Η βραδιά της Παρασκευής υπήρξε από τις πλέον αναμενόμενες από τη metal κοινότητα, μιας και οι Αμερικανοί Wolves In The Throne Room επισκέπτονταν πρώτη φορά τη χώρα μας. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν ιδιαίτερα θερμή και φτάνοντας στο αγαπημένο venue της Λιοσίων λίγο πριν την έναρξη του show, ήδη αρκετός κόσμος βρισκόταν μέσα και έξω από τον χώρο αναμένοντας την έναρξη.
Τα φώτα χαμηλώνουν και τη σκηνή καταλαμβάνουν οι Order Of The Ebon Hand. Ενώ δεν είναι από αυτούς που διατηρούν μία σταθερή δισκογραφική παρουσία, οι δουλειές τους είναι δείγματα ενδιαφέρουσας black και στη σκηνή, παρουσιαζόμενοι με ένα μεγαλύτερο live line up, αντί των τριών μελών, βοήθησε να ξεδιπλώσουν τις συνθέσεις τους.
Με ιδιαίτερη θεατρικότητα στα φωνητικά από τον Μerkaal που τόνιζαν εμφατικά τα κομμάτια και με ένα πολύ ωραίο στήσιμο στη σκηνή, με προσοχή στη λεπτομέρεια, οι Order Of The Ebon Hand κέρδισαν γρήγορα τον -αρκετό- κόσμο που ήταν εκεί από νωρίς για να τους δει. Η επιλογή τους για το άνοιγμα ήταν εξ ορισμού ταιριαστή με το concept της βραδιάς, αλλά φρόντισαν να το αποδείξουν με μία εξαιρετική παρουσία και ένα επικό φινάλε που έκανε το Gagarinνα τους χειροκροτά σύσσωμο.
Με μικρή καθυστέρηση και αφού οι καθαρτήριες τελετές με θυμιάματα αγνώστων λοιπών στοιχείων έλαβαν χώρα στο, πλέον, ιδιαίτερα σκοτεινό Gagarin, τα αδέρφια Weaver βρέθηκαν στη σκηνή, μαζί με τον πλέον μόνιμο στο line-up, Κοdy Keyworth, που συμπληρώνει και την τρίτη κιθάρα του σχήματος, για να αρχίσουν τα μυστήρια του βορρά, μέσα από τον “Thrice Woven” και το “Born From the Serpent’s Eye”.
Μοναδική ατμόσφαιρα με τους WITTR να είναι δωρικοί πάνω στη σκηνή, όπως επιτάσσει το ιδίωμα και ένα κοινό που διψούσε να τους δει ζωντανά. Το σκοτάδι στον χώρο σε συνδυασμό με τα φώτα της σκηνής συνέτεινε στην ανάδειξη του feeling που βγάζουν οι Λύκοι στη δισκογραφία τους και ο κόσμος παρακολουθεί το show σχεδόν μυσταγωγικά. Πέρασμα από “Two Hunters” και “Celestial Lineage”, επιβεβλημένο, με τα κομμάτια που παίρνουν τον χρόνο και τον χώρο τους στη setlist, ξεδιπλώνοντας τις παλαιότερες στιγμές της δισκογραφίας τους.
Περασμένες πια δώδεκα, το show κλείνει και σε μία χρονιά που φτάνει στο τέλος της, είναι από τα live που θα μπορούσαμε εύκολα να το εντάξουμε στα καλύτερα που είδαμε φέτος. Καλός ήχος, εξαιρετική ατμόσφαιρα και η προσέλευση του κόσμου αθρόα, με ένα εξαιρετικό εγχώριο σχήμα να ανοίγει τη βραδιά και ένα εξ ίσου εξαιρετικό από την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού να την απογειώνει με τον δικό του, ιδιαίτερο τρόπο.
ΥΓ: Πάντα θα δίνω credits στη Smoke the Fuzz, για τα shows που φέρνει, για τις άριστες διοργανώσεις και ακόμα περισσότερο, για την επιμονή στη λεπτομέρεια. Μπράβο για ακόμα μία φορά.
Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής
652 
