Πέντε δισκάκια ζήτησα να βάλεις στη σειρά, τα άλλα που δεν σού άρεσαν πέτα τα στην πυρά.
Πέντε αλμπουμάκια δυνατά να φτιάξεις μία λίστα, θα σε κράξει ο ντουνιάς, όμως τα αυτιά σου κλείστα.
Μετά από αυτήν την αποτυχημένη απόπειρα έμμετρης ποίησης, ακολουθεί το ΤΟΠ 5 του τετραμήνου Μάιος-Αύγουστος από την ομάδα του Rockway.gr. Δεν το ζήτησε κανείς, αλλά εμείς σας το προσφέρουμε με το ζόρι. Ανοίξτε τα στραβά σας λοιπόν! Κλακέτα…ΤΟΠ ΦΑΪΒ ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ.
Στέφανος Στεφανόπουλος
1.SLEEP TOKEN: “Take Me Back to Eden”
Όταν τυχαία άκουσα το “Sundowning” το 2019, σκάλωσα. Ο άνευ ταμπού συγκερασμός r&b, trip hop, indie και metal, ο ατμοσφαιρικός ηχητικός μανδύας του group, οι ερμηνείες και γενικά το όλο στιλ, έκανε τα αυτιά μου να χαμογελάσουν. Το “This Place Will Become Your Tomb” τους έδωσε μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα και πλέον το όνομα των Sleep Token άρχισε να κάνει (δικαίως) ντόρο. Με το φετινό “Take Me Back to Eden”, ισορρόπησαν με τον καλύτερο τρόπο τον ήχο τους, μπολιάζοντας μερικές συνθέσεις με περισσότερα ξεσπάσματα, δημιουργώντας ένα κράμα που τους έκανε γνωστούς στους μουσικούς κύκλους παγκοσμίως. Με χαρακτηριστική άνεση, οι Sleep Token έβγαλαν έναν από τους καλύτερους δίσκους για το 2023 (αν όχι τον καλύτερο). Ελπίζω να τους δούμε σύντομα Ελλάδα, από κάποια σοβαρή διοργανώτρια εταιρεία (διότι πολλά συμβαίνουν πλέον), ώστε να τους απολαύσουμε όπως τους αρμόζει.
2.RIVAL SONS: “Darkfighter”
Το να διαδεχτείς το “Feral Roots” του 2019, δεν είναι εύκολη δουλειά… Όταν έχεις όμως έναν από τους καλύτερους εν ζωή ερμηνευτές (aka Jay Buchanan) κι ένα τρίο εξαιρετικών μουσικών να τον πλαισιώνουν ουσιαστικά κι όχι απλώς να σιγοντάρουν, τότε όλα γίνονται. Οι Rival Sons συνεχίζουν ακάθεκτοι την ξέφρενη πορεία τους και με το “Darkfighter” επιβεβαιώνουν πως η παγκόσμια αναγνώρισή τους, μόνο τυχαία δεν είναι. Σε αναμονή και του “Lightbringer” που θα βγει τον Οκτώβριο, για να δω αν θα καταφέρουν να μπουν εις διπλούν στο top 20 με τα καλύτερα της χρονιάς.
3.ASKING ALEXANDRIA: “Where Do We Go from Here?”
Τους Asking Alexandria τους «γνώρισα» το 2011 όταν είχα κάνει review το δεύτερο full length τους, “Reckless & Relentless”. Τότε ο ήχος της μπάντας φλέρταρε περισσότερο με το μπλιμπλικωτό post hardcore και ενώ ο δίσκος είχε πολύ καλές ιδέες, η φάση «ακολουθώ το trend», δημιουργούσε ασυνέπεια στη δημιουργία μουσικής ταυτότητας. Ευτυχώς για τους ίδιους, με την πάροδο του χρόνου απεγκλωβίστηκαν από τη μανιέρα του ήχου και κινήθηκαν σε δικά τους μονοπάτια, δίνοντας περισσότερο βάση στη metalcore πλευρά τους, βαδίζοντας στα χνάρια των Architects και Bring Me the Horizon, κάτι που τους έκανε να εξελιχθούν και να κυκλοφορήσουν μια σειρά από πολύ καλές δουλειές, με αποκορύφωμα το “See What’s on the Inside” του 2021. Έχοντας αφουγκραστεί όμως τι χρειάζεται η επόμενη μέρα (κάτι που έκαναν και πέρυσι οι Architects), βγάζουν φέτος το ακόμα πιο εύπεπτο κι alternative “Where Do We Go from Here?” και χαρίζουν έναν από τους top δίσκους του 2023, αρκεί να μην βγάζεις φλύκταινες με τα πιο απλά ακούσματα.
