Είδος: Indie/Post-Punk
Εταιρεία: Marshall Records
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 9 Ιουνίου 2023
Τα τελευταία χρόνια η βρετανική post-punk/Indie σκηνή είναι κυριολεκτικά the gift that keeps on giving. Έχουμε συνεχώς ποιοτικές κυκλοφορίες, είτε από μπάντες που ήδη έχουν κάνει το όνομά τους στην Ευρώπη και είναι στην πρώτη γραμμή εδώ και χρόνια, είτε από μπάντες που όλο και ξεπηδάνε από αυτό το ανεξάντλητο πηγάδι.
Μια τέτοια είναι και οι σκωτσέζοι Gallus, οι οποίοι στις 9 Ιουνίου κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους, “We Don’t Like The People We’ve Become”. Ο τίτλος με κέρδισε από την πρώτη στιγμή που τον διάβασα. Μου ήρθε κατευθείαν στο μυαλό ο Matthew Lillard στην υπεραγαπημένη ταινία “SLC Punk” που έλεγε πως «αν έβλεπε ο έφηβος εαυτός μου πως κατάντησα, θα μου έριχνε μπουνιά»,
Από την πρώτη ακρόασή του δίσκου συνειδητοποιείς πόσο εύστοχος είναι ο τίτλος αυτός. Συνοψίζει απόλυτα τι είναι ο δίσκος και τι ακριβώς πραγματεύεται. Πραγματικά ένας τίτλος-περίληψη και άμεση προέκταση της δουλειάς, και όχι απλώς το όνομα ενός τραγουδιού (αν και αναφέρεται στο “Sickness and Health” που κλείνει τον δίσκο) ή μια φράση/λέξη που μας ακούστηκε κουλ.
Αντιστοίχως εντυπωσιακός είναι και το άλμουμ στο σύνολό του, ειδικά αν σκεφτείς ότι μιλάμε για ντεμπούτο, και μάλιστα από μια πολύ νεαρή ηλικιακά μπάντα. Η ωριμότητα και η χημεία του δίσκου θα παρέπεμπε σε τρίτη, τέταρτη δουλειά από συγκρότημα με πολλά περισσότερα χιλιόμετρα πίσω του, κάτι που φανερώνεται απ’ το εισαγωγικό “Moderation” που σε αρπάζει βίαια απ’ το πρώτο δευτερόλεπτο.
Στιχουργικά οι Gallus ασχολούνται με την σχίζα της μετεφηβείας και όσα θέματα την ακολουθούνε, τις αμφιβολίες, το self-loathing, την χαρά και την λύπη που εναλλάσονται και άλλα τέτοια όμορφα με κυνισμό αλλά και μεγάλη δόση αυτοσαρκαστικού χιούμορ, σήμα κατατεθέν των Σκωτσέζων (και των Βρετανών γενικότερα). Μιλάνε δηλαδή για αυτά που –λογικά- τους απασχολούν, και αυτή η ειλικρίνεια κάνει μπάμ.
Μουσικά κινούνται στα μονοπάτια που προαναφέραμε. Θα σου έρθουν στο μυαλό οι Shame, οι Fontaines DC κοκ, αλλά με μεγαλύτερη δόση πανκίλας. Σε κομμάτια όπως το “Basic Instinct” και το “Are You Finished” δείχνουν και επιρροή από αμερικάνικη πανκ 90s-00s. Τα φωνητικά του Barry Dolan είναι πολύ ωραία και όσο θυμωμένα πρέπει. Σε πολλά σημεία θυμίζει την τρόπον τινά spoken word προσέγγιση του Michael Steen των Shame, όμως εκεί που πρέπει γίνεται πιο πανκομελωδική, χωρίς να χάνει ποτέ από γκάζι. H σκωτσέζικη προφορά του, που άλλοτε τονίζεται εντονότερα και άλλοτε καθαρίζει κάπως, ταιριάζει απόλυτα στο όλο κονσεπτ. Μουσικά οι τύποι μοιάζουν απίστευτα δουλεμένοι, είναι πολύ δύσκολο να πιστέψεις ότι μιλάμε για πρώτο άλμπουμ. Eπαναλαμβάνομαι, αλλά είχε καιρό να με εντυπωσιάσει και να με παρασύρει ντεμπούτο τόσο έντονα.
Ζορίζομαι να σας πω κομμάτι που ξεχώρισα ή κάτι τέτοιο, το άλμπουμ είναι όλο ένα διαμαντάκι. Άντε να πω για το υπέροχο μπάσο στο “Fruitflies” και στο “Missiles” και το ξεσηκωτικό “Marmalade”, αλλα το “We Don’t Like The People We’ve Become” το βάζεις, το ακούς και το ξανακούς ολόκληρο χωρίς να παραλείψεις ούτε δευτερόλεπτο.
Αν αυτή είναι η πρώτη τους δουλειά, δεν μπορώ να περιμένω για τις επόμενες, ελπίζοντας πως δεν μιλάμε για τον Πολίτη Κέιν τους -δηλαδή ένα ντεμπούτο που δεν θα ξεπεραστεί ποτέ- αλλά για μια αφετηρία που θα τους πάει ακόμα ψηλότερα. Aν πάντως υπήρχε στοιχηματική γι’ αυτά τα πράγματα (που στην Βρετανία σίγουρα υπάρχει), θα έπαιζα το σπίτι μου ότι οι τύποι είναι το next big thing στην συγκεκριμένη σκηνή. Ήδη έχουν κάνει την φασαρία τους στο Νησί, και είναι φανερά έτοιμοι για το βήμα παραπάνω.
Facebook: https://www.facebook.com/gallusareaband/
339 
