Αντί προλόγου:
Κάθομαι και διαβάζω διάφορα αυτές τις μέρες για το festival αυτό, με άλλα συμφωνώ, με άλλα όχι, αλλά σε κάθε περίπτωση, αν έδινα έναν εναλλακτικό τίτλο, θα ήταν “ΑΑ Fest: Το χρονικό μίας αποτυχίας”. Και φυσικά αυτό δεν αφορά τα εμπλεκόμενα σχήματα που σε κάθε περίπτωση φρόντισαν να τηρήσουν το δικό τους μέρος της συμφωνίας όσο το δυνατόν καλύτερα, αλλά την ίδια τη διοργάνωση που έδειξε εν πολλοίς τη διαφορά ανάμεσα σε επαγγελματίες και ερασιτέχνες, γιατί έχουμε καλούς διοργανωτές, τους ξέρετε και τους ξέρω.
Φυσικά και το κακό ξεκίνησε από το υπερβολικό εισιτήριο, γιατί είναι για τα δεδομένα της Αθήνας, όταν σε μεγάλες διοργανώσεις με δύο ή τρία ονόματα από εξωτερικό, η τιμή που παίζει είναι δέκα ευρώ κάτω. Ιδιαίτερα δε όταν οι Primordial, τους οποίους λατρεύω αλλά ασχέτως αυτού, έρχονται χωρίς να έχουν παρουσιάσει νέα δουλειά, οπότε θέλοντας και μη, οι περισσότεροι τους είχαν δει και στην τελευταία εμφάνισή τους στο An κι επομένως, εύλογα, πολλοί επέλεξαν να μην ξοδέψουν αυτό το ποσό. Οπότε το πρώτο πράγμα που είδαμε ήταν μία πολύ χαμηλή προσέλευση –για τα δεδομένα των Primordial πάντα-, που η αλήθεια είναι πως την περιμέναμε.
Ένα ακόμη πράγμα που περίμενα, όχι όμως στο μέγεθος που το αντιμετωπίσαμε, ήταν οι καθυστερήσεις. Δεδομένου του χρονοδιαγράμματος που αναρτήθηκε, ο καθένας μας που πηγαίνει σταθερά σε live shows ήταν σχεδόν βέβαιος ότι δεν πρόκειται να τηρηθεί, αλλά άλλο το να μιλάμε για ένα μισάωρο και άλλο να μιλάμε για δύο-τρεις ώρες εκτός προγράμματος κι εν τέλει να παίρνουμε ταξί Σάββατο, που το μετρό είναι μέχρι τις δύο το βράδυ.
Για τα υπόλοιπα, έχουν ήδη ακουστεί πολλά, αλλά θεωρώ πως το να μπω στη διαδικασία να τα σχολιάσω θα είναι τουλάχιστον λαϊκισμός και τις αποφεύγουμε τέτοιες κακοτοπιές. Σε γενικές γραμμές, αυτά που ακούγονται ισχύουν λίγο έως πολύ.
Κλείνοντας τη μεγάλη μου εισαγωγή κάπου εδώ, αυτό που έμεινε στο τέλος για το κοινό ήταν μία εμπειρία απογοητευτική από το festival, με τα σχήματα να προσπαθούν να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα μίας διοργάνωσης που πήγε για πολλά και έχασε και τα λίγα και εν τέλει μάλλον έχασε και το νόημα. Βέβαια, όπως είπα και πιο πάνω, υπάρχουν σοβαροί άνθρωποι που οργανώνουν εξαιρετικά πράγματα και το να λέμε πως εξέθεσε μία κακή διοργάνωση συλλήβδην την αθηναϊκή σκηνή είναι υπερβολή. Απλώς υποθέτω ότι όπως πάντα, οι σοβαροί επαγγελματίες θα συνεχίσουν να κάνουν καλά τη δουλειά τους και θα έχουν να προσφέρουν πράγματα, ενώ οι ευκαιριακοί, εύλογα, θα εξαφανίζονται από τα πράγματα.
Πάμε τώρα να τιμήσουμε τον λόγο που βρεθήκαμε στο Κύτταρο το Σάββατο, ο οποίος δεν ήταν άλλος από τη μουσική.
Με μεγάλη καθυστέρηση, το live άνοιξαν οι Nefarious Spirit. Είναι από τις νέες εισόδους στη metal σκηνή της Αθήνας, έχοντας κυκλοφορήσει ένα υποσχόμενο demo το 2016 και στη σκηνή έκαναν μία τίμια προσπάθεια να ζεστάνουν την ατμόσφαιρα.