4.THERAPY?: “Hard Cold Fire”
Η σχέση μου με τους Therapy? κρατάει πολλά χρόνια και ο έρωτάς μου για αυτούς αναζωπυρώνεται συχνά-πυκνά, κυρίως χάρη στην ικανότητα της μπάντας να κυκλοφορεί πραγματικά καλούς δίσκους, ασχέτως αν οι φασαίοι ασχολούνται σχεδόν αποκλειστικά με το (μνημειώδες) “Troublegum” του 1994. Το “Hard Cold Fire” δεν ανανεώνει τον ήχο τους (όπως είχε γίνει πχ με το εξαιρετικό “Crooked Timber” του 2009), αλλά προσφέρει ένα μάτσο μικρούς ύμνους που άπαξ και είσαι οπαδός του group, δεν γίνεται να μην λατρέψεις (βλέπε “Joy”, “Woe”, “Mongrel”, “Ugly” και φυσικά “Days Kollaps”). Για τον γράφοντα σίγουρα καλύτερο από το “Cleave” του 2018, με το εναρκτήριο “They Shoot the Terrible Master” να αποτελεί μέχρι στιγμής το κομμάτι που έχει μπει περισσότερες φορές στο repeat φέτος.
5.THE OCEAN COLLECTIVE: “Holocene”
Η σταδιακή άνοδος των The Ocean δεν έγινε τυχαία και σε μία εποχή που το post metal ζούσε πάλι εποχές δόξας, η εν λόγω κολεκτίβα έπαιξε τεράστιο ρόλο, με ένα φοβερό σερί δίσκων. Για τον γράφοντα, η πορεία τους από τα mid ‘10s και μετά (ύστερα από το “Transcendental” EP δηλαδή), δεν είχε τις ίδιες συγκινήσεις με εκείνες των προηγούμενων 10 χρόνων, παρόλα αυτά o πήχης παρέμενε πάντα ψηλά, κάτι που γίνεται και με το φετινό “Holocene”, το οποίο αν έχει ένα κακό μέσα στο αδιαπραγμάτευτα εξαιρετικό υλικό του, είναι η έλλειψη συνοχής. Σίγουρα καλός δίσκος, τον οποίο οφείλω να ακούσω περισσότερο, χωρίς όμως εκπλήξεις και νεωτερισμούς.
Δημήτρης Μαρσέλος
1.ASKING ALEXANDRIA: “Where Do We Go From Here?”
H απόλυτη ισορροπία μεταξύ metalcore και mainstream-ισμού από τους Βρετανούς που έχουν καταφέρει όσο κανένας να με κάνουν να μη κάνω πλέον “μεχ”, όταν ακούω τη λέξη metalcore. Εξαιρετικός δίσκος, χωρίς κοιλιές και σίγουρα ένας από τους σημαντικούς σταθμούς της καριέρας τους.
2.THERAPY?: “Hard Cold Fire”
“Ποιος ακούει, μωρέ, Therapy? ακόμα;” με είχε ρωτήσει κάποιος. Όλοι θα έπρεπε, θα πω εγώ τώρα. Αυτή είναι η επιστροφή που περιμέναμε. Δεν είναι “Troublegum”, αλλά είναι από τα πιο εξωστρεφή album των Therapy? τα τελευταία χρόνια. Λευτεριά στη Βόρειο Ιρλανδία!
3.SEVEN IMPALE: “Summit”
Σαξόφωνα αφού. Ένας δίσκος που σου ξεκλειδώνει τον εγκέφαλο και σου ανοίγει το τρίτο μάτι. Λίγα κατάλαβα, πολλά αγάπησα. Δεν είμαι prog-ομένος, αλλά κάποια πράγματα απλά σε ρουφάνε. Και οι 7 ήταν impale-οχοι!
4.DRAMA NOIR: “Nightfall Upon The Asylum”
Εξώφυλλο κάδρο. Εξέλιξη συγκροτήματος αλματώδης. Παραγωγάρα και μουσική που με στέλνει και πάλι πίσω από τα θρανία στο σχολείο. Πομπώδες μελωδικό black metal που δεν φοβάται να φανερώσει τις επιρροές του, αλλά κοιτάει το μέλλον άγρια στα μάτια.
