Μέρα δύσκολη! Απειλές της μετεωρολογικής υπηρεσίας για έκτακτα καιρικά φαινόμενα, συνγκέντρωση στο κέντρο της πόλης κατά τη διάρκεια της συζήτησης στη Βουλή προ ψηφίσματος για το ονοματολογικό της πλέον αποκαλούμενης Βόρειας Μακεδονίας και ο φόβος κάποιων πως ίσως, να ξεσπάσουν επεισόδια πέριξ των Εξαρχείων.
Όλα αυτά συνέπεσαν με την ζωντανή παρουσίαση του νέου album των Coyote’s Arrow, “Aho” (review) και από όσο φάνηκε αποθάρρυνε αρκετούς από εκείνους που είχαν προαποφασίσει να κατεβούν τα σκαλοπάτια του An Club, αν αναλογιστεί κανείς πως μιλάμε για event με ελέυθερη είσοδο. Παρόλα αυτά, αν και οι αρχικές προβλέψεις προσέλευσης ήταν αποθαρρυντικές και εκείνες, αρκετός κόσμος μαζεύτηκε για να τιμήσει μουσικούς με πλούσιο παρελθόν στην αθηναϊκή σκηνή.
Το σχήμα που άνοιξε τη σκηνή ήταν οι νεοσύστατοι The Vulcan Itch, που απολτελούνται από τον μπασίστα των Lucky Funeral, τον κιθαρίστα των Blame Kandinsky και τον drummer των The Curf, γεγονός που από μόνο του έκανε ελκυστική την έγκαιρη παρουσία μας. Βασισμένοι σε μαθηματικές μουσικές φόρμες που παραπέμπουν έντονα σε κάποιες περιόδους των Faith No More και με φωνητικά κυρίως μελωδικής φύσης, αυτοπαρουσιάστηκαν με τον καλύτερο τρόπο εκείνη την Πέμπτη και θα τους έχουμε στο στόχαστρο μας στο μέλλον.
Αφού μαζεύτηκαν τα τυμπανιστικά σύνεργα του Pepper, έτσι ώστε να εμφανιστούν εκείνα της Εύας στην πίσω πλευρά της σκηνής, οι Coyote’s Arrow ξεκίνησαν με φόρα να μας παρουσιάζουν την δεύτερη κυκλοφορία τους. Ο ήχος ήταν καλός, πράγμα που βοηθούσε κοινό και μπάντα, να συνδεθούν και να απολαύσουν την εμφάνιση εκατέρωθεν. Η παρουσία στο συγκρότημα των έμπειρων Σταύρου και Jim (και οι δυο μέλη των Deus Ex Machina) και της προαναφερθείσης τυμπανίστριας (μέλος των Nonmandol) δίνει ένα plus στις προσδοκίες του θεατή που τους γνωρίζει από τον πρότερο μουσικό τους βίο. Χωρίς βέβαια να σημαίνει πως οι υπόλοιποι υστερούν. Ειδικότερα, η Μαρία στο μπάσο, σε συνεχή κίνηση και σε απόλυτη αρμονία με τον ρυθμό της Εύας και τη μελωδία του Γιώργου στην κιθάρα, είναι ένα από τα συναυλιακά ατού της μπάντας κατά τη γνώμη μου. Η Ευτυχία δε, με τα κρουστά της και τα φωνητικά της που συνόδευαν αυτά του Σταύρου, έδινε και εκείνη τη δική της παράσταση δημιουργώντας ένα πολύ όμορφο κλίμα πάνω στην σκηνή.
Τα κομμάτια που απαρτίζουν το “Aho” δείχνουν και στη live τους μορφή μια ζωντάνια που σε ξεσηκώνει, φανερώνοντας τη δουλειά που έχει καταθέσει το συγκρότημα στο δέσιμο των μελών του και την ανάδειξη των επιρροών τους σε πιο συμπαγή μορφή σε σχέση με το “Desert” EP. Η δυναμική ενέργεια του Σταύρου με τη σίγουρη παρουσία του στη σκηνή, βρισκόταν συνεχώς στο σανίδι καταθέτοντας την ψυχή του και κάνοντας αρκετούς από εμάς να σηκώνουμε τα χέρια μας σε γροθιά.
Μια όμορφη βραδιά που τουλάχιστον εγώ, δεν μετανιώνω για το μηδενικό ρίσκο που πήρα για να βολτάρω στην αγαπημένη περιοχή της Αθήνας, που τόσο έχει την ανάγκη μας να μην την παρατάμε. Πραγματικά φτάσαμε ως εκεί χωρίς κανένα πρόβλημα, συναντώντας λίγα αυτοκίνητα και ακόμη λιγότερους ανθρώπους, όποιου επαγγελματικου προσανατολισμού, if you know what I mean!
Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής
866 
