Τα πρώτα δείγματα γραφής τα έδωσαν με το προ διετίας EP τους “In Absence”. Μια δουλειά που αιτιολογούσε το φερέλπιδον αυτής της μπάντας που εκινείτο φανερά στα progressive metal ύδατα. Και παρόλο που είχα αντιληφθεί το ταλέντο αυτής της ομάδας, δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ την εξέλιξη της. Αυτό δηλαδή που πραγματώνεται μέσα από αυτήν την debut full length κυκλοφορία, το “The Observatory”.
Θέλεις μια περιγραφή ε; Οκ, να σου την δώσω με όσο πιο απλό τρόπο μπορώ. Κ-α-τ-α-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-ό prog με υψηλότατη αυθεντικότητα παρά το έκδηλον των επιρροών οι οποίες εμφανίζονται σαν επί μέρους στοιχεία. Ένα album το οποίο θα χαρακτήριζα άκρως φιλόδοξο και σε τέτοιο ποιοτικό επίπεδο που θα μπορούσα άνετα να ισχυριστώ ότι δεν έχει ξανακουστεί σε τέτοια πληρότητα από μπάντα της χώρας μας (που στο συγκεκριμένο ύφος έχει επιδείξει ήδη τεράστιες δουλειές βλέπε Need, Agnosia, False Coda, Poem και άλλα παρεμφερή).
Τρομερή εξέλιξη σε σχέση με το “In Absence”, οι Mask Of Prospero καταθέτουν μια συγκλονιστική μουσική πρόταση. Οι βάσεις στις οποίες πατούν γερά δεν είναι άγνωστες. Σαφώς κυριαρχεί το πνεύμα των Leprous (το έχω επαναλάβει πάμπολλες φορές, το “The Congregation” πιθανόν να είναι το πιο επιδραστικό album της δεκαετίας που διανύουμε και σου δηλώνω αβασάνιστα ότι η σύγκριση με το “The Observatory” δεν είναι και τόσο άνιση όσο φαντάζεται ο εν δυνάμει ακροατής) αλλά η συνουσία του με τα “υποπνεύματα” κάποιων εξίσου αξιότιμων ονομάτων είναι πλήρως οργασμική.
Φοβερά φωνητικά από τον Χρήστο Κοντούλη, εφάμιλλα με αυτά του Einar Solberg (Leprous) αλλά και αυτά του Ivan Moody (Five Finger Death Punch), με ευρύτατη θεατρικότροπη εκφραστικότητα είτε στα καθαρά είτε στα growls, άκρως τεχνικές riff-οσειρές από τους Παναγιώτη Κοτταρά και Νίκο Λέτσιο με πανέξυπνες ιδέες και με άρτιο timing στο πότε να θεριέψουν και πότε να σιγήσουν σε μια εντυπωσιακή εκτέλεση πανδύσκολων core θεμάτων και απίστευτο ρυθμικό background ηγετικής φύσεως που σε χώνει μεμιάς στο κλίμα του album, με αποτέλεσμα ένα μάτσο από κομμάτια που θα συντρίψουν όποια ορθολογική άποψη έχεις για τα metal δρώμενα.
Το “Dust in the Sky” που λειτουργεί σαν intro, δεν δηλώνει ευθαρσώς τις στιλιστικές κατευθύνσεις αλλά αυτό αλλάζει μεμιάς από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο του “Drown in Gray” στο οποίο θα αντιμετωπίσεις το καταπληκτικό drumming της Ελένης Νότα, σε ένα κομμάτι που αποτελεί ορισμό της προσέγγισης σε Pain Of Salvation-ικά ηχοτόπια, με σπουδαίο riffing που μου έφερε στο νου τους Scar Symmetry ή τους (υποτιμημένους) While Heaven Wept.
Από εκεί και πέρα, το ποιοτικό ύψος αυξάνεται εκθετικά μέσω του “Frozen in Time” που παντρεύει τους Leprous με το metalcore των Killswitch Engage, του “Portrait” που έχει core πρακτικές ανάλογες των θεούληδων Threat Signal και Unearth και καταπληκτικό teleshot επίλογο, του “The Journey”, ενός ακουστικού, με πεσιμιστική post λογική βάση, κομματιού “απογυμνωμένης” ambient πιανιστικής μουσικής δωματίου που (υποθέτω) λειτουργεί σαν intro του – με αφετηρίες μάλλον στην mid 80’s synth pop – “The Way Back Home”, μια παρηλλαγμένη μορφή των The Cure αναγώμενη σε prog πλαίσια, “μπασιστικό” με απεγνωσμένη goth αισθητική στο ρεφρέν που και αυτό μπορείς να θεωρήσεις κάλλιστα ως intro του σπουδαίου Leprous-ικού ομότιτλου track, του Gojira meets Unearth and both meet Trivium “Ignorance” (με το piano να διαφοροποιεί τις virtual αυτές επιρροές) ή του σπουδαίου επιλογικού “This Road Leads to Desolation”. Όλα υπό έναν τέλειο ήχο από τον Bob Katsionis ο οποίος δίνει δείγμα της πασιφανούς πλέον εμπειρίας του στη δημιουργία του ήχου ως παραγωγός.
Τελικώς: από τις σπουδαιότερες δημιουργίες που ήρθαν στο φως από ελληνική μπάντα. Μουσική πλήρως συμβατή με την απελπισία της εσχατολογικής απανθρωπιάς της σύγχρονης εποχής που βιώνει το δίποδο είδος, μια προοδευτική καλλιτεχνική ολοκληρωμένη προσπάθεια αφύπνισης προ του αναπόφευκτου – κατά τα φαινόμενα – τέλους.
Με την κάτω γνάθο να εφάπτεται του πατώματος, Κύριοι (και Κυρία) των Mask Of Prospero, θέσατε τον πήχη πολύ ψηλά για κάθε ανάλογη προσπάθεια στο μέλλον. Νέα standards συγκρίσιμα με όλα τα προαναφερθέντα και αποκαλούμενα (απολύτως δικαίως φυσικά) “μεγαθήρια”. Άλαλος πραγματικά ο γράφων ο οποίος έφαγε ωμό νυχάκι από το πολιτισμικό shock που υπέστη κατά τη διάρκεια των ακροάσεων. Τα άπειρα σέβη μου, επαναπροσδιόρισα τη σχέση μου με το πραγματικό progressive metal.
https://maskofprospero.bandcamp.com
https://www.facebook.com/maskofprosperoofficial/
713 
