Η ρετροπάθεια είναι ένα σύνηθες σύμπτωμα που προσβάλλει τον Ευρωπαίο rocker, το οποίο δημιουργείται από την απρόσκοπτη και συνεχή ακρόαση δίσκων του Jimi Hendrix, των Led Zeppelin και λοιπών παλαιών μάγων της rock μουσικής.
Σύμπτωμα το οποίο φάνηκε να είναι σε έξαρση στο ομώνυμο δίσκο των Γερμανών Wedge και έχει πλέον καλύψει όλο τους το κυτταρικό σύστημα στο δεύτερο “Killing Tongue”.
Οι Wedge λοιπόν, συνθέτουν και πάλι μια συλλογή κομματιών, με τον τρόπο που θα το έκαναν στα τέλη της δεκαετίας του ‘60 o Jimi Hendrix, οι Doors, οι Grateful Dead, οι Creedence Crealwater Revival και όλοι εκείνοι οι ψυχεδελιάρηδες που οδήγησαν την μουσική ως το κίνημα του Woodstock.
Η παραγωγή όμως, δεν είναι παρατημένη σε κάποια αποθήκη, όπου έχει καθίσει σκόνη δεκαετιών πάνω της, αλλά φρεσκοξεσκονισμένη και καθαρή σαν να πέρασε από πάνω της Azax. Το μπάσο έχει έναν μοναδικό και ερωτεύσιμο ήχο, τα κρουστά είναι μοναδικής τεχνικής, ενώ οι εμφανίσεις του hammond και του cowbell (ναι, αυτό το είχα και στο χωριό μου) σε φέρνουν πιο κοντά στην προαναφερόμενη περίοδο.
Η παρέα από τη Γερμανία επαναφέρει τα παραισθησιογόνα rock ‘n’ roll με πολύ ωραία τρόπο, παραδίδοντας στους ένθερμους νοσταλγούς 9 κομμάτια εξαιρετικής ποιότητας, σε ένα σύνολο 41 λεπτών.
Μην με ενοχλείς άλλο…έχω βγει στο δάσος και ψάχνω για μανιτάρια!
Highlights: “Tired Eyes”, “High Head Woman”, “Killing Tongue”
412 
