Θα ήθελα να ρωτήσω το επιστημονικό / γεωλογικό ανφάν γκατέ της χώρας μας κάτι πολύ συγκεκριμένο: παίζει τίποτα με το νερό στην Πάτρα;
Προς τι η αναρώτηση; Γιατί έχει καμιά επταετία – οκταετία που τα δισκογραφικά δείγματα που προέρχονται από αυτήν την όμορφη πολιτεία, σε όλο το φάσμα του metal, είναι αλλεπάλληλα. Και αυτό που κάνει την μεγαλύτερη εντύπωση, είναι η επαγγελματικότητα στην παρουσίαση, ανεξάρτητα από το ποιοτικό συνθετικό απόβαρο των δουλειών αυτών. Δηλαδή, μιλάμε για μπάντες που η λέξη “προχειρότητα” τους είναι άγνωστη, σε ένα μεγάλο ποσοστό.
Η αναφορά αυτή τη φορά είναι για τους doom / death / black metallers Celéne οι οποίοι καταθέτουν τη δεύτερη full length πρότασή τους “Reves de Novembre d’ Or”, δυο χρόνια μετά το debut τους “Natale Tenebris”. Μια δουλειά που παρά το εμφανές των επιρροών της είναι πάρα πολύ καλή. Μια μίξη πολύ ευδιάκριτη και πλήρως βασισμένη εν πολλοίς στην τεχνοτροπία δυο σπουδαίων συγκροτημάτων που το καθένα τους όρισαν με μοναδικό τρόπο το είδος. Των Άγγλων My Dying Bride (μια πτυχή που καθορίζεται από το βιολί της Μαριάνθης Υφαντή) και των Νορβηγών Theatre of Tragedy. Βέβαια οι Πατρινοί δεν σταματούν εκεί αλλά εμπλουτίζουν το υλικό τους με πολλά στοιχεία ποικίλων αφετηριών, είτε από το black metal, είτε από το doom, είτε από το γενικότερο dark rock, επιρροές άριστα ομογενοποιημένες.
Πάρα πολύ καλά μελωδικά δομικά riffs, με εντυπωσιακά (στο σύνολο του album) intros, απρόβλεπτη riff-ολογία και πανέμορφες ακουστικές παρεμβολές – πλήρως μέσα στα πλαίσια που προαναφέρθησαν – γεγονός που αποτελεί τον ορισμό αυτού που λέμε “φρέσκος αέρας” σε ένα είδος που εξέπνευσε τα λοίσθια (και δεν εννοώ το παντοφλοειδές symphonic “power” “metal”, το αντικείμενο του κειμένου αφορά σοβαρή, εποικοδομητική METAL μουσική και όχι άνευρη pop μετάλλαξη). Άριστη κιθαριστική δουλειά από τους Φωκίωνα Σταυράκη και Διονύση Μαράτο (ο οποίος έχει αναλάβει και τα φωνητικά, με θαυμάσια growls και tribute διάθεση στα καθαρά του προς τον Raymond Rohonyi) παράλληλα με την άψογη ρυθμικότητα που παράγουν οι Νίκος Σουρής (μπάσο) και Θεόδωρος Λάτας (drums), άρτιοι στους ρόλους τους, “πυκνοί” παρά τη doom αργόσυρτη φύση του “Reves de Novembre d’ Or”.
Πέρα από τον Μαράτο, η αιχμή του δόρατος των Celéne είναι η Αναστασία Κυρίτση, με την πάρα πολύ καλή φωνή της (κάποιες “ενστασούλες” / “λόξα του γράφοντος κυρίως” θα αναφερθούν παρακάτω). Μεγάλη εκφραστική γκάμα με σίγουρο peak της ερμηνείας της τις διάσπαρτες απαγγελίες (όπως στο “Starpath Splendour”, ένα αργόσυρτο, με piano πινελιές My Dying Bride κομμάτι – ακούγοντας το album σχημάτισα τη γνώμη ότι θα πήγαινε πιο πολύ στην μπάντα ένα συνθετικό μοτίβο που να κινείται σε post απαγγελίες παρά τη γλυκιά, αιθέρια πτυχή των Liv Kristine-like φωνητικών, λυκανθρώπινη λόξα που δεν αποτελεί μομφή επί των πολύ καλών – για το στυλ – φωνητικών της Αναστασίας, οι “ενστασούλες” που έλεγα) ή στο “City of Roads (we’ll always have)” με την “καμπύλωση” των φωνητικών να λειτουργεί πολύ καλά, σε ένα folky My Dying Bride meets The 3rd And The Mortal κομμάτι.
