Οι SoulJazz Orchestra στην Αθήνα! Γεγονός ή ραντεβού;
Σίγουρα και τα δύο.
Οι Καναδοί βιρτουόζοι μας έχουν τιμήσει δεόντως τα τελευταία 7 χρόνια κι η Αθήνα αποτελεί σταθμό και σημείο αναφοράς στις περιοδείες τους.
Η ατμόσφαιρα με αρκετή ζέστη για την εποχή και υγρασία, ταίριαζαν γάντι στο soul, jazz και tropical ιδίωμα των Souljazz Orchestra. Οι πόρτες άνοιξαν κατά τις 21:00, με τον κόσμο σε αρκετά χαλαρό mood, να γεμίζει σιγά σιγά το ΚΥΤΤΑΡΟ, με αποτέλεσμα στις 21:45 που έκαναν την εμφάνισή τους οι Afrodyssey Orchestra, να είναι σχεδόν γεμάτο.
Η afro – jazz αθηναϊκή κολεκτίβα, όχι μόνο στάθηκε επάξια στην σκηνή κι αποτέλεσε το ιδανικό opening, αλλά τα 40 λεπτά παρουσίας τους, μαγνήτισαν τα βλέμματα με τα πρωτότυπα μουσικά όργανα που ήταν παρατεταγμένα επί σκηνής (αφρικανικά κρουστά και μια εξωτική μπουρού να κλέβει την παράσταση), δημιούργησαν μοναδική ατμόσφαιρα και μάλιστα με την αποχώρησή τους ακούστηκαν προτροπές του τύπου “κι άλλο, κι άλλο”.
Το setlist τους ήταν διανθισμένο από τις παραδοσιακές χορευτικές μουσικές των κρουστών της Δυτικής Αφρικής, jazz, funk, ψυχεδέλεια, αλλά και την ελληνική μουσική παράδοση. Κεντρική φιγούρα ο σαξοφωνίστας Θοδωρής Ρέλλος (ευρύτερα γνωστός από τους “Mode Plagal”), κατόρθωνε να συγκεράσει τη free-jazz με παραδοσιακούς σμυρναίικους, ηπειρώτικους και αφρικάνικους ήχους, που εναλλάσσονταν σε σόλο – “αυτοσχεδιαστικές” και γκρουβάτες στιγμές, με τα εξαιρετικά εξωτικά κρουστά, τα ανάλαφρα κιθαριστικά ρυθμικά και τις ακούραστες μπασογραμμές.
Αν το “Ti Se Melei” στην έναρξη χάιδεψε τ’ αυτάκια μας με κάτι οικείο (εξαιρετική διασκευή με βάση το γνωστό παραδοσιακό μικρασιάτικο τραγούδι), τα “Morrocan Dancer” και το “Paco Sury” μας απογείωσαν. Απολαυστικοί!
Ένα εικοσάλεπτο υπομονή για να σεταριστεί ο ήχος και λίγο πριν τις 23:00 οι Souljazz Orchestra έκαναν την εμφάνισή τους επί σκηνής. Κάτι όμως δεν ταίριαζε στην όλη παρουσία της μπάντας. Με την απουσία της Marielle Rivard δεδομένης, λόγω πρόσφατης εγκυμοσύνης, η μη εμφάνιση του άλτο σαξοφωνίστα Steve Patterson, δημιούργησε ερωτηματικά.
Ο Pierre Chrétien, frontman του σχήματος, είχε λάβει θέση στα πλήκτρα και με την εμβληματική μορφή του Ray Murray (βαρίτονο σαξόφωνο), ευχαριστούσαν το κοινό για την μαζική παρουσία του, με τα “Ευκαριστώ Ατίνα” και “Ναι ναι”, να ακούγονται συχνά πυκνά.
Ξεκίνησαν με άρωμα από τα παλιά, με το “Insurrection” να ξεσηκώνει για τα καλά το γεμάτο KYTTARO, με το “Under Burning Skies” που ακολούθησε να μας εισαγάγουν στο νέο και αξιολογότατο, ομώνυμο δισκογραφικό τους πόνημα. Το “Dog Eat Dog” που ακολούθησε μας έβαλε για τα καλά στο κλίμα του νέου τους πειραματικού ήχου με τα vintage 80s synthesizers να κυριαρχούν, αλλά και τα 2 σαξόφωνα να γεμίζουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το afro – jazz σκηνικό που είχε στηθεί.
