Πάντα έβρισκα το avant – garde ενδιαφέρον και προσπαθώ να καταλαβαίνω τους τρόπους που εκφράζεται.
Ο Igorrr, ή πλέον οι Igorrr, αφού σύμφωνα με τον ίδιο, από one man project έχει προχωρήσει σε μία μουσική κολλεκτίβα, είναι μία από τις περιπτώσεις που δεν περνούν απαρατήρητες.
Αν ρωτούσε κανείς που η metal συναντά τον Tiersen, την ηλεκτρονική μουσική, το baroque του 18ου αιώνα και τη βαλκανική μουσική, αν δε σε περνούσε πρώτα για τρελό, η μόνη απάντηση που θα είχες να δώσεις είναι ο Igorrr. Kαι τελικά είναι ακριβώς αυτό, μία μουσική παράνοια που αντλεί από πολλά, εκ διαμέτρου αντίθετα μεταξύ τους σε ένα αποτέλεσμα οξύμωρο που τελικά παίζει με το μυαλό σου για το πόσο σπασμωδικό και πόσο συνεκτικό είναι. Εν τέλει, είναι εξαιρετικό και μόνο που σε βάζει στη διαδικασία. Από την άλλη, με την απίστευτη φιγούρα της Laure Le Prunenec, βάζει μία ικανοτήτων σοπράνο φωνή, σε ένα χώρο που δεν είναι άγνωστος συνδυασμός μεν, αλλά ευτυχώς χωρίς να σου φουσκώσει τα οιστρογόνα δε (ξέρω, οι fans συγκεκριμένου ιδιώματος με βρίζουν αυτή τη στιγμή).
Έχοντας λοιπόν υπ’ όψιν τα ανωτέρω, το βράδυ της Πέμπτης βρεθήκαμε στο Fuzz αντί του αρχικού πλάνου για An Club, που έδειξε πως προφανώς το αθηναϊκό κοινό είναι εξοικειωμένο με τους ιδιάζοντες Γάλλους.
Το show άνοιξε με μικρή καθυστέρηση ο God In A Cone. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω μεγάλη εξοικείωση με το ηλεκτρονικό ιδίωμα και δεν ξέρω τα πώς και τα γιατί του, αλλά ως ακροατής με ελάχιστη εμπειρία, αντιλαμβάνομαι πως αυτό που κάνει ο God In A Cone σε βάζει στη διαδικασία να μπεις στον ρυθμό του και υποθέτω πως αυτός είναι και ο σκοπός, οπότε τον πετυχαίνει.
Η παρουσία στη σκηνή εμπλουτίστηκε με τον Αχιλλέα Διαμαντέα στην κιθάρα και backing vocals στο τελευταίο κομμάτι. Με σταθερή δισκογραφική παρουσία, έχει αρκετά πράγματα να παρουσιάσει, δίνοντας μας ένα δείγμα τάξεως ημιώρου για την αρχή της βραδιάς.
Περνώντας σε πιο γνώριμα ακούσματα και σε έναν χώρο που έχει ικανοποιητικότατη πλέον παρουσία κόσμου, στο stage ανεβαίνουν οι Still Falling. Δεύτερη φορά που τους βλέπω και μία καλή ευκαιρία για να ενισχύσω την αρχική μου άποψη για το πόσο εξαιρετικό υλικό έχουν να δώσουν αυτά τα παιδιά. Μπαίνοντας δυναμικά με screams από τον Μάριο στα vocals, αρχίζουν να ξεδιπλώνουν τόσο την άρτια τεχνική prog-death πλευρά τους που τείνει προς Gojira-ικές λογικές, όσο και τη διανθίζουν με ατμοσφαιρικά περάσματα που θυμίζουν το post metal των ISIS, βγάζοντας ένα τρομερά ογκώδες αποτέλεσμα.
Χωρίς πολλά λόγια και αφιερώνοντας τον χρόνο τους στη σκηνή για να παρουσιάσουν τη δουλειά τους, κατάφεραν σε ένα μισάωρο περίπου να ζεστάνουν το κλίμα όπως έπρεπε και να κερδίσουν τόσο όσους τους άκουσαν για πρώτη φορά όσο και να επιβεβαιώσουν εμάς που πιστεύουμε ότι έχουν πολλά ακόμα να δώσουν στη σκηνή. Το πρώτο τους full-length, “Free of Avidya” (review), συνιστάται χωρίς δεύτερη σκέψη και θα σας πείσει για την εκτίμηση που τους έχω πολύ περισσότερο από όσα μπορώ να γράψω.
Και ήρθε η ώρα που περιμέναμε για να βυθιστούμε (ή να κοπανηθούμε) στην παράνοια του Igorrr. Ο ενθουσιασμός ήταν φανερός από την ώρα που χαμήλωσαν τα φώτα και τη σκηνή γέμισε η εκπληκτική Laure, που η παρουσία της ήταν καταλυτική νομίζω, τόσο με τα εκπληκτικά φωνητικά της, όσο και με την όλη της κινησιολογία, μια καταιγιστικά εκστατική μαινάδα, κερδίζοντας αμέσως το χειροκρότημα.
Ο επίσης ιδιαίτερος Laurent Lunoir μαζί με τον mastermind Ιgorrr (κατά κόσμον, Gautier Serre) και τον Sylvain Bouvier στα τύμπανα συμπλήρωσαν την σκηνική τετράδα και ξεκινά αυτή η ιδιαίτερη γιορτή με το Fuzz να πάλλεται σε μία φοβερή ατμόσφαιρα.
Ένα από τα πράγματα που παρατήρησα επίσης ήταν το γεγονός ότι ακόμα και το κοινό, όπως και η μουσική του Igorrr, ήταν ετερόκλητο. Το ωραίο της υπόθεσης ήταν ότι όλοι αυτοί οι διαφορετικοί μεταξύ τους ακροατές, που δύσκολα θα βρίσκονταν μαζί σε άλλο live, μπόρεσαν να γίνουν ένα κάτω από αυτή τη μουσική ομπρέλα των Γάλλων.
Έχοντας κυκλοφορήσει πρόσφατα τον “Savage Sinusoid”, τον μέχρι σήμερα πιο “προσβάσιμο” δίσκο του κατά τη γνώμη μου, ο οποίος και χαίρει τρομερής υποδοχής από τον μουσικό κόσμο, η προτεραιότητα στη setlist ήταν αναμενόμενη, παρουσιάζοντας το μεγαλύτερο μέρος της νέας δουλειάς. Σε λίγο περισσότερο από μία ώρα, φρόντισαν να αναφερθούν στον “Nostril” και τον “Hallelujah”, δίνοντας μία πλήρη εικόνα για τη μέχρι τώρα πορεία τους και στο live.
Η εμφάνιση των Igorrr στην Αθήνα αποτελεί ένα από τα πιο ιδιαίτερα shows που είδαμε και η εμπειρία του live τους ήταν μοναδική, μιας και αυτό που κάνουν δεν χωράει σε όρια και κατηγοριοποιήσεις, είναι μία δική τους, ιδιάζουσα κατάσταση.
Φωτογραφίες: Χριστίνα Αλώση
643 