Συνολικά το “Reves de Novembre d’ Or” είναι ευχάριστο ηχητικά και η ροή του είναι ανεμπόδιστη, με όλα τα κομμάτια να είναι σε ισάξιο επίπεδο. Ulver-ική αισθητική και εμβόλιμα blast beat σημεία που εγείρουν το ενδιαφέρον στο εξαιρετικό πειραματικό “Somnum Macabre” – το οποίο ίσως να αποτελεί το προσωπικό στίγμα των Celéne, πανέμορφο intro, στακάτο κουπλέ και εξαιρετικό ρεφρέν στο “Moon Glade” (με φανταστικές folk / pagan γέφυρες στις οποίες πρωταγωνιστεί το φλάουτο της Ευγενίας Κοΐνη – θα έθετα ως πνευματικό οδηγό του κομματιού τους “ελεύθερα μεταφρασμένους” Bathory), σαρωτικό intro και το riff στο “Awakening After Hibernation” (σχεδόν core! μπράβο για την “δευτερολεπτική” ενσωμάτωση) με “ερευνητική” συνθετική άποψη, ακουστικό Insomnium-ιακό intro και φοβερή απόδοση από την Αναστασία στο “Departure”, ξεροί, σχεδόν post black metal απόηχοι με εύηχα ακουστικά solos και όμορφο επίλογο στο “Sere November Leaves”, την πιο undistorted heavy metal στιγμή του δίσκου και Katatonia-κό old school συναίσθημα αρχικά, πλήρως χωμένο στις διδαχές των μέγιστων Άγγλων doomsters στη συνέχεια, στο επιλογικό “The Earthbound Pillow”, το οποίο παραπέμπει στην εποχή ακμής του είδους, κάπου εκεί στα mid 90’s, όταν όλα τα προαναφερθέντα ονόματα μεγαλουργούσαν παράγοντας το καθένα τις δικές του αυτόνομες σχολές από μπάντες που δρούσαν στα κατάμαυρα αυτά ύδατα.
Επίσης αψεγάδιαστος ο ήχος, με τα πάντα να ακούγονται ορισμένα σύμφωνα με τις σταθερές του είδους, άκουσμα ογκώδες και βαρύ σε τέλεια επίπεδα. Μια προσεγγιστική μπάντα από το “νέο κύμα” αυτού του ήχου θα έλεγα ότι είναι οι Ιταλοί Deadly Carnage οι οποίοι παρουσιάστηκαν πρόσφατα και κινούνται σε ανάλογο, είτε ακουστικό είτε ποιοτικό, επίπεδο.
Συνολικά πρόκειται για ένα άνω του αξιοπρεπέστατου μελωδικό black metal album που έρχεται να προσφέρει τους δικούς του εναλλακτικούς (ή και συμπληρωματικούς, γιατί όχι;) ορίζοντες έκφρασης και να ξαναζωντανέψει – επαναορίσει (γιατί όχι; #2) το συγκεκριμένο μουσικό ρεύμα. Έχοντας δηλώσει πολλάκις ότι αδιαφορώ πλήρως για καταγωγές / φήμες / περγαμηνές / “θυμίζει αυτό και εκείνο” πλευρές μιας δουλειάς και με δεδομένο ότι αυτό που αφορά τον γράφοντα είναι η συγκινησιακή δόνηση που δέχεται ο εγκέφαλος (ειδικά όταν μιλάμε για ψυχοπαλευτικές και όχι ψυχαγωγικές μουσικές), αυτό που αποκόμισα από το “Reves de Novembre d’ Or” των Celene είναι ότι πρόκειται για μια σπουδαία δημιουργία, εφάμιλλη των δημιουργιών των “αστέρων” που μνημονεύθηκαν και φυσικά οι όποιες φιλοδοξίες για την μπάντα είναι πλήρως ευδόκιμες. Οι σκοτεινιασμένοι φίλοι / θαμώνες του είδους, ορμήστε χωρίς ενδοιασμούς.
https://www.facebook.com/Celenebandofficial
https://celene.bandcamp.com
761 