Κέρδισαν το χειροκρότημα του κόσμου αν και πιστεύω πως τους άξιζε και λίγη περισσότερη ενεργητικότητα από τους από κάτω. Σίγουρα οι φίλοι της black σκηνής, αν ήδη δεν τους έχουν προσέξει, θα έχουν να ακούσουν για αυτούς στην πορεία.
Οι Ιταλοί Demonomancy αναλαμβάνουν τη σκυτάλη με τη δική τους, μονολιθική εκδοχή στον ήχο και για όση ώρα παραμένουν στο stage δίνουν μία δυναμικότατη εμφάνιση η οποία είχε περίπου την ίδια αντιμετώπιση με τους προκατόχους.
Δεδομένης και της χαμηλής προσέλευσης, ναι μεν ο κόσμος έδινε το χειροκρότημα αλλά όχι και την ενέργεια που θα περίμενε κανείς σε ένα τέτοιου είδους live show.
Επόμενη εμφάνιση αυτή των αυστριακών Nahtrunar, τους οποίους περίμεναν να δουν αρκετοί από όσους βρέθηκαν στο live.
Mε μόλις δύο ολοκληρωμένους δίσκους φρόντισαν να δώσουν μία συμπαγή εικόνα της δουλειάς τους σε ένα set μεγάλης διάρκειας, που αν και ήταν πλήρως ικανοποιητικό από ποιότητα, εύλογα θα έπρεπε να έχει μειωθεί για να φτιάξουν λίγο οι χρόνοι του προγράμματος.
Και σε αυτό το σημείο, μία πολύ μεγάλη καθυστέρηση με τα διάφορα προβλήματα που παρουσιάστηκαν στο μεσοδιάστημα και την αναγκαία σχεδόν –αν και δεν ήταν υποχρέωση του, εμφάνιση του Alan Averill στη σκηνή προσπαθώντας να καθησυχάσει τον κόσμο, υποσχόμενος ότι το live θα συνεχιστεί κανονικά, για να ανέβει το σχήμα των Zemial στη σκηνή και με τον Vorskaath να εξηγεί κι εκείνος από την μεριά τους τα καθέκαστα και δείχνοντας ευσυνειδησία, να εξηγήσει ότι θα μειώσουν τον χρόνο που τους αναλογούσε για να σώσουν κάπως την κατάσταση.
Σεβόμενοι απόλυτα το κοινό που βρέθηκε στο live, υπήρξαν άριστοι στην εμφάνισή τους, δικαιώνοντας τον κόσμο που ήρθε για να τους δει παρά τις συνθήκες και δείχνοντας μία απόλυτα επαγγελματική συμπεριφορά. Κρίμα που εν τέλει, ένα σχήμα που μετράει τριάντα σχεδόν χρόνια, αναγκάστηκε να υποστεί αυτές τις συνθήκες.
Κι ενώ η ώρα έχει προχωρήσει αρκετά, φτάνουμε στο τέλος με την εμφάνιση των Primordial. Θα μπορούσα να συνοψίσω την εμφάνιση στο “δεν ξέρω τι έγινε, ήμουν κάγκελο και κοπανιόμουν”. Είναι από τις περιπτώσεις που δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική καθώς πρόκειται για ιδιαίτερα αγαπημένο σχήμα, αλλά η εμφάνισή τους ήρθε να σώσει την βραδιά, καθώς οι περισσότεροι βρέθηκαν στο live για τους Ιρλανδούς.
Το set φυσικά περιείχε κομμάτια αγαπημένα, ξεκινώντας με το ομώνυμο του τελευταίου δίσκου, “Where Greater Men Have Fallen”. “Gallows Hymn” και το κάψιμο της αιώνιας πόλης για να να τραγουδήσουμε στους σκλάβους, aka “As Rome Burns”.
Παρά το περασμένο της ώρας, όσοι έμειναν μέχρι τέλους, τουλάχιστον, παρακολούθησαν τη γνώριμη δυναμική των Ιρλανδών στη σκηνή, με τη μοναδική ερμηνεία του Alan Averill.
Ευτυχώς, με αρκετές επισκέψεις στη χώρα μας από τους Primordial και ετοιμάζοντας και νέο δίσκο, πιστεύω πως θα τους δούμε ξανά σύντομα και κάτω από καλύτερες συνθήκες.
photos: Apostolis Kalliakmanis
848 