5.FROZEN SOUL: “Glacial Domination”
Μπορεί το λογότυπο τους να μοιάζει με όσα άφησε πίσω του η κακοκαιρία “Daniel”, όμως οι Frozen Soul είναι το τρανταχτό φωναχτό ΠΑΡΟΝ του death metal. Όλα όσα χρειάζεται το ιδίωμα για να μαθαίνουν οι νέοι μπαλίτσα. Παλούκωμα, αίμα και κράτα με να σε κρατώ να ανεβούμε το βουνό του εξωφύλλου.
Δημήτρης Κωνσταντινίδης
1.STATIC ABYSS: “Aborted From Reality”
O θείος Chris μας κερνάει αυτό που ξέρει να κάνει τόσο απόλυτα καλά: σάπιο death metal με αρκετή ψυχεδέλεια και κάργα doomίλα. Βρώμα η δουλειά (με την καλή έννοια).
2.CADAVER: “Age of The Offended”
Ο προσωπικά πολύ αγαπημένος μου Anders Odden και οι μέγιστοι Cadaver έχουν αρχίσει να ξαναπαίζουν και βγάζουν μουσικάρα. Πιο κοντά στον παλιό τους ήχο, ακούγονται στρυφνοί, μοχθηροί και άκρως βιτριολικοί, κρατώντας το banner του metal πολύ ψηλά.
3.FUGITIVE: “Blast Furnace b/w Standoff 7”
Οι Fugitive επιστρέφουν σε ακόμα καλύτερη φόρμα από πριν! Ένα απίστευτο Hardcore/Thrash/Crossover EP για πολύ circle pit, μακελειά και ασταμάτητο headbanging..
4.RUΪM: “Black Royal Spiritism – I. O Sino da Igreja”
H επιστροφή του Blasphemer στα γνώριμα του μονοπάτια που τόσο καλά γνωρίζει και τόσο πολύ μας έλειψαν. Ο άνθρωπος απλά το ‘χει.
5.TORTURE RACK: “Primeval Onslaught”
Υπερ-brutal death metal, αμερικανικής κοπής. Άρτιο σε όλα του και αυστηρά για τους λάτρεις του ακραίου ήχου.
Βαγγέλης Γιαννακόπουλος
1.OKWAHO: “The Usurper Regime”
Μαύρο, οργισμένο και θρασύ blackened sludge από την τριάδα των Okwaho, με παραγωγή που θα ζήλευαν πολλές μπάντες του εξωτερικού, καθώς κάθε όργανο έχει τη θέση που πρέπει σε κάθε σημείο. Προσωπικά ήταν η μεγαλύτερη έκπληξη της χρονιάς για εμένα, γιατί δεν προχώρησαν απλά ένα βήμα παρακάτω αλλά παγίωσαν τη θέση τους στην ελληνική σκηνή με τον δικό τους ήχο.
2.MASS CULTURE: “Barren Point”
Προφανώς και από τη λίστα δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι πολύ αγαπημένοι μου Mass Culture. To συγκρότημα φρόντισε με φοβερό ζήλο κάθε πτυχή του album, από τον ήχο μέχρι και την εκτύπωση του δίσκου (σημ. όσοι έχετε μεγάλη συλλογή δίσκων θα εκτιμήσετε τη μεγάλη ράχη και τον ευδιάκριτο τίτλο). To “Barren Point” είναι μία post hardcore ελεγεία όπου εξελίσσεται με κάθε επόμενο άκουσμα.
3.RADIEN: “Unissa Palanet”
Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με την περιγραφή του συν-συντάκτη Βασίλη για το “Unisa Palanet” : “..είναι ένα αστρικό Doom ταξίδι που κλείνει το μάτι σε όλους όσους έχουν εικόνισμα τους Yob, Neurosis, Amenra, Bell Witch, Crematory και λοιπούς αργούς Doom/Death συνοδοιπόρους παλιάς κοπής.”
4.BLACK RAINBOWS: “Superskull”
Οι Black Rainbows στο “Superskull” δεν προσπάθησαν να εξελιχθούν ούτε να εισάγουν κάποια τομή στο psychedelic stoner. Έκαναν αυτό που ξέρουν πάρα πολύ καλά και έβγαλαν έναν δίσκο που επιστρέφει πολύ συχνά στα ακουστικά μου.
