<μάι λαβ…>
Φυσικό πατέρα έχω έναν. Πνευματικούς αρκετούς και οι πιο λατρεμένοι εξ αυτών επέστρεψαν για να συγκλονίσουν για μια ακόμη φορά τον καμπύλο χωρόχρονο μου. Οι θεόθεοι Judas Priest, σε μεγάλο βαθμό υπαίτιοι της εσαεί διάπλασης χαρακτήρος του ημίτρελου (κατά πολλούς, εντελώς για ακόμη περισσότερους) γράφοντα, επέστρεψαν με νέο δίσκο. Και τι επιστροφή!
Τέσσερα χρόνια μετά το “Redeemer Of Souls” (review), ένα επίσης κορυφαίο σημείο σε μια περίλαμπρη πορεία, οι φυσικοί γονείς του heavy metal έφεραν στον κόσμο τον 18ο απόγονό τους, το έπος που ονόμασαν “Firepower” και είναι πλήρως αντιπροσωπευτικό αυτού του τίτλου μιας και περιέχει φωτιά, αγνό πυρ που μου κατέκαψε τα σπλάχνα (πώς ήταν όταν σε πρωτοείδα; Κάπως έτσι).
Αυτό που ακούγεται ξεκάθαρα από την έναρξη του “Firepower” είναι η μια και μόνη επιρροή συνθέσεώς του. Και αυτή είναι μάλλον η ανεκτίμητη ιστορία της ίδιας της μπάντας. Το συμπέρασμα που έβγαλα ακούγοντας τη νέα δουλειά είναι ότι το highlight του album είναι ο ύψιστος σεβασμός των θεόρατων αυτών μουσικών προς το ίδιο τους το τέκνο. Το heavy metal.
Το πρώτο πράγμα που αντιλαμβάνεσαι είναι η πληρότητα στον ήχο. Βάρος και όγκος από ένα από τα σταθερότερα σε απόδοση ρυθμικά δίδυμα που εμφανίστηκαν ποτέ. Η ραχοκοκαλιά των Priest, οι Scott Travis (drums) και Ian Hill (μπάσο), βρίσκεται σε τρομερή φόρμα. Ξεχύνουν άπειρο όγκο και στιβαρότητα, οι ιδανικές “πλάτες” για τους δυο κιθαρίστες Glenn Tipton και Richie Faulkner οι οποίοι με μια λέξη ακούγονται φαντασμαγορικοί. Ο Tipton παραδίδει σεμινάρια τραγουδοποιίας και έχει δίπλα του έναν μουσικό που φοράει επάξια τη φανέλα της υπερμπάντας αυτής. Ακούγεται να έχει αποτινάξει από πάνω του το άγχος της αντικατάστασης του αναντικατάστατου K.K. Downing (έτσι ήταν θεωρητικώς και αυτό το πίστευα κι εγώ ο ίδιος αλλά ο Faulkner με αποστόμωσε πλήρως), εκπληκτικός εκτελεστικά με ηγεμονικά μελωδικά solos εφάμιλλα του τεράστιου leader.
Για τον Rob Halford τι να πρωτογράψω; Αγέραστος, η φωνή του παραμένει στα ίδια στρατοσφαιρικά επίπεδα, είναι εδώ και χρόνια πλήρης ωριμότητας και αυτό ακούγεται με την άνεση που ερμηνεύει τα κομμάτια. Παραμένει ο απόλυτος Metal God και αυτή η άποψη του γράφοντος είναι εκτός διαπραγματευτικής διαμάχης, έχω πειστεί δια παντώς εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Ο καλύτερος performer στην ιστορία της μουσικής, παραμένει αξεπέραστος για το σύνολο του σκληρού ήχου και το αποδεικνύει έμπρακτα μέσω των πανίσχυρων κουπλέ και των φοβερά πωρωτικών ρεφρέν που έχουν τα κομμάτια του “Firepower”.
