Όταν αγαπάς ένα σχήμα και το παρακολουθείς χρόνια είναι δύσκολο να είσαι αντικειμενικός.
Παίρνοντας στα χέρια μου το “Exile Amongst the Ruins” τα ανάμικτα συναισθήματα που είχα για τον δίσκο κατέληξαν σε πολλές ακροάσεις για να βγάλω ένα συμπέρασμα. Σε προηγούμενες δουλειές, μίας πορείας εικοσιπέντε και πλέον χρόνων, οι Primordial έχουν σταθεί επάξια και έχουν χτίσει τη δισκογραφία τους με πολύ προσεγμένες κυκλοφορίες. Οι Ιρλανδοί επιστρέφουν φέτος με την ένατη και ίσως πιο αμφιλεγόμενη δουλειά τους μέχρι σήμερα.
Κατ’ αρχάς να πούμε για την ιστορία ότι όπως δήλωσε το σχήμα, για την εν λόγω κυκλοφορία είχαν τον λιγότερο κοινό χρόνο στο studio, με ένα μεγάλο μέρος της δουλειάς να γίνεται ατομικά στο σπίτι και στις ηχογραφήσεις να μπαίνουν πολλές ιδέες επί τόπου. Ίσως και αυτό να κόστισε κάπως στον ήχο και το συνολικό αποτέλεσμα του δίσκου. Από την άλλη, δεν είναι ούτε σπάνιο ούτε περίεργο για σχήματα, να φρεσκάρουν στοιχεία του ήχου τους και να αλλάζουν. Οι Primordial δεν κάνουν μία αλματώδη αλλαγή αλλά σίγουρα έρχονται διαφοροποιημένοι και το αποτέλεσμα αυτού είναι ο δίσκος να ακούγεται Primordial-ish (ελλείψει καλύτερου χαρακτηρισμού) αλλά όχι Primordial.
Στο διά ταύτα, υπάρχουν αυτοί που αποθεώνουν το “Exile Amongst the Ruins” μάλλον κάπως τυφλά πιστοί στην ικανότητα των Ιρλανδών και αρκετοί που θεωρούν τον δίσκο την πιο απογοητευτική στιγμή τους. Συνήθως σε τέτοια διλήμματα, η αλήθεια είναι κάπου στη μέση.
Ο νέος δίσκος διατηρεί αρκετά από τα χαρακτηριστικά στοιχεία του ήχου των Ιρλανδών, προσθέτει νέα, όπως τα ακούσαμε στα πρώτα single που δημοσιεύτηκαν, όπως το “Stolen Years” (που όσο το ακούω, το βρίσκω όλο και πιο ενδιαφέρον) και, πάγια, τα μακροσκελή τους κομμάτια. Και νομίζω πως αυτό είναι εν τέλει το πρόβλημα αυτών που απογοητεύονται. Ενώ το album έχει καλές στιγμές, το εναρκτήριο “Nail Their Tongues” και το ομώνυμο για να αναφέρω κάποιες, έχοντας κατά νου τα επύλλια του παρελθόντος, τα κομμάτια του Exile, ενώ έχουν καλά στοιχεία, δεν έχουν ούτε τη δομή ούτε την εξελιξιμότητα, ούτε τις κορυφώσεις και κυρίως, δεν έχουν την ατμόσφαιρα που θα περίμενε κανείς. Συνέπεια αυτού είναι σε σημεία να νιώθεις ότι δεν έχεις κάτι να σε κρατήσει έως το τέλος του κομματιού. Το “The Hell and the Hangman” για παράδειγμα (που παρά τον τίτλο είναι πολύ πιο catchy από όσο θα περίμενε κανείς), θα μπορούσε να έχει συμπυκνωθεί σε ένα τρίλεπτο και να είναι και πάλι εντάξει. Αυτό που προσπαθώ εν πολλοίς να περιγράψω είναι το απλό, που συμβαίνει με κάθε σπουδαίο έργο τέχνης. Σε παλιότερα κομμάτια των Primordial, όση διάρκεια και αν είχαν, δε θα πείραζες τίποτα γιατί το κάθε στοιχείο ήταν εκεί που έπρεπε να είναι τη στιγμή που έπρεπε να είναι, ενώ εν προκειμένω θα μπορούσα να πω πως υπάρχουν συζητήσιμα μέρη ως προς την οργανικότητά τους.
Από την άλλη, ο Alan παραμένει ο ίδιος ερμηνευτής που ξέρουμε και αγαπάμε, η φωνή του προκαλεί όπως πάντοτε μία ευρεία γκάμα συναισθημάτων στον ακροατή και σε μεγάλο βαθμό συμβάλλει στην εξισορρόπηση της κατάστασης.
Για να το μαζέψουμε, το Exile δεν είναι σε καμία περίπτωση για πέταμα αλλά δεν είναι και το έπος που θα περιμέναμε. Και εν τέλει οι προσδοκίες που έχει ο φίλος του κάθε σχήματος, όταν το νέο πόνημα δεν τις πληροί, είναι αναμενόμενο να επιφέρουν αμφίθυμες αντιδράσεις. Διότι, με έναν πρόχειρο υπολογισμό, αν ο δίσκος ερχόταν από μία πρωτοεμφανιζόμενη μπάντα θα λέγαμε ότι είναι πολλά υποσχόμενος. Οπότε είναι τελικώς θέμα οπτικής. Αν περιμένεις να ακούσεις ένα “τυπικό” Primordial πόνημα, θεωρώ πιθανό να βγεις από την ακρόαση απογοητευμένος. Αν ακούσεις τον δίσκο ως μία ανεξάρτητη από κάθε προκατάληψη δουλειά, θα βρεις τα καλά του στοιχεία και μετά από μερικές ακροάσεις, θα τον εκτιμήσεις.
684 
