Οι Souljazz Orchestra είναι μια πολυπολιτισμική κολεκτίβα, ένα σχήμα ταλαντούχων μουσικών που πειραματίζεται πάνω σε γερές βάσεις (soul, jazz, tropical sound), διανθίζοντας με στοιχεία τον ήχο τους από κάθε λογής επιρροές. Στο 13ο χρόνο τους με έντονη δισκογραφική παρουσία (8 album στο ενεργητικό τους) κι αξιομνημόνευτα live σ’ όλη την υφήλιο, εμφανίζονται στην Ελλάδα που τόσο αγαπούν κι έχουν καταπληκτικές ιστορίες από τις εδώ εμφανίσεις τους να διηγούνται. Ο frontman τους, Pierre Chrétien, μίλησε στο rockway.gr και τον Παναγιώτη Σπυρόπουλο για το παρόν, το μέλλον τους, τον όρο “Ethnic” (που δικαιολογημένα απεχθάνεται) και τις συναρπαστικές του αναμνήσεις από την πορεία τους, με αφορμή τις προγραμματισμένες εμφανίσεις τους στη χώρα μας, σε Θεσσαλονίκη, Βόλο, Αθήνα και Πάτρα (δελτίο τύπου).
Γεια σας από το rockway.gr! Δύο χρόνια μετά το τελευταίο σας ταξίδι στην Ελλάδα, πως νιώθετε που επισκέπτεστε πάλι τη χώρα μας;
Στην Ελλάδα, παίζουμε από το 2011, αγαπάμε τόσο πολύ αυτόν τον τόπο και είμαστε πολύ χαρούμενοι που βρισκόμαστε και πάλι εδώ!
Καταρχήν συγχαρητήρια για το νέο σας album! Πως δημιουργήθηκε το “Under Burning Skies”; Πως ήταν η όλη διαδικασία;
Προσπαθήσαμε για κάτι διαφορετικό στο “Under Burning Skies”, προσθέτοντας στοιχεία disco, boogie και electro στο μείγμα του soul, jazz και tropical ύφους μας, ενσωματώνοντας synthesizers και drum machines για πρώτη φορά. Γενικά, επηρεαστήκαμε από πιο μοντέρνα ακούσματα, από το 1980 μέχρι σήμερα, διατηρώντας ταυτόχρονα ανέπαφη τη ζεστασιά του αναλογικού ήχου. Είχα γράψει πολλά από αυτά τα τραγούδια χρόνια πριν, αλλά ήταν πολύ περίεργο για τη μπάντα να ακολουθήσει και τα φύλαξα βαθειά κρυμμένα στο αρχείο μου. Το πλήρωμα του χρόνου έφτασε, σκέφτηκα “γιατί όχι;” κι έτσι πήραμε τη μεγάλη απόφαση.
Soul, Jazz, Latin, Afro, “Ethnic”… Πώς θα περιέγραφες τη μουσική σας στον κόσμο;
Δεν είμαι σίγουρος για το πώς αυτό μεταφράζεται στα ελληνικά, αλλά στα Αγγλικά πραγματικά δεν μου αρέσει ο όρος “Ethnic” γιατί αφήνει μια ρατσιστική χροιά… Ποιος δικαιούται να αποκαλείται “Ethnic”; Κάποιος Μη- λευκός; Μη-Άγγλος; Μη-Αμερικανός; Εγώ συνήθως περιγράφω της μουσική μας ως ένα μείγμα της soul, jazz και tropical ύφους..
Από πού αντλείς έμπνευση όταν γράφεις μουσική;
Πραγματικά, αντλώ έμπνευση από οπουδήποτε και από οτιδήποτε. Συνεχώς στο μυαλό μου επεξεργάζομαι πολλά πράγματα κι έτσι μου είναι δύσκολο να προσδιορίσω από πού προέρχεται το καθετί. Μπορεί να προέρχεται από διάφορες εκφράσεις, από κάποιο ρυθμό, ακόμα από κελαίδημα ενός πουλιού.