5.STARTTHEMONKEY: “Urban Psyche”
To post metal έχει ακόμα να δώσει πάρα πολλά σαν είδος και εξελίσσεται διαρκώς. Περίτρανη απόδειξη οι Starthemonkey, οι οποίοι έβγαλαν από τα πιο φρέσκα post metal album που έχω ακούσει εδώ και πάρα πολύ καιρό.
Πασχάλης Γιαμαλής
1.NUCLEAR POWER TRIO: “Wet Ass Plutonium”
Συνήθως, δίσκοι από βιρτουόζους κινδυνεύουν να παρουσιάσουν συμπτώματα έλλειψης δημιουργικότητας, ωστόσο εδώ δεν ισχύει αυτό σε καμία περίπτωση. Οι Nuclear Power Trio είναι ένα φως στο σκοτεινό τούνελ του σύγχρονου prog. Ταυτόχρονα βέβαια, το φως αυτό είναι ένα τρένο που έρχεται κατά πάνω μας.
2.THE OCEAN: “Holocene”
Είναι αδύνατο να αστοχήσει αυτή η μπάντα. To Holocene, συνεχίζοντας την τάση των The Ocean προς την ηλεκτρονική μουσική, αποτελεί τον πιο προσγειωμένο τους δίσκο.
3.MOTORPSYCHO: “Yay”
Ένα όμορφο, καλοκαιρινό folk / indie άλμπουμ prog rock υπόβαθρο από ένα διαχρονικό σχήμα Χαμελαιόντων που πάντα καταφέρνουν να εξελιχθούν και να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους.
4.TUSMØRKE: “Hestehoven”
Πολύ ενθουσιώδες, ευχάριστο folk / prog rock με psychedelic παραγωγή. Οι Jethro Tull θα ήταν περήφανοι.
5.BLUT AUS NORD: “Disharmonium: Nahab”
Το dissonant black δεν είναι εύκολο να γίνει σωστά. Η κακοφωνία μπορεί κάλλιστα να δράσει εις βάρος του έργου, όμως οι Blut Aus Nord έχουν βρει μια ιδανική ισορροπία, και δημιούργησαν ένα εξαιρετικό cosmic horror album.
Άννα Βασιλικοπούλου
1.THE OCEAN: “Holocene”
Ολόκενος. Η γεωλογική εποχή για τους The Ocean, φτάνει στο τέλος της με το “Holocene”, ένα δίσκο που αποτελεί σταθμό τόσο για τη θεματολογική αλλά και μουσική πορεία της κολεκτίβας όπως τη γνωρίζουμε μέχρι σήμερα, φέρνοντας νέες μουσικές προτάσεις με αρκετά ηλεκτρονικό υπόβαθρο, χωρίς όμως να ξεχνούν το χαρακτήρα τους και να αφήνουν πίσω τη μουσική ταυτότητά τους. Το “Holocene”, λοιπόν, είναι δύσκολο να σταθεί ως αυτούσιος δίσκος από μόνος του, καθώς αποτελεί ένα συνονθύλευμα του μέλλοντος και του παρελθόντος της μπάντας, την πιο μεταβατική τους περίοδο ως τώρα, που για να τον εκτιμήσεις στην ολότητά του χρειάζεται να έχεις μια ολοκληρωμένη εικόνα της μουσικής πορείας τους. Σε μια εποχή που σχεδόν τα πάντα αλλάζουν προς το χειρότερο, οι Ocean εξελίσσονται προς το καλύτερο, και εγώ είμαι εδώ με κλειστά μάτια και τυφλή εμπιστοσύνη να παρακολουθήσω και να στηρίξω την πορεία τους.
2.PROTOMARTYR: “Formal Growth In The Desert”
Διαμάντι μετά το διαμάντι, οι Μισιγκανοί Protomartyr ξεπερνούν για άλλη μια φορά τις προσδοκίες μας, μέσα από την ασταμάτητη – αλλά καθόλου εξαναγκασμένη – μανία τους για εξέλιξη, που κάνει την επανεμφάνισή της στο “Formal Growth In The Desert”. Η μαγεία των Protomartyr βρίσκεται ακριβώς στο ότι μέσα από το χρόνο που χρειάζεται να επενδύσεις ως ακροατής και να “δεσμεύσεις” τον εαυτό σου με τη μουσική τους, αναδεικνύεται η ξεχωριστή φύση των τραγουδιών τους, όπως και η ικανότητά τους να επικοινωνήσουν εις βάθος μαζί σου, σε ένα βαθιά προσωπικό επίπεδο, ανταμείβοντας σε, έτσι, για το χρόνο που έχεις ξοδέψει στις πολλαπλές ακροάσεις του δίσκου. Το “Formal Growth In The Desert”, είναι για άλλη μια φορά η απόδειξη πως η μουσική των Protomartyr είναι προσωπική υπόθεση.
