Accept. Όνομα – ορισμός της έννοιας “από που να αρχίσω τώρα και που να τελειώσω”.
Έχω ξαναπεί ότι εδώ δεν είμαστε Wiki. Το να κάθομαι και να αραδιάζω ονόματα, χρονολογίες, τίτλους και περγαμηνές για μια μπάντα η οποία υπήρξε ένας ακρογωνιαίος λίθος για ολάκερο το heavy metal, δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Όλοι ξέρουν τους Accept (φυσικά και δεν νοείται metaller που να μην έχει υπ’ όψιν του την μπάντα και δίσκους όπως τους “Breaker”, ”Restless and Wild”, “Balls to the Wall”, “Metal Heart” και “Russian Roulette” ).
Οι νέοι ίσως και να μη γνωρίζουν το βάρος της φανέλας που κουβαλάει ο θεούλης κιθαρίστας Wolf Hoffman και η παρέα του, αλλά οι “παλαιοί” ξέρουν πολύ καλά ότι η γερμανική αυτή μπάντα καθόρισε πολλά standards. Αυτοβιογραφικώς μιλώντας, αν είχα καταγοητευθεί από την πρώτη αυτιά με την μουσική τους (ακούγοντας το “The King”, θα ‘μουν 12 – 13 χρονών, σε μια συλλογή που λεγόταν “Classic Metal Ballads” και η οποία, τουλάχιστον στην Πτολεμαΐδα, αυτήν την beloved γαμώπολη, έκανε θραύση το βινύλιό της), στο άκουσμα ύμνων όπως τα “Aiming High”, “Fast As A Shark” (άσμα ασμάτων), “Losers and Winners”, “Metal Heart” και των λοιπών ύμνων που ξέβρασε αυτή η μηχανή, ο έρωτας μου βάρεσε peak, κάτι που δεν έχει ξεθυμάνει 30 χρόνια μετά (θέρτι; μπω μπω…)
Τέλος οι αναμνήσεις, προέχει το παρόν. Για την δισκογραφική επαναφορά και ανοδική πορεία των Accept στη δεκαετία που διανύουμε, είχα αναφερθεί και στο άρθρο για το προ τριετίας “Blind Rage”, ένα καλό album που συνέχιζε την ακολουθία πολύ δυνατών κυκλοφοριών στη δεκαετία που διανύουμε (και σηματοδότησε την επαναφορά της μπάντας στα δισκογραφικά δρώμενα μετά από 15 περίπου χρόνια), παγιώνοντας παράλληλα και τον “νέο” Mark Tornillo στα φωνητικά, δείχνοντας ότι όντως η μπάντα διανύει τη δεύτερη εφηβεία της, με τον πυρήνα των Hoffmann και Peter Baltes