Η δεύτερη δισκογραφική απόπειρα του ιταλικού ντουέτου των Falaise έρχεται για να αλλάξει την διάθεση καλοκαιρινής ραστώνης που μας πλήττει τελευταία και μας πάει κατ’ ευθείαν στο φθινόπωρο.
Αυτή η δουλειά τούς βρίσκει να εξερευνούν περισσότερο την post πλευρά τους, όχι εγκαταλείποντας τις black επιρροές τους αλλά απαλύνοντας τις γραμμές και δημιουργώντας ένα πιο ώριμο πόνημα συγκριτικά με την πρώτη τους κυκλοφορία.
Στο “My Endless Immensity” οι Ιταλοί ξεκινούν να ανοίγονται σε post/ blackgaze ορίζοντες, στον δρόμο που χάραξαν οι Alcest (της πρώτης περιόδου) και οι Lantlôs. Ο δίσκος παρουσιάζει το γνώριμο ενδιαφέρον των δίπολων -από ένα ταξιδιάρικο post riff που παίρνει τον χρόνο του, σε πετάει ξαφνικά σε scream vocals και σκληρότερο ήχο και τούμπαλιν. Στα θετικά αυτής της απόπειρας συγκαταλέγεται το γεγονός ότι το σχήμα έχει έρθει διαβασμένο στις νέες του τάσεις και καταφέρνουν με ευκολία να κερδίσουν τον ακροατή από τον τρόπο που δομούν την ατμοσφαιρικότητα των κομματιών.
Βέβαια, καλώς ή κακώς, εν έτει 2017, δεν είναι ένας δίσκος που κερδίζει σε πρωτοτυπία αφού αυτά που ακούμε εν πολλοίς τα έχουμε ακούσει ξανά. Επίσης, σε ένα απαιτητικό concept, όπως αυτό που επιδιώκουν να παρουσιάσουν, η παραγωγή τους χωλαίνει και χάνει στο σύνολό του το αποτέλεσμα. Παρόλ’ αυτά οι ιδέες τους έχουν ενδιαφέρον και είναι το υλικό τους είναι υποσχόμενο για το μέλλον. Σίγουρα με τη δεύτερη δουλειά τους, δείχνουν να εξελίσσονται σταθερά σε ένα πιο μεστό αποτέλεσμα.
Το aftermath της ακρόασης του δίσκου δεν ήταν κακό, ειδικά για έναν φαν σχημάτων που αναφέρθηκαν ανωτέρω, αλλά τελικώς, δε νομίζω πως είναι από τα album που θα σπεύσει κανείς να προσθέσει στη δισκοθήκη του.
570 