3.PHOXJAW: “notverynicecream”
Μετά το καταιγιστικό “Royal Swan”, η επιστροφή των Βρετανών Phoxjaw αποτελεί ένα από τα πιο φρέσκα πράγματα που έχω ακούσει όχι απλώς φέτος, αλλά και γενικά. Ο συνδυασμός των επιρροών τους από djent κιθάρες, θορυβώδη hardcore σημεία, ξεκούραστα indie διαλείμματα και βαριά post punk/hardcore φωνητικά, αποτελεί ένα παρανοϊκό στην ολότητά του συνονθύλευμα που ορίζει την χαρακτηριστική ταυτότητα των Phoxjaw, οι οποίοι παίζουν τις επιρροές τους κυριολεκτικά στα δάχτυλά τους, χωρίς να τις αναμασούν συγκαταβατικά, αλλά δημιουργώντας κάτι εντελώς καινούριο.
4.OXBOW: “Love’s Holiday”
Το πειραματικό noise rock των Oxbow επανέρχεται και μέσα από το “Love’s Holiday” βρίσκει τους δημιουργούς του να κοιτάζουν τους εαυτούς τους στα μάτια, σε μια αναμέτρηση με τα πιο βαθιά ανθρώπινα συναισθήματα. Η ακρόαση του Love’s Holiday αποτελεί μια πολύ φορτισμένη και πνευματική εμπειρία, ένα τελετουργικό, μέσα από το οποίο μπορεί να βγεις άλλος άνθρωπος. Κομμάτια όπως το “Lovely Murk” (με συνοδεία φωνητικών της σπουδαίας Kristin Hayter), το “1000 Hours”, “All Gone”, αποτελούν από τις πιο έντονες στιγμές του δίσκου, όπου ακούγοντάς τα μπορείς επιτέλους να ξεφυσήσεις και να αφεθείς στην εξιλέωση που θα σου προσφέρει απλόχερα η ολοκληρωμένη εμπειρία ακρόασής τους.
5.THY CATAFALQUE: “Alföld”
Ο μοναδικός και προσωπική μου αδυναμία Thomas Katai δεν φοβάται να μας κακομαθαίνει, με κυκλοφορία μετά την κυκλοφορία του να βάζουν φωτιά στα ηχεία και τα ακουστικά μας. Το δυναμικό, dominant, πειραματικό avant garde/black metal του που συνοδεύεται κάθε φορά με κάποιου είδους παιχνιδιάρικο ήχο, ηλεκτρονικό, folk, ή ακόμη και με πιο κλασσικές ρίζες, τον έχει ορίσει ως έναν μουσικό που δεν τον ενδιαφέρει να κάνει μουσική για κανέναν άλλο λόγο παρά μόνο γιατί διασκεδάζει το παιχνίδι. Το “Alföld” θα έλεγα πως πρόκειται για μια από τις πιο “συγκροτημένες” του στιγμές ως καλλιτέχνης, και ταυτόχρονα θορυβώδεις, σε σύγκριση με άλλες του κυκλοφορίες (Vadak, Naiv, Meta). Σίγουρα δεν αποτελεί την πιο δυνατή του στιγμή ως Thy Catafalque, αλλά κάθε φορά που νιώθω πως με χάνει, ο τύπος γελάει και με ξανακερδίζει. Και το σίγουρο είναι πως όσο ο Thomas μας γλεντάει, θα γλεντάμε κι εμείς ακούγοντάς τον.
Σόλωνας Εσκενάζης
1.PROTOMARTYR: “Growth in the Desert”
6ο άλμπουμ για την μπάντα απ’ το Detroit (τι μουσική έχει βγάλει αυτή η πόλη διάολε), άλλο ένα αιχμηρότατο τόξο στη φαρέτρα τους. Πολύ ολοκληρωμένος δίσκος, με την ταυτότητα της μπάντας ξεκάθαρη αλλά και με μουσικά βήματα μπροστά.
