Η Παρέα της Κουκουβάγιας ντεμπούταρε το 2017 με το αυτοχρηματοδοτούμενο “Horizon” (review) και ομολογώ πως δεν πέρασα άσχημα ακούγοντας το για να καταθέσω έπειτα την άποψη μου.
Οι Owl Company είναι ένα συγκρότημα από το Σάο Πάουλο της Βραζιλίας και προσπαθούν (όχι αποτυχημένα) να γίνουν οι Black Stone Cherry της Λατινικής Αμερικής. Έχοντας ήχο λοιπόν, που κινείται μεταξύ των Black Stone Cherry και των Alter Bridge, δηλαδή σύγχρονο αμερικάνικο hard rock/alternative metal, και έναν πολύ καλό τραγουδιστή που όπως είχα σημειώσει και στην προηγούμενη κριτική, μοιάζει σαν συνδυασμός των Στέλιο Μαγγαλιό (Sober on Tuxedos) και Alex Swamp (Potergeist), αλλά αυτή τη φορά έχει παίξει πολύ κοντά στη χροιά του Scott Stapp (Creed, Art of Anarchy) σε κάποια σημεία, επανέρχονται δριμύτεροι με νέο album, κάμποσες σκάλες ανώτερο από όλες τις απόψεις.
Η παραγωγή του “Iris” είναι πολύ καλή και πλησιάζει τα πρότυπα των Βορειοαμερικανών, με τα τραγούδια του να σου δημιουργούν ευφορία και ευχαρίστηση, αφού έχουν από όλα. Συναίσθημα και ξέσπασμα, σκληράδα και τρυφερότητα, με διαρκείς εναλλαγές tempo και μελωδιών που σε κάποια τραγούδια θυμίζουν τους Disturbed (ειδικά στο “Antagonist”).
Δεν ξέρω αν θα καταφέρουν να γίνουν όσο γνωστοί θα ήθελαν, δεδομένου του ότι το συγκεκριμένο στιλ έχει γεμίσει τεράστιες μπάντες που γεμίζουν στάδια πλέον, αλλά η συνεργασία με την Eclipse Records είναι ένα βήμα προς τον στόχο σίγουρα.
Αν οι παραπάνω περιγραφές σας ακούμπησαν, θα σας ακουμπήσουν και 49 λεπτά του “Iris” δημιούργημα μιας καλά καταρτισμένης ομάδας μουσικών, που έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό, με αποτέλεσμα έναν απείρως καλύτερο δίσκο από τον προηγούμενο.
Οι Owl Company δεν είναι ένα κακό αντίγραφο των συγκροτημάτων που αναφέρονται παραπάνω και συνδυάζουν όμορφα τα στοιχεία που τους έχουν επηρεάσει, εξελίσσοντας περίφημα τις πολύ όμορφες μουσικές τους ιδέες.
Εγώ πείστηκα πάντως!
Highlights: “Antagonist”, “Dawn Of Days”, “Disconnected”, “Shades”
https://www.facebook.com/owlcoband/
557 