Έφτασε όμως και η στιγμή να λυθεί και το μυστήριο της απουσίας του Steve Patterson (οποίος εμφανίστηκε στα 2 προηγούμενα live σε Βόλο και Θεσσαλονίκη), αφού μετά το πέρας του “Dog Eat Dog”, ο Pierre Chrétien στάθηκε στην έντονη αδιαθεσία του, αλλά και στην απουσία της Marielle Rivard που μόλις είχε γεννήσει, λέγοντας χαρακτηριστικά “Τι σόι ορχήστρα είναι αυτή;” και δίνοντας ταυτόχρονα την υπόσχεση ότι τα 2 εναπομείναντα σαξόφωνα θα ακουστούν για 20! Σίγουρα το κοινό σε Θεσσαλονίκη και Βόλο να είχε την τύχη να δει μια πιο ολοκληρωμένη μορφή της Souljazz Orchestra, αλλά σε καμία περίπτωση του live δε δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι πρόκειται για μια λειψή, ή πετσοκομμένη ορχήστρα. Αντιθέτως!
Στην πρώτη φάση του προγράμματός τους κυριάρχησε το τελευταίο τους album, με συνθέσεις που δημιούργησαν μια καρναβαλίστικη ατμόσφαιρα, με χορευτική διάθεση απ’ όλους, ανεξάρτητα από τον έντονο πολιτικό χαρακτήρα που απέπνεαν τα διάσπαρτα lyrics της μπάντας (π.χ. το “Dog Eat Dog” έχει έντονο ταξικό χαρακτήρα, ενώ το “Holla Holla”, αποτελεί μια διαμαρτυρία στην αστυνομική βαρβαρότητα). Αυτό το παράδοξο, κάνει κάθε φορά τις εμφανίσεις τους πάρα πολύ ξεχωριστές.
Το δεύτερο μέρος της εμφάνισής τους, ήταν αποκλειστικά αφιερωμένο σε παλιότερες συνθέσεις τους, με το κοινό να έχει ζεσταθεί για τα καλά και ενώ κάποιοι ανεγκέφαλοι ξεπέρασαν τα όρια, με κάποια κουτάκια μπύρας να εκτοξεύονται στην σκηνή κατά τη διάρκεια του “Kapital”, όμως σύντομα τα πνεύματα καταλάγιασαν, παρόλο που αν έστω και πρόσκαιρα φάνηκε η διάθεση ότι αυτή η όμορφη γιορτή πάει να τιναχτεί στον αέρα. Ήταν, όπως οι ίδιοι δήλωσαν αργότερα χαριτολογώντας, “Μια τυπική – συνηθισμένη βραδιά στην Αθήνα”; Ίσως… Μα αποτέλεσε σίγουρα μια αξιομνημόνευτη live στιγμή τους που επίσης θα έχουν να θυμούνται από την χώρα μας, όπως και άλλες καλύτερες από τις τόσες τους επισκέψεις στην πρωτεύουσα (όπως δήλωσαν και σε πρόσφατη συνέντευξή τους).
Το “Mista President” (πιο επίκαιρο από ποτέ), με το οποίο έκλεισαν στο ένα και μοναδικό (αυτή τη φορά) encore τους, μας άφησε με την καλύτερη γεύση, από μια μοναδική συναυλιακή στιγμή, που ζήσαμε για άλλη μια φορά στο ΚΥΤΤΑΡΟ, με το πολυπολιτισμικό σχήμα των Souljazz Orchestra, να κάνει την Jazz να μοιάζει τόσο ευχάριστη και τόσο οικεία, ακόμα και στον πιο δύσκολο ακροατή της, μεταμφιεσμένη άλλοτε με afro-boogie χρώματα, άλλοτε με λάτιν μανδύα και πάντα με soul διάθεση!
Εις το επανιδείν λέμε…
photos: Ναταλία Καλλιντέρη
672 
