Τέταρτο album για την παρέα της Elize Ryd (αφεντικό, θα είμαι αθυρόστομος, πολύ χάλι η κοπέλα, ξόδεψα ένα κολλύριο γιατί δεν έβλεπα από τις γκαύλες), των Σουηδών γιαλαντζί rock / γυροβύζιον pop Amaranthe.
Ενός συγκροτήματος πλήρως χωμένο στη σύγχρονη dance floor κουλτούρα (καλά, επειδή growlάρει ο Henrik Englund Wilhemsson δεν θα το χαρακτηρίσω και death metal, πρέπει να φάτε πολλά καρβέλια γατουλίνια μου για να πάρετε έναν τέτοιο τιμημένο τίτλο), κάργα υποταγμένο στις προσταγές του ακίνδυνου μεν, καλοπαιγμένου δε, mainstream. Οκ, αυτό δεν είναι μεμπτό και η αλήθεια είναι ότι στο μονοπάτι που επέλεξαν οι Amaranthe τα καταφέρνουν αρκετά καλά.
Με λίγα λόγια στο “Maximalism” συνάντησα συμπαθητικά τραγουδάκια όπως τα “Boomerang”, το ομότιτλο track, το “Fireball” και το “Endlessly” (συμπαθητική μπαλαντούλα, δε λέω), σε μια πλήρως πλαστική και επιτηδευμένη προσπάθεια ανάμιξης ανήλικης αλλά ρυθμικώς ευχάριστης, “ζωηρής” pop με κάποια “αγριευτικά” σημεία στις κιθάρες που core-ίζουν (κι όταν λέω “αγριευτικά”, εννοώ ότι μπορούν να τρομάξουν και τάξεις πάνω από τo νηπιαγωγείο).
Η μουνάρ… εεεε, η Elize, όντως έχει φωνάρα για το αντικείμενο που ερμηνεύει (βέβαια φωνάρες έχει και το 99% των υπόλοιπων κοριτσιών που ασχολούνται σε αυτόν τον χώρο), ακούγεται πολύ δυναμική, η παραγωγή είναι τέλεια, “μαξιμαλιστική” και τεχνολογικώς πλήρως εναρμονισμένη με τον μοντέρνο μουσικό κόσμο κι εκτελεστικά όλα βαίνουν καλώς γενικά. Το πώς θα υποδεχθείς το “Maximalism”είναι κυρίως θέμα του τι είδους ακροατής είσαι.
Οι παλαιοντολάγνοι μην μπουν καν στον κόπο. Μακριά, θα πέσουν πολλά καντήλια. Οι νεώτεροι αναγνώστες που κάνουν τα πρώτα βήματά τους στο rock, αυτοί που δεν ντρέπονται να ξεφτιλιστούν για να πηδήξουν ένα Σαββατόβραδο και θα το βάλουν για να δελεάσουν το πιπινάκι καθώς και όλοι οι μαθητές που τους έχει γίνει το σουφρί “νααα” από τα φροντιστήρια και τα αγγλικά, θα το συμπαθήσουν (σίγουρα θα βοηθήσει και η κατανάλωση φυσικού χυμού).
Εγώ…. άσε με εμένα, ήδη είμαι στην μπανιέρα με τους Gojira για να ξεπλυθώ από τα γκλίμερ και τα αϊλάινερ (όπως στον πέοντα λένε αυτά τα μαντζαφλάρια). Πάντως μαθαίνω ότι βγαίνουν σε περιοδεία με τους Sonic Syndicate. Οι οποίοι, κρίνοντας από την τελευταία δουλειά τους, τους έχουν μάλλον για πρωινό. Καλούλι αλλά και slow the eggs στην τελική.
1211 
