Οι Road Miles είναι από τα πιο ενδιαφέροντα συγκροτήματα στη χώρα μας και για χάρη των ταμπελάκηδων θα χαρακτηρίσω το αθηναϊκό σεξτέτο ως Dark ‘n’ Heavy Blues Rock. Εσείς αφήστε τη φαντασία σας για λίγο ελεύθερη να καθορίσει εκείνη τη κρύβεται πίσω από τις λέξεις.
Σίγουρα όχι όμως ο Αλέξης, ο οποίος κρύβεται πίσω από την παραγωγή και δεν είναι άλλος από τον πλέον σεσημασμένο, στα εγχώρια μουσικά δρώμενα, Άλεξ Μπόλπαση που μαζί με τους Road Miles δημιουργούν μια γοητευτική spaghetti western ατμόσφαιρα.
Τα φωνητικά της Αφροδίτης, αλλά και η μουσική των πέντε γκρίνγκος έχουν ωριμάσει περισσότερο από την προηγούμενη δισκογραφική μας (επίσης επιτυχημένη) συνάντηση (review).
To εξώφυλλο παραπέμπει ξεκάθαρα σε Sergio Leone και η μουσική τους γλιστράει στο σιδηρόδρομο με ευκολία ανάμεσα στους σταθμούς Desert Rock και Americana (στον όρο αυτό συμψηφίζονται όσες blues και country αναφορές), κάνοντας σε να αισθάνεσαι.
Πολύ όμορφη αρχή με το “Where I Was Born, There I Will End” (“Ι was born to seed death in a land that didn’t age”), που στιχουργικά δείχνει μια έφεση στην ποίηση και μια ματιά στα βάθη της απαισιοδοξίας, η οποία απλώνεται σε όλο το μισάωρο του “Ballads From The Wasteland”.
Η τραγουδιστική αφήγηση στο “Last Western Myth” και στο “The Third Man”, σίγουρα επηρεασμένη από στιγμές του Nick Cave, το ήρεμο country rock σημείο στα μέσα του “Filhty Air”, κάποια ψήγματα από Pink Floyd διάσπαρτα στις κιθάρες…όλα αυτά με κάνουν να θέλω να ακούω και να ξανακούω το δισκίο αυτό!
Νομίζω πως οι The Road Miles είναι πλέον στον καλό δρόμο και έχουν βρει και ένα καλά συντηρημένο όχημα για να τους πάει ως το τέλος της διαδρομής που διάλεξαν.
Θα καθίσω λοιπόν, στην κουνιστή πολυθρόνα έξω από το αγαπημένο μου saloon ακούγοντας το “Ballads From The Wasteland” με το ένα χέρι στη σκανδάλη του revolver μου. Δεν θα επιτρέψω σε κανέναν desperado να μου ταράξει την ησυχία!
752 
