Νέο album και για τους Sorrow’s Path οι οποίοι επανέρχονται τρία χρόνια μετά από το “Doom Philosophy” με το νέο τους full length “Touching Infinity”, μια δουλειά που παρουσιάζει ένα νέο πρόσωπο (τουλάχιστον σύμφωνα με τον πρότερο βίο) των αθηναίων doomsters.
Το “αναμενόμενο” doom metal των Sorrow’s Path έχει εμπλουτιστεί με αρκετά prog στοιχεία που άλλοτε θυμίζουν Conception / Fate’s Warning (“Fantasies Will Never Die”, “Leneh”, “The Subconscious”) και άλλοτε U.S. ονόματα όπως αυτά των Solitude Aeturnus ή και Nevermore (ως αίσθηση, κυρίως λόγω της έκφρασης του τραγουδιστή Άγγελου Ιωαννίδη, μουσικά ή συνθετικά δεν υπάρχει ουδεμία ομοιότητα ή θέμα σύγκρισης).
Το νέο album αποτελεί μάλλον καλλιτεχνική “στροφή” για τους Sorrow’s Path, με τα doom στοιχεία να είναι ελαττωμένα (όχι ότι δεν υπάρχουν τέτοια, υπάρχουν αλλά μάλλον ως αυτοτελείς οντότητες μέσα στη ροή του “Touching Infinity”, με κομμάτια όπως τα “Metaphysical Song”, “Beauty” ή το piano based επιλογικό ομότιτλο track) και το στοιχείο του heavy, ογκώδους power metal να είναι μάλλον πρωταγωνιστικό, σε συνθέσεις που εμβαπτίζονται κυρίως από ανατολίτικα αρώματα.
Αρκετά τεχνικά θέματα στις ρυθμικές δομές των κομματιών, καλά solos από τους Γιώργο Βήχο / Κώστα Σαλωμίδη και rhythm section το οποίο κινείται στη συντριπτική πλειοψηφία σε μεσαίες προς αργές ταχύτητες, ενώ ο Ιωαννίδης είναι ιδιαιτέρως λυρικός στην έκφρασή του (αν και με κάποιες αδυναμίες στην προφορά, θέμα καταγωγής, τίποτα ιδιαίτερο). Ο ήχος είναι διαυγής και απέρριτος κάτι που βοηθάει να βγούν στην επιφάνεια όλες οι λεπτομέρειες, με όλα τα όργανα να ακούγονται ολοκάθαρα (άλλωστε το όνομα του Βαγγέλη Γιαλαμά πίσω από την κονσόλα αποτελεί εχέγγυο στο πως ακούγεται ένα album που έχει περάσει από την κονσόλα του, όντας ένας εγχώριος guru της παραγωγής) και ως άκουσμα δεν παρουσιάζει κάποιο ψεγάδι, η ακρόαση είναι άνετη.
Ωραίο το “Fantasies Will Never Die” με το όμορφο solo part, το “My Chosen God” με τη solo συμμετοχή του Thiago Oliveira (lead κιθαρίστας στο solo project του Warell Dane) και τις εξαιρετικές μπασογραμμές του Σταύρου Γιαννάκου και γενικά το “Touching Infinity” έχει αρκετά ενδιαφέροντα να πει στους “θαμώνες” του είδους, σε έναν χώρο του metal στον οποίο όπως αντιλαμβάνεται ο γράφων, όλο και λιγότεροι ακροατές ασπάζονται στο πέρασμα του χρόνου. Αυτό βέβαια είναι αδιάφορο για τους δημιουργούς του “Touching Infinity”, ενός αξιόλογου συνόλου αν και τα προσωπικά μου συμπεράσματα λένε ότι η μπάντα βρίσκεται σε ένα μεταβατικό στάδιο που τον “ορίζοντά” της, το εικαστικό μονοπάτι της, θα το δούμε μάλλον στο επόμενο της βήμα. Οι powerίζοντες doomάδες, ας ρίξουν τις αυτιές τους.
https://www.facebook.com/SorrowsPath/
652 
