Μα τι έχει τέλος πάντων αυτός ο άνθρωπος;
Πάει δεκαπέντε μέρες τώρα, λέει λίγες κουβέντες, μόνο κοιτάει συγκεντρωμένα φωτογραφίες από ένα μικρό, καπνοσκονισμένο albumάκι. Μερικές πολύ παλιές, που όταν τις κοιτά, πάει να σκάσει ένα χαμογελάκι αλλά αυτό, ίσα για ένα δέκατο του δευτερολέπτου, μέχρι να επανέρθει στη σιγή του focus του. Άλλες λιγότερο παλιές, αλλά με πιο πολλές αμαρτίες πάνω τους, είναι εμφανές, το βλέμμα μισοκλείνει με ενοχή…
Κάπου – κάπου ρίχνει κλεφτές ματιές στην οθόνη του, ένας Lemmy να το κάνει, “netbook” του. Ακούει μουσική, μου ζητάει επίμονα να του βάζω αυτόν τον δίσκο τελευταία, κουνά λίγο το κεφάλι του πάνω – κάτω (headbanging μου είπε πως το λένε και πως δεν είναι τρελός να το ανεβοκατεβάζει χωρίς λόγο και μου τόνισε πως αν τον ξαναρωτήσω πως χορεύεται το headbanging, θα μου ρίξει σφαλιάρα γιατί, λέει, “το headbanging δεν είναι χορός, αμέταλλε φλώρε!…”), πιάνει το ποντίκι, κοιτά κάτι τύπους με δερμάτινα, πατά πλήκτρα για λίγο κι έπειτα ξαναγυρνά στα απαθανατισμένα παρελθόντα του.
Μου ζητά κι άλλη μπύρα, έχει πιεί μισό καφάσι, είναι και ντάλα Ιούλης, “για να τη θυμάμαι μου λέει…”, καλά λέω, τις έχουμε ξανακούσει αυτές τις μαλακίες, γελάει, ξαναγυρνά στην οθόνη… Τα δάχτυλά του πάλλονται πάνω στη μουσική που ακούγεται , “Τζο, το heavy metal θέλει μπύρα το καλοκαίρι και κονιάκ 3άρι το χειμώνα, άνοιξε μια, παγωμένη να είναι…”. Ξαφνικά, η οθόνη του “κινητού” (επίσης ένας Lemmy να το κάνει), λαμπύρισε, το πήρε στο χέρι του, μου έκλεισε το μάτι πονηρά, άνοιξε την πόρτα να πάει κάπου πιο ήσυχα, ok ρε μεγάλε, καταλάβαμε… ε, μα γιατί πίνεις; Για τον ταβλαδόρο απέναντι;
Kathiki Soul as you are Jo, έλα να κάνουμε την πουστίτσα μας, να πάρουμε μάτι, τι διάολο γράφει αυτός ο σαλεμένος; Για πορνό σενάριο τον κόβω πάντως, για να δούμε… Πω… μα τον Μανιτού! Πλίνθοι και κέραμοι, ατάκτως ειρημένοι, καμιά σαρανταριά παράγραφοι με την ένδειξη “Πρόλογος”, σκόρπιες κουβέντες εδώ κι εκεί… χμμμμμ…
“…Πρώτιστα να ξεκαθαρίσω ότι και τσιφτετέλι να είναι ο δίσκος, εγώ θα τον γουστάρω, γιατί είμαι Πιστός, όχι Θρήσκος. Για τον υπογράφοντα και την μισή και άχρηστη ζωή του (νταξ, μπορεί και να με θέλει, μην το δένεις κόμπο), ο φορέας των συντριπτικά πιο σημαντικών δι’ αυτόν ανωτέρων αξιών που μπορεί να δώσει η μουσική ως Τέχνη, έχει όνομα κι αυτό είναι Judas Priest ή αν το θέλεις ρωμέικα, ο Θεός Μέταλλος, η προσωποποίηση της οντότητας που λέγεται Heavy Metal, στον επί Γής θνητό αυτόν κόσμο.”
