισθηματικό και διάχυτα θεατρικό, περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή της βραδιάς, “ασθμαίνοντας” όμως στην αναπόφευκτη σύγκριση.
Γενικότερα, κατά το “ξεδίπλωμα” του album, πέρναγε από τη σκέψη σου, τί έχει αλλάξει η αφαιρετική διάθεση του χρόνου από τη σημασία της στιγμής, αλλά και πώς η προσθετική διάθεση της φαντασίας, θα μπορούσε απομονώνοντας φιγούρες και προσθέτοντας κάποιες λεπτομέρειες, να σε μεταφέρουν σε έναν άλλο χώρο, είτε αυτός δυνητικά θα ήταν μία rock opera, είτε μία θεατρική παράσταση. Στη δικιά μου σκέψη, ήταν σαφής η υποβόσκουσα επιθυμία, ίσως και απωθημένο του Tate, που αν ποτέ αποποιούταν το χάρισμα της φωνής του, μάλλον θα επέλεγε το “σανίδι”.
Φτάνοντας στο τέλος της βραδιάς, το encore ξεκίνησε με το “Best I Can” και συνεχίστηκε με το “Silent Lucidity”, με τον Tate να μας πληροφορεί, ότι είναι το κομμάτι που έχει συνοδεύσει πολλούς ανθρώπους, σε όλο το φάσμα ανθρωπίνων συναισθημάτων.
Η βραδιά ολοκληρώθηκε, προς προσωπική (τουλάχιστον) τέρψη, με ένα εκ των προσωπικών αγαπημένων, το “Empire”, αλλά και το “Jet City Woman”, με το κοινό να αποζητά περισσότερα, έμπρακτα αποδεικνύοντας, ότι έμεινε απόλυτα ικανοποιημένο από το “μουσικό ταξίδι”, που είχε μόλις βιώσει.
Για να είμαι ειλικρινής, οι Queensrÿche δεν αποτελούσαν ποτέ μία από τις πολύ αγαπημένες μου μπάντες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έτρεφα ιδιαίτερο σεβασμό γι’ αυτούς. Ο Tate βέβαια, ανέκαθεν δέσποζε στην ταπεινή, μουσική μου αντίληψη, ως ένας από τους χαρισματικότερους και καλύτερους ερμηνευτές στο διηνεκές του σκληρού ήχου, δίπλα σε τεράστια ονόματα, που έχουν πρωταγωνιστήσει στην αγαπημένη μου μουσική. Στο πλαίσιο αυτό και αναλογιζόμενος την απόδοσή του τη συγκεκριμένη βραδιά, έμεινα ιδιαίτερα ικανοποιημένος, από το πώς διατηρεί αυτό το χάρισμα στα, κοντά, 60 του χρόνια, αλλά και πώς απέδωσε ζωντανά, το μουσικό και πάντα επίκαιρο αριστούργημα, που ο ίδιος εμπνεύστηκε.
Geoff Tate’s Operation Mindcrime setlist:
I Remember Now
Anarchy-X
Revolution Calling
Operation : Mindcrime
Speak
Spreading the Disease
The Mission
Suite Sister Mary
The Needle Lies
Electric Requiem
Breaking the Silence
I Don’t Believe in Love
Waiting For 22
My Empty Room
Eyes of a Stranger
(encore 🙂
Best I Can
Silent Lucidity
Empire
Jet City Woman
Φωτογραφίες/video: Γιάννης Φράγκος
761 
