SHUMAUN: “One Day Closer To Yesterday”

Πέρασαν ήδη τρία χρόνια από τη στιγμή που ένα άσημο κουαρτέτο από μία μικρή πόλη κοντά στην Washington DC, έκανε το ανεξάρτητο ντεμπούτο του. Γύρω από την πρωταγωνιστική φύση του Farhad Hossain, που έχει επωμιστεί την βασική ευθύνη της μουσικής και θεματικής κατεύθυνσης, και τραγουδά, παίζει κιθάρα και keyboards, το νέο γκρουπ των Shumaun τάραξε τα νερά αυτών που επιμένουν λίγο παραπάνω στις αναζητήσεις τους.

Το πρώτο album είχε θέσει ψηλά τον πήχη: με απόλυτο πρωταγωνιστή τη σημασία του τραγουδιού, που υποστηρίζεται χωρίς καταχρήσεις από μία προοδευτική εκτελεστική αντίληψη, μας άφησε με δώδεκα τραγούδια μελωδικού, εσωτερικού, σκεπτόμενου και εξαιρετικά παιγμένου progressive metal. Μαζί με τον Hossain, ο μπασίστας Jose Mora και ο κιθαρίστας Tyler Kim, στηρίζονται από κάποιους εκλεκτούς καλεσμένους μουσικούς, με πιο ηχηρή περίπτωση τον Mark Zonder, στα τύμπανα έξι τραγουδιών.

Σήμερα, οι Shumaun έχουν επιστρέψει με το δεύτερο album τους, και συνεχίζουν να πορεύονται ανεξάρτητοι, ενώ ο Tanvir Tomal βρίσκεται μόνιμα πια στο drum set τους. Το “γαλήνιο και ήρεμο πνεύμα τους” (το νόημα της σανσκριτικής λέξης που τους βάπτισε), συνεχίζει να εκφράζεται κύρια μέσα από τις χρόνιες προσμίξεις επιδράσεων του Hossain, που υπήρξε από την παιδική ηλικία ένας φίλος της μουσικής και ακροατής με ευρύτητα.

Ο ίδιος δεν αρνείται άλλωστε, πως ο νέος τους δίσκος είναι ακόμα πιο προσωπικός από το ντεμπούτο και πολλές ενστικτώδεις, αυθόρμητες εμπνεύσεις, βρήκαν το δρόμο για τις ηχογραφήσεις. Θεματικά, το album ξεκινά σε μία κατάσταση προϋπάρχουσας ζωής, όπου δύο ψυχές δεσμεύονται πριν καν κατοικήσουν σε σώματα. Όλη η μουσική διαδρομή περιγράφει, μετά πια τη γέννηση, την προσπάθεια της αρσενικής μορφής/ψυχής να επανασυνδεθεί με τη χαμένη του αγάπη. Όλες οι απόπειρες επανένωσης περιπλέκονται από το γεγονός πως μόνο ο ένας μπορεί να ανακαλέσει την πρωταρχική αυτή κατάσταση στη μνήμη του, αλλά και από τον καθημερινό αγώνα στον σύγχρονο κόσμο. Ουσιαστικά, έχουμε μία περιγραφή του αγώνα, των συγκρούσεων και των εμπειριών μιας ερωτικής ιστορίας που θα ακουμπήσει όλες τις αποχρώσεις.

Οι κυψέλες του Hossain έχουν αποθηκεύσει σοφά τις αντηχήσεις παράταιρων επιδράσεων, και ο ίδιος έχει μία επαρκή επιλογή απομνημονευμένων αποχρώσεων για να πλουτίσει την ιστορία του. Όπως είναι αμέτρητα τα ηχοτοπία από τους Tears For Fears ως τους Metallica, έτσι είναι και το πλήθος των εντυπώσεων στο album. Βέβαια, οι Shumaun αποδεικνύονται ιδανικοί μαέστροι στη συμφιλίωση και πειθαρχία των μουσικών ήχων πάνω στις εντυπώσεις της ιστορίας. Αναμφισβήτητα, είναι ένα πιο ευθύ, βαρύ, κιθαριστικό album, με δύναμη και έμφαση συχνά σε riffs που συγχωνεύουν το εναλλακτικό με το προοδευτικό metal. Τραγούδια όπως τα “Nafsi Ammara”, “Prove Yourself” και “Go”, μπορούν να πιάσουν από το λαιμό τον ακροατή με την “πολυτελή” αμεσότητά τους.

Τα “The Writing’s On The Wall” και “Fear Is”, είναι αυτά που θα επικοινωνήσουν περισσότερο με τον ακροατή του πρώτου album και θα του απλώσουν γέφυρες να συνεχίσει πιο πέρα. Η εξωτική αίσθηση της ένταξης στο “Remember Me And I Will Remember You”, είναι ευπρόσδεκτη και δένεται αρμονικά με το γεμάτο ρυθμό του.

Η άλλη πλευρά του συνθέτη Hossain, προσφέρεται στο κρυστάλλινο ιντερλούδιο “City Of Gold”, στο σχεδόν ονειρικό και επικλητικό “Sensus Divinitatis”, που μας εισάγει στην ιστορία, αλλά περισσότερο από όλα στο κομψοτέχνημα “Central Station”: ακούγεται σαν να απήγαγε τον Paul Weller των Style Council και το έγραψαν μαζί στο στούντιο.

Το ομότιτλο τραγούδι, με 15 λεπτά διαδρομής, είναι ένα υπερβατικό στοίχημα και μία κατάθεση ψυχής του συνθέτη. “Σμιλευμένο” βήμα-βήμα, με τη φροντίδα της αναπλαστικής λεπτομέρειας και της συνεχούς εξέλιξης και με ένα κινηματογραφικό φινάλε που θα κάνει τις στιγμές εκείνες πιο μαγικές, σε αφήνει στην αγκαλιά της πληρότητας.

Σε μία διστακτική απόπειρα πρόβλεψης για την κατεύθυνση της συνέχειας, ακριβώς μετά την κυκλοφορία του πρώτου album, ο Hossain είχε απαντήσει πως σίγουρα θα είναι ένα album με μικρότερη διάρκεια από τα 65-70 λεπτά που είχε προσεγγίσει εκείνο. Τα λίγο παραπάνω από 50 λεπτά του “One Day Closer To Yesterday” όμως, συνεχίζουν να κρύβουν μία περιζήτητη πυκνότητα μουσικών διαθέσεων και συναισθημάτων. Και οι Shumaun, συνεχίζουν να αποτελούν ένα πολύτιμο, πολυτελές και ακόμα ανεξάρτητο μυστικό της σύγχρονης, μελωδικής, προοδευτικής μουσικής.

https://shumaun.com/

https://www.facebook.com/shumaun

751
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…