“…Ναι. Φοβάμαι λίγο που λείπει ο K.K. Προσωπικές διαφορές. Τι μπορεί να παθαίνουν στο μεταίχμιο της μέσης προς άκρη ηλικίας, οι σχέσεις μεταξύ ανθρώπων που έχουν περάσει τόσα πολλά και μάλιστα στα πλαίσια μιας θεικών διαστάσεων universal rock μπάντας; Ποιός ξέρει; Μπορεί να κουράστηκε απλά, να βρήκε μια πιτσιρίκα που δεν έχει πρόβλημα με τους οικονομικά εύρωστους filfs (αρσενικό αντίστοιχο του Milf -F.athers I.’d L.ove To F.akk- διότι είμεθα και τυπολάτραι) να ξεχαρμανιάζει, αφήστε τον, τον άνθρωπο να χαρεί τους καρπούς της καριέρας του επιτέλους…”
“Πως τον λένε τον νέο; Richie Faulkner, κιθαρίστας στο σχήμα της κόρης του Steve Harris (όταν λες “ποιός είναι αυτός;”, τι ακριβώς εννοείς;), των Lauren Harris’ Band (και πολύ γυναικάρας να προσθέσω…), για να δούμε…”
“… “Redeemer Of Souls”, ένα πανέμορφο deja-vu στον ύμνο “Hell Patrol”, “Halls Of Valhalla” και αναφορά στο “Leather Rebel”, η αύρα του “Painkiller” είναι πανταχού παρούσα, πως θα μπορούσε να λείπει άλλωστε;”
“…Τι καύλα ρε φίλε αυτή η Dickinson/ Maiden πινελιά του “Sword Of Damocles”, ε; Βαρύ, με ρεφραίν βγαλμένο από την ίδια την πηγή της ουσίας των Priest, αργό, με ακουστικά περάσματα και τελεσιδικώντας, καραγουστάρω τον ήχο. Δεν έχει effects, για πρώτη ίσως φορά ακούω τόσο καθαρά τα solo του Πατέρα Glenn Tipton, o νέος κιθαρίστας σπέρνει κι ο Halford είναι σκέτη καύλα. Τι θα γίνει, θα περιμένω πολύ εκείνο το γαμημένο μπουκάλι; Άναψα ρε φίλε, αμάν…”
“… Τα σέβη μου που τιμούν φανερά και απροκάλυπτα του υπόλοιπους θρύλους της μουσικής μας, χωρίς την παραμικρή διστακτικότητα. “March Of The Damned”, μια Sabbathική σύνθεση, με μνήμες του “Demolition” και του “Jugulator” να συνυπάρχουν μέσα της…”
“… “- Μ’ αγαπάς;” “- Ακούω Priest τώρα! Πόσα να κάνω ταυτόχρονα!;”… Πόσο όμορφα είναι τα “Down In Flames”, το real hard rock για real rock bars “Hell And Back” και οι ύμνοι “Cold Blooded” (ω ρε Κοντσίτα μου!) και “Metalizer”“Beginning of the End” που σαν άλλο “Before the Dawn” ή “Beyond the Realms of Death” κλείνει αυτόν τον καταπληκτικό δίσκο; Και ο Hill, ήταν είναι και θα είναι η σπονδυλική στήλη του δικού μου Απόλλωνα.”
“…Αυτό που έζησα και θα εξακολουθήσω να ζω στο “Battle Cry”, αποτελεί μια από τις συγκλονιστικότερες προσωπικές, μουσικές στιγμές μου. Η απίστευτη κατάθεση ψυχής, η πλήρης αποδοχή της ισχύος του Χρόνου έναντι του θνητού της φύσεως μας. Δάκρυσα μάγκα μου με την συγκλονιστική αδυναμία του Halford να πιάσει τις υψηλές νότες στο refrain του, που σεβάσμια η μπάντα άφησε όπως είναι, χωρίς να την “διορθώσει”, απογυμνωμένη και πραγματική μπροστά σε όλο τον κόσμο, αποδεικνύοντας σου ότι το metal εμπεριέχει ως έννοια πολλά παραπάνω, πέρα από νότες. Το αυταπόδεικτο. Ένας ολόκληρος τρόπος ζωής και αντίληψης. Κατουρήθηκα, αλλά με το κλάμα μου πέρασε, εντάξει είμαι, μη με κοιτάς παράξενα.”
“…Τώρα εσύ κάπου θα κοιτάς ηλιοβασιλέματα, ενδεχομένως να φλερτάρεις, ίσως ερωτευθείς. Καλά ξηγιέσαι και μπράβο σου και μαγκιά σου. Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή μπέιμπι και σίγουρα , επειδή σήμερα είμαστε, αύριο όχι και πρέπει να λέμε αυτά που νιώθουμε, είπα να στα πω με τα τραγούδια από τον νέο δίσκο των Judas Priest, “Redeemer Of Souls”. Όλα όσα νιώθω, έχουν τραγουδηθεί. Στο εύχομαι για soundtrack ζωής.”
“…Σαν metaller που με γέννησε η μανούλα μου η κυρά Σούλα, είναι θέμα DNA το να αναζητώ διαρκώς και διακαώς αυτές τις στιγμές, πλήρους νοήματος για τα αυτιά μου. Πες το όπως θέλεις, οι αισθάνοντες κατανοούν.”
Ωχ!!! έρχεται, κάτσε μη με δει και φρικάρει… μπορεί να τα έχει και για μυστικό ο άνθρωπος, μη του τη σπάσω χωρίς λόγο ε;… Εγώ δεν πολυκατάλαβα τι γράφει, είμαι του κλαρίνου, αλλά αφού μου πίνει τις μπύρες που πουλάω, είναι και καυλοκαλόκαιρο, στην πιο όμορφη χώρα του κόσμου και όλοι είναι φευγάτοι στις παραλίες, ας του το βάλω πάλι από την αρχή, να γουστάρει….
“…Μα σου είπα, για τ’ αυτιά… Για τα μάτια μου, δεν αναζητώ νόημα, το βρήκα… Γεια, μιλάμε, ναι;”. Κλείνει την πόρτα πίσω του… “Που’ σαι ρε Τζο; Ξεράθηκε ο στόμας μου, τι θα γίνει, θα πιούμε καμιά METALIZER;”
793 