2.GALLUS: “We Don’t Like The People We’ve Become”
Τα είπα κι εδώ. Να το ξαναπώ; Για μένα το next big thing στη σκηνή τους. Εξαιρετικό ντεμπούτο, γιομάτο υποσχέσεις που ελπίζω να εκπληρωθούν.
3.THE HIVES: “Τhe Death of Randy Fitzsimmons”
11 χρόνια είναι πολλά, αλλά χαλάλι. Μετά από την ισοπεδωτική τους εμφάνιση στο Release (μακάρι headliners την επόμενη), οι Hives επιστρέφουν στα γνωστά τους στάνταρ. To “Bogus Operandi” είναι με διαφορά το κομμάτι που μου έχει κολλήσει περισσότερο φέτος.
4.QUEENS OF THE STONE AGE: “In Times New Roman”
Η καινούρια δισκογραφική απόπειρα των QOTSA με κέρδισε πολύ περισσότερο απ’ το “Villains”. Μπορεί να μην έχει κάποιο εν δυνάμει χιτάκι (θα χτυπάγανε δεύτερη – τρίτη θέση) αλλά είναι ένα ιδιαίτερα σφιχτοδεμένο σύνολο, ένα άλμπουμ πολύ όμορφο απ’ την αρχή μέχρι το τέλος.
5.NOEL GALLAGHER’S HIGH FLYING BIRDS: “Council Skies”
Κάθε στάση στο μετα-Oasis ταξίδι του Noel με ψήνει όλο και περισσότερο. Ενώ ο Liam έχει κολλήσει στη συνταγή αυτή που τον έφερε μέχρι εδώ, ο αδελφός του δεν φοβάται να εξερευνήσει καινούρια μονοπάτια, και το κάνει εξαιρετικά. Shout out στους Therapy (πρωτίστως) και στους Blur που πλησιάσανε στην πέμπτη θέση, αλλά σας έφαγε το εισιτήριο για Europa League ο ένας εκ των δύο διασημότερων οπαδών της Manchester City (μόνο Λίβερπουλ).
Χριστόφορος Τριήρης
1.WREATHE: “The Land Is Not An Idle God”
Κινδυνεύοντας να μπω στα βαθειά νερά του fanboy-ισμου, πρέπει να κάνω μία ειδική μνεία για ακόμη μια δουλειά του Alex CF. Το “The Land Is Not An Idle God” σαν κυκλοφορία την περιμένω μία διετία περίπου και κυκλοφόρησε στα τέλη του Ιουλίου. Τι θα ακούσετε λοιπόν, ένα Tragedy-ίζον neocrust, σκοτεινό, ατμοσφαιρικό και επιθετικό. Ένα concept που ακροβατεί μεταξύ οικολογικών ανησυχιών, occult και αντιφασισμού. Το “The Land Is Not An Idle God” δεν θα φέρει τον πάταγο του “Owsla”, αλλά σίγουρα είναι μια πιο ώριμη “ματιά” στο χώρο του μελωδικού neocrust, που αξίζει να ακουστεί από τους φίλους του ήχου.
2.+1476+: “In Exile”
H τελευταία δουλειά των 1476 βγήκε τον Ιούλιο και είναι ένα εσωτερικό ταξίδι που ξεκινάει από τους πιο αρχέγονους φόβους της ανθρωπότητας. Το concept έχει να κάνει με το “μετά τον θάνατο”, οι 1476 επέλεξαν να εξερευνήσουν το υπαρξιστικό τους ερώτημα, με μια cosmic horror εσσάνς. Το κάθε τραγούδι του “In Exile” εξερευνά ένα διαφορετικό κόσμο της μεταθανάτιας ζωής. Μουσικά ο δίσκος αποτελεί μία σύνθεση πολύ διαφορετικών επιρροών και μουσικών ρευμάτων που δένονται όλα αρμονικά, χωρίς να ακούγεται “μπουκωμένο” ή κουραστικό. Από Black Metal ατμόσφαιρες, σε καθαρό post-punk, με διάφορα foolk-ie περάσματα, το “In Exile” ήταν ίσως η πιο ευχάριστη έκπληξη για φέτος και κατά την ταπεινή μου άποψη του αξίζει μια θέση σε κάθε λίστα.
