Όταν μου ανατέθηκε το πρώτο δισκογραφικό βήμα των Coyote’s Arrow, είχα γράψει “Μπορεί να μην είναι φανταχτερό, αλλά είναι ουσιώδες και ακούγεται σαν να σου λέει πως πρέπει να τα ζήσεις ζωντανά για να τα καταλάβεις καλύτερα”.
Το λες και προφητικό, μιας που το επόμενο καλοκαίρι τους απόλαυσα ζωντανά στο Street Mode Festival στην Θεσσαλονίκη και αυτό που αντίκρισα και άκουσα, ήταν απείρως ομορφότερο από εκείνο που συναισθηματικά που άφηνε το “Desert” EP.
Η παρέα αυτή που απαρτίζεται από έμπειρους μουσικούς, εκ των οποίων μέλη των Deus Ex Machina (Δημήτρης Μάνθος-κιθάρα, Σταύρος Ex-φωνητικά) και των Nonmadol (Εύα Κολόμβου-τύμπανα), επιστρέφει πιο γκαζωμένη με το πρώτο της full length album.
O δίσκος ανοίγει με μια νότια blues μελωδία στην εισαγωγή του “Operator”, λίγο πριν ένα Deus-ικό riff κάνει την εμφάνιση του και η φωνή του Σταύρου μπει φουριόζα. ΟΚ, όλοι ξέρουμε πως η τέλεια προφορά των αγγλικών δεν είναι το μεγάλο προσόν του Σταύρου, αλλά η punk rock χροιά του και η αλήτικη μελωδία του σε παρασέρνει να τα κάνεις όλα ώπα. Στην τελική, έτσι το θέλουμε το punk, οπότε όσοι δεν γουστάρετε, πηγαίντε αλλού και ακούστε όπερα.
Πολύ καλή έναρξη λοιπόν, για το “AHO” που συνεχίζει να punk rock-άρει και στο ομώνυμο “Coyote’s Arrow” που σίγουρα θα γίνει ο ύμνος της μπάντας, και όχι άδικα.
Το “Insane” φέρει άρωμα punk με τα γυναικεία φωνητικά να παίρνουν τα ηνία, ενώ το “Reborn” ξυπνάει μνήμες post-punk. To “Rage” ξεκινάει με ένα Morello-ικό riff που γκρουβάρει καθόλη τη μικρή του διάρκεια και φτάνουμε στην αδυναμία μου, “Go Down” που μπορεί να ξεπερνάει τα 9 λεπτά, αλλά όταν τελειώνει μου δημιουργεί μια στέρηση. Μια στρώση από heavy rock (θα μπορούσε κάλλιστα να σταθεί και σε δίσκο των Nightstalker) καλύπτει το κομμάτι στο οποίο περισσεύει το συναίσθημα, για να κλείσει το ντεμπούτο των Coyote’s Arrow με το “Testify”. Ένα κομμάτι που θα εκτιμούσε σίγουρα ο αείμνηστος Fred Cole των Dead Moon.
Το album έχει μια “παλαιολιθική” βρώμα στην παραγωγή που ταιριάζει με το μουσικό παρελθόν των μελών της μπάντας και παρόλο που σε σχέση με το παρθενικό τους ΕΡ, οι πειραματισμοί και οι πολλές εναλλαγές σε στιλ έχουν κοπάσει, το αποτέλεσμα έχει πολύ περισσότερο νόημα. Ήταν ομολογώ, εκείνο που περίμενα να πάρω από αυτήν την παρέα. Δύναμη, κολληματικές μελωδίες και ρεφρέν, μαζί με τη συνέχιση της μουσικής ποικιλίας που προσφέρουν, σε πιο μικρές και έξυπνοτερες δόσεις αυτήν τη φορά.
Το “ΑΗΟ” είναι 32 λεπτά που φωνάζουν πως το βέλος του κογιότ είναι εδώ για να μείνει και να δώσει νόημα στις συναυλιακές μας νύχτες. Και τι όμορφα σχεδιασμένο εξώφυλλο, το οποίο όπως με ειδοποιούν από το control, έχει βγει και σε t-shirt. Κρατήστε μου ένα medium!
797 
