Δυο χρόνια μετά από το μεταβατικό “Coal” και με αλλαγές στη σύνθεσή τους, οι νορβηγοί progsters Leprous κυκλοφορούν το πέμπτο full length album τους “The Congregation”, ένα σημαντικότατο εξελικτικό βήμα για τους ίδιους και ένα απολαυστικό δημιούργημα για εμάς, τους ακροατές.
Έξοχο, προοδευτικότατο, με 100% διάθεση για ουσιώδη πειραματισμό, απίστευτο τεχνικά και εκτελεστικά progressive metal, με επιρροές που εντυπωσιάζουν στυλιστικά για την τόλμη της επιλογής τους.
Το “The Congregation” πατά γερά στα δυο μνημεία αλλοπρόσαλλης τέχνης των Sieges Even, στα “Sophisticated” (1995) και “Uneven” (1997), η γενική συνθετική πλευρά των οποίων είναι ολοφάνερη στο σύνολο του δίσκου, είτε μέσω των καταπληκτικών συμπλοκών των Tor Oddmund Suhrke / Oystein Landsverk (κιθάρες) με τον νέο μπασίστα (π-α-ι-χ-τ-α-ρ-ά-ς) Martin Skrebergene (καταπληκτική απόδοση σε πανδύσκολους χρόνους, παίζουν παπάδες εξάγοντας πρωτοφανή συναισθήματα εν μέσω πανδύσκολων math φράσεων) που παραπέμπουν άμεσα στα όσα θαυμαστά μας χάρισε ο μεγάλος Wolfganf Zenk (κιθαρίστας των Sieges Even εκείνης της εποχής), είτε μέσω της συγκινητικής απόδοσης του Einar Solberg που ερμηνεύει συγκινητικά τους στίχους των Leprous με φυσικότητα, θεατρικότητα και απαράμιλλο πάθος, ανάλογο του Greg Keller (φωνητικά, επίσης στους Siegen Even για τα συγκεκριμένα album).
Τα κομμάτια που αποτελούν το νέο δίσκο είναι όλα πολύ υψηλού επιπέδου, καινοτόμα για το ύφος που διαπραγματεύονται και με ισχυρή την προσωπικότητα των Leprous, όπως αυτή εμφανίστηκε στο θρασύ και αριστουργηματικό “Bilateral”. To ασύγχρονο και πειραματικό Leprous metal (δεν ξέρω αν ευδοκίμησε ο όρος στο χρόνο που πέρασε από το review του “Coal”) του “Down”, οι φοβερές math προσεγγίσεις στα Sieges Evenικά “The Price”, “Third Law”, “Triumphant”, “Within My Fence” και “Moon”, με τις ασύλληπτες μπασογραμμές, το θεότρελο drumming καθόλη τη διάρκεια του album του επίσης νεοεισελθώντα στις τάξεις της μπάντας, Baard Kolstad, ο οποίος σαρώνει στο αραχνιασμένο και κλιμακωτά καθαρκτικό “Rewind” και στο“Red” (που φωνητικώς μου θύμισε μέχρι και Radiohead) και ο απίστευτος post-hardcore ύμνος “Slave” με τα growl φωνητικά περάσματα, συνηγορούν ότι για το 2015, τουλάχιστον ο prog χώρος, βρήκε έναν πανάξιο εκφραστή του.
Άψογο ηχητικά, ολοκάθαρο, με όλες του τις λεπτομέρειες εμφανέστατες, οι Leprous καταπλήσσουν με τη νέα τους δουλειά. Δύσκολα θα ξεπεραστεί, ακόμη και για τους ίδιους. Για το πολύ περιορισμένο κοινό στο οποίο απευθύνονται (μην ψαρώνεις, το postάρισμα στο facebook δεν αντιπροσωπεύει αντίληψη), απαραίτητο χωρίς συζήτηση. Ειδικά αν είσαι και φίλος του μεγαλύτερου prog metal σχήματος που παρουσιάστηκε στον όμορφο γαλάζιο πλανήτη, των Sieges Even, θα σε πάρουν τα κλάματα. Νταξ, ανάλογα και πόσο τιμάς τη μνήμη σου. Δεν έχει πάντα θετικά πρόσημα η απόπειρα, γι’ αυτό στο αναφέρω. Μεγαλειώδες.
667 