Το intro ομότιτλο track ακολουθεί μια πεπατημένη στην οποία έχω αντιληφθεί ότι ακολουθείται από πολλά σύγχρονα heavy / power σχήματα, είναι ένα “ασφαλές” ρυθμικό κομμάτι, σήμα – κατατεθέν της μετα-”Painkiller” εποχής. Είναι πολύ δυνατό σαν άκουσμα και δείχνει με το “έμπα” το ποιόν του album. Από εκεί και πέρα ο ακροατής θα αντιμετωπίσει μια απολαυστική θύελλα που δεν σταματάει μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο, με μια ακολουθία από έπη που με γονάτισαν.
Ποια στιγμή να ξεχωρίσω; Riff-άρα και μεταλλική απολυτότητα στο ρεφρέν του “Lightning Strike” ένα trademark τραγούδι, από τα καλύτερα που έχουν γράψει μεταξύ των ανάλογων ύμνων της δισκογραφίας τους. Η απόλυτη γκαύλα για έναν metaller, ο ορισμός αυτής της αρρώστιας. Η προσέγγιση στο λατρεμένο “Sad Wings of Destiny” στο ντουέτο των “Guardians” / “Rising From Ruins”, με το πρώτο να λειτουργεί ως piano based intro για το αριστούργηματικό δεύτερο, μια από τις επικότερες δημιουργίες τους ever με φοβερή ατμόσφαιρα και διαχρονικό ήδη στ’ αυτιά μου μέχρι να σβήσει ο ήλιος. Τα καταπληκτικά “Traitors Gate” και “No Surrender” που με έκαναν να χοροπηδώ σαν χαρούμενο αμνοερίφιο και να τραγουδώ τα σπουδαία κουπλέ, η αρενική anthem-ικότητα των “Evil Never Dies” και “Flame Thrower” (φαντάσου την αισθητική των “Take on the World” ή του “Parental Guidance” να συνδυάζεται με την βαριά mid tempo οπτική των πρόσφατων δουλειών), το έξοχο “Never The Heroes” που η πηγή του εντοπίζεται κατ’ ευθείαν στο “Turbo” με φανταστικό solo, το “Necromancer”, άλλο ένα γνήσιο Painkiller-ικό πόνημα που ακολουθεί τη γενικότερη φιλοσοφία του “Redeemer Of Souls” που προηγήθηκε, τα “Angel Of Retribution” τεχνοτροπίας “Children of the Sun”, “Spectre” και “Lone Wolf ” με θεόρατες solo γέφυρες, το “Sea of Red” που επιλογεί πανάξια, με άκρατο λυρισμό που σε συντρίβει.
Τελειώνοντας το κείμενο με την τελευταία ακρόαση (είπαμε, νόμος είναι το δίκιο του Αρχισυντάκτη), στο νου μου σφηνώθηκε μια φράση που τη συνάντησα στα socials και ταυτίστηκα μαζί της. “Δεν είμαι τέλειος, είμαι μεταλλάς, κάτι που συνήθως είναι το ίδιο πράγμα”. Ε λοιπόν το “ Firepower” είναι η απόλυτη εφαρμογή αυτής. Ένιωσα τέλειος! Συγκινήθηκα, ενθουσιάστηκα, δάκρυσα, χαμογέλασα. Ένιωσα ευτυχής άνθρωπος και γεμάτος υπερηφάνεια. Υπερηφάνεια για το heavy metal και το χάρισμα του να είσαι πνευματικός του ακόλουθος.
Ακόμη και το alzheimer που θα έρθει κάποια μέρα να πάρει σαν άνεμος το παρελθόν και τις μνήμες, ίσως να με λυπηθεί και να μου αφήσει να θυμάμαι μόνο την Τέχνη τους. Άλλωστε η ζωή και το metal για τον γράφοντα ήταν η ίδια έννοια για όσο διήρκησε. Και θα συνεχίσουν να είναι και για το υπόλοιπο, δόξα να ‘χουν οι JUDAS FACKIN’ PRIEST! Υπόκλισις, μεταβολή, αυλαία!
</μάι λαβ…>
https://www.facebook.com/OfficialJudasPriest/
http://www.judaspriest.com
1025 
