Οι Γερμανοί θεούληδες του post (και πολλά άλλα) rock Long Distance Calling επιστρέφουν ολοκληρώνοντας μια δεκαετία αριστουργηματικής δισκογραφικής πορείας με έναν ακόμη πολύ καλό δίσκο, δυο χρονάκια μετά το “Trips”.
Οι ίδιοι είχαν ανακοινώσει το background του “Boundless”. Όχι guests, όχι φωνητικά, μόνο τα όργανα. Επιστροφή στην αρχική instrumental ρίζα. Κλειδώθηκαν σε ένα δωμάτιο για κάποιους μήνες και ξέβρασαν μουσική που δεν επιδέχεται ταμπελοποιήσεων. Από το “Satellite Bay” debut τους ακόμη φρόντισαν να σπάσουν κάθε φραγμό (άλλωστε τα post όρια κάθε άλλο παρά σαφή είναι, σωστά;) και οι αγωγοί επιρροής τους είναι ευρύτατης ποικιλίας, ενσωματώνοντας πολλές φορές τη metal φιλοσοφία.
Πολυεπίπεδη μουσική με ποικίλα layers από τους κιθαρίστες Dave και Flo, λεπτεπίλεπτα post κιθαριστικά παιχνιδίσματα που συμπλέκονται με τα distorted riffs τόσο αριστοτεχνικά που σε αφήνουν αμήχανο με την εξυπνάδα και την συρραφή των μελωδιών, ρυθμικό υπόβαθρο “αλλού” που θα έπρεπε να κάνει τους progsters να σκύβουν το κεφάλι από ντροπή, με τα μέλη να αποδεικνύουν για μια ακόμη φορά την απίστευτη τεχνική τους δεινότητα. Και θα ήθελα να δώσω συγχαρητήρια στην ομάδα παραγωγής για τη φοβερή δουλειά στις ενορχηστρώσεις των κομματιών.
Το “Boundless” μου άρεσε συνολικά. Καταπληκτική έναρξη με το “Out There” με ηχητική συνάφεια στους My Sleeping Karma (των οποίων η μουσική φυσικά και έχει ένα μεγάλο ποσοστό της που ανήκει στον post rock χώρο), εξαιρετικοί ρυθμοί (κάτι σαν τους Russian Circles με πιο πολύ Leprous μέσα τους – αμάν πια, πάλι αυτοί;!) και μελαγχολική αποθέωση στην κλιμάκωση του που κάνουν ορατό το ’90s τραγουδοποιητικό φάντασμα των Anathema στο “Ascending”, μια προσέγγιση στη άνω Γη του Steven Wilson (αχ ρε άπλυτε, αχ!) στο “In the Clouds” που προσεγγίζει τους Porcupine Tree του “Signify”, το “Like A River” συμπλέκει μια “ασπρόμαυρη” παρελθοντική υφή με neofolk ηχοχρώματα (κάποια flash από το “#grief” των Made By Grey τα ένιωσα, ομολογώ), το “The Far Side” μου έφερε στο νου τους ομογάλακτους If These Trees Could Talk και τους Opeth (παλιούς και μεσαίους, έτσι;), το “On the Verge” με το λυρικότατο και θαυμάσιο piano θέμα του που συνδυάζει πνεύματα των 65daysofstatic και Pink Floyd, η ρυθμική doomίλα του “Weightless” και το outro track “Skydivers” με την καταπληκτική speed death metal μεσαία του γέφυρα.
Οι Long Distance Calling δεν διέψευσαν την εμπιστοσύνη μου για την καλλιτεχνία τους. Παρέδωσαν άλλον έναν δίσκο πανέμορφης post rock / metal μουσικής που αρπάζει τον ακροατή από το νου και τον οδηγεί κατά το δοκούν της ιδιοσυγκρασίας του. Τεχνικότατο άκουσμα μα ταυτόχρονα απόλυτα άμεσο και εύληπτο, με πλήθος καλαίσθητων λεπτομερειών που σαγηνεύουν με τις “εμπλοκές” τους στις κύριες δομές των κομματιών, μελαγχολικών κυρίως διαθέσεων αλλά όχι άραχνο και μονόχνωτο. Μια γεννήτρια εικόνων για κάθε εγκέφαλο που δεν του αρέσουν οι αυτοπεριορισμοί.
www.longdistancecalling.de/
www.facebook.com/longdistancecalling
707 