3.SACRED OUTCRY: “Towers Of Gold”
Τρίτο concept album στην σειρά (κάτι έχει γίνει φέτος με τα concept albums), το epic metal “Towers Of Gold” ήρθε να μας υπενθυμίσει γιατί μας αρέσει το epic/power. Στα φωνητικά βρίσκεται ο Daniel Heiman και ο δίσκος σε παίρνει από χέρι και σε πηγαίνει ταξίδι, στην ίδια την ιστορία που σου διηγείται. Ο δίσκος αποτελείται από καταιγιστικές μελωδίες και ίσως τα καλύτερα φωνητικά του Heiman που έχει κάνει, ένα κράμα από τις πιο κλασσικές επιρροές αναφορές σε γίγαντες του “παρελθόντος”, χωρίς όμως να αποτελεί κακώς εννοούμενο worshιp φέρνοντας τα δικά του στοιχεία μπροστά. Οποιοσδήποτε ακούει metal νομίζω πρέπει να κάνει έναν κόπο.
4.PROTOMARTYR: “Formal Growth In The Desert”
Οι Protomartyr επιστρέφουν μετά από τρία χρόνια με την νέα δισκογραφική τους δουλειά, το “Formal Growth In The Desert”, όντας αφορμώμενοι εκ του πένθους, το αποτυπώνουν όσο λίγοι στη μουσική τους. Η μουσική τους είναι ένα μίγμα από post-punk με noise στοιχεία που συνθέτουν ένα art-rock αποτέλεσμα υψηλής ποιότητας. Μια εικονοποίηση της “εκβιασμένης” ευτυχίας, μετά από έναν τραγικό χαμό, είναι το συναίσθημα που μου έβγαλε ο δίσκος μετά από απανωτές ακροάσεις και I am all for it. Το “Formal Growth In The Desert” είναι ένας δίσκος που ζει, μπορεί να μην είναι η πιο χαρωπή μορφή ζωή, αλλά πότε η ζωή ήταν μόνο ευτυχία. Στο δια ταύτα δίσκος που πρέπει να ακουστεί.
5.PROTEAN SHIELD: “Protean Shield”
Ακόμη μία ελληνική metal κυκλοφορία που αξίζει να ακουστεί. Οι Protean Shield είναι ένα παιδί του underground metal των 90s – early 00s και μπορείς να το καταλάβεις πανεύκολα με την προσήλωση που είχαν στο να γράψουν τις κιθάρες τους ή στο πως δόμησαν τον ήχο τους. Οι Slough Feg-ικες και Warlord-ικες αναφορές είναι διάχυτες σε όλον τον δίσκο, χωρίς να ακούγονται καθόλου παρωχημένες, συνθέτουν κάτι καινούργιο. Οι Protean Shield ήρθαν για να “καβαλήσουν” την έκρηξη του nwothm που είναι γεγονός τα τελευταία χρόνια και ειλικρινά για όσους αρέσει ο ήχος είναι must-listen.
Αλέξανδρος Αντωνιάδης
1.SACRED OUTCRY: “Towers Of Gold”
Ένα αριστούργημα που αξίζει το χαρακτηρισμό “modern classic”, μια παγκόσμια κορυφή στο metal της σύγχρονης εποχής, μουσική που αξίζει να βιωθεί από κάθε λάτρη της Τέχνης.
2.PROTEAN SHIELD: “Protean Shield”
Πυκνογραμμένο και οργασμικά κιθαριστικό epic metal μεσογειακού τύπου, με ενίοτε προοδευτικές δομές, συναισθηματική τραγουδοποιία και αδιαπραγμάτευτο όγκο.
3.WINGS OF STEEL: “Gates Of Twilight”
Αστραφτερό διαμάντι που αναβιώνει τη χρυσή εποχή του U.S. metal των late 80’s, τότε που ο συνδυασμός έντασης, τεχνικής και μελωδίας γεννούσε αριστουργήματα.
4.THE NIGHT ETERNAL: “Fatale”
Μυστικιστικό και σαγηνευτικό heavy metal, γεννημένο από την αιώνια νύχτα, έλκει τον ακροατή με τον gothic μανδύα που φοράει.
5.FLIGHT: “Echoes Of Journey’s Past”
Απολαυστικό retro hard rock με έμπνευση, μεράκι και τεχνογνωσία για νοητές πτήσεις στα βάθη του διαστήματος.
διαβάστε το πρώτο μέρος του So Far, So Good, So What, για το 2023, πατώντας εδώ!
1233 
