Γνωστοί στην πιάτσα οι Σουηδοί pop metallers (γουάτ;) Amaranthe επανέρχονται με ένα ακόμη album το οποίο φυσικά ακολουθεί την πεπατημένη τους εδώ και χρόνια αν και ομολογώ πως διέκρινα κάποιες σκληρότερες τάσεις.
Βέβαια μην φανταστείς ότι το γύρισαν στο power metal ή στο punk, απλά τα riff του Olof είναι κατά κάτι σκληρότερα από το παρελθόν και θα έλεγα ότι υπερισχύουν στο τελικό ήχο έναντι των πρωταγωνιστικών αλλά πολύ διακριτικών keys (που πάει να πει ότι δεν σε πιάνει πονοκέφαλος από τα fx) και υπάρχουν αξιόλογα solos στα γενικά επιμεταλλωμένα hitάκια. Ρυθμικώς επίσης δεν υπάρχει κάποιο εμφανές ψεγάδι, ίσα ίσα που οι συνθετικές απαιτήσεις είναι τέτοιες που αφήνουν τους μουσικούς να τα “στολίσουν” περίτεχνα. Από εκεί και πέρα φυσικός πρωταγωνιστής είναι η μουν…εεεε… κουκλάρα Elize Ryd με την συμπαθητική φωνή της η οποία παίζει τον ρόλο του κράχτη μια χαρά αλλά και ο Henrik στα harsh φωνητικά.
Πλήρως ταγμένη μουσική στα κλισέ που έχουν κυριεύσει την U.S. νεολαία, το “Helix” είναι καλύτερο από τον προκάτοχό του “Maximalism” και η γενική αίσθηση που αφήνει η ακρόαση του είναι ότι πρόκειται για ένα σύνολο από εύπεπτα τραγουδάκια, με μελωδίες που έχουν ακουστεί πολλές φορές στο παρελθόν από το σύνολο του rock ήχου, παρουσιαζόμενα με τέλειο τεχνικά αλλά και εκτελεστικά τρόπο. Εξ ολοκλήρου μοντέρνο άκουσμα που απευθύνεται κυρίως σε νεότερους ακροατές.
Καλό το δυναμιτάκι “Iconic”, γρήγορο και στα πρόθυρα του μελωδικού death metal (αν το γυρνούσαν σε τέτοιο στυλ, θα έσπερναν) όπως επίσης και τα “hits” “Inferno”, τα “Countdown” και “365” με τα ωραία ρεφρέν τους και υποψία core “αγριάδας” όπως και το ομώνυμο track, σε ένα σύνολο που δεν έχει ιδιαίτερες ποιοτικές μεταβολές.
Για το είδος που καταπιάνονται οι Amaranthe τα καταφέρνουν εξαιρετικά, η μουσική τους έχει όλα όσα θέλουν να ακούσουν οι ασχολούμενοι με το αντικείμενο. Θα μπορούσες να πεις ότι είναι η AOR / pop αναγωγή εν έτει 2018. Εύπεπτη μουσική για νεανίες που ανακαλύπτουν την επαναστατικότητα της πρωινής κοπάνας για καφέ και ανέμελες κορασίδες που αντί να προσέχουν τον καθηγητή τους στο φροντιστήριο σκέφτονται τον Νικολάκη του Γ2. Αχ αυτά τα νιάτα (συγχωρέσατε τον γράφοντα, πάει να ξεπλύνει την ψυχή του με το τελευταίο των Anaal Nathrakh)…
https://www.facebook.com/AmarantheBand/
1389 