Οι στίχοι σας επίσης, παραμένουν πολιτικά φορτισμένοι, ίσως περισσότερο από ποτέ. Για παράδειγμα το “Dog Eat Dog” ανοίγει το album με τη δήλωση: “Dogs working for the system get fucked by the system”. Πως θα περιέγραφες το νόημα ή το μήνυμα των στίχων σας;
Λοιπόν, σε πολύ γενικές γραμμές, πολλά από τα τραγούδια μας ασχολούνται με την ταξική πάλη, καταγγέλλοντας τις καταχρήσεις που γίνονται σε βάρος της εργατικής τάξης από την καπιταλιστική ελίτ και την άρχουσα τάξη.
Πώς το κοσμοπολίτικο περιβάλλον του Καναδά, μιας χώρας με υψηλά ποσοστά μεταναστών στους κόλπους της, σας εξέλιξαν ως μουσικούς;
Αυτό είχε τεράστιο αντίκτυπο σε εμάς και τη μουσική μας, γιατί είχαμε την ευκαιρία να παίξουμε σε πολλά είδη μουσικών σχημάτων, με καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο κι όλο το φάσμα στης μουσικής και αυτό αντικατοπτρίζεται στο ποιοι είμαστε σήμερα κι οφείλεται στη ποικιλότητα της καναδικής κοινωνίας.
Είστε γνωστοί για τις ζωντανές εμφανίσεις σας. Για όσους έχασαν την προηγούμενή σας στην Αθήνα, πώς θα περιγράφατε τα live shows σας;
High-energy! Προσπαθούμε να τα δίνουμε όλα κάθε βράδυ όπου κι αν παίζουμε, γιατί είμαστε πάρα πολύ παθιασμένοι με αυτό που κάνουμε..
Πόσο συναρπαστική είναι αυτή η περιοδεία για το συγκρότημα μέχρι στιγμής;
Είναι μία από τις πιο γεμάτες και κουραστικές περιοδείες που είχαμε, αλλά ταυτόχρονα κι από τις καλύτερες μέχρι στιγμής… Όπου κι αν πήγαμε συναντήσαμε εξαιρετικά ακροατήρια, και όλο το αποτέλεσμα ήταν πολύ διασκεδαστικό για όλους.
Ποιο ήταν το πιο περίεργο περιστατικό που σας συνέβη πάνω στη σκηνή, όλα αυτά τα χρόνια;
Λοιπόν, το πιο παράξενο και το πιο όμορφα ταυτόχρονα περιστατικό, συνέβη στην Αθήνα. Καθώς παίζαμε στην σκηνή, μια κυρία μου έδωσε ένα μικρό σημείωμα που έλεγε: “Μπορείτε να παίξετε το ‘Mista President’ για το γιό μου;”. Δε το σκέφτηκα πάρα πολύ εκείνη τη στιγμή, και μόλις παίξαμε το ‘Mista President’, η κυρία ανέβηκε στη σκηνή και μ’ ευχαρίστησε, λέγοντάς μου ότι ήταν πολύ συγκινημένη από το τραγούδι, εξηγώντας ότι ο γιός της είχε πριν πολύ λίγο καιρό πεθάνει, κι ότι το αγαπημένο του συγκρότημα ήταν οι The Souljazz Orchestra και το αγαπημένο του τραγούδι το “Mista President”. Σήμαινε τα πάντα για αυτή που μας άκουσε να παίζουμε αυτό το τραγούδι ζωντανά. Αυτό το περιστατικό με συγκίνησε τόσο πολύ, με άγγιξε πάρα πολύ βαθειά μέσα μου…
Σας ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο σας και την καλή διάθεση να συζητήσετε μαζί μας όλα αυτά. Σας ευχόμαστε αστείρευτη έμπνευση και να μας δίνετε πάντα μουσική για να πορευόμαστε!
Κι εμείς σας ευχαριστούμε!! Ανυπομονούμε να σας δούμε στα live μας!!
700 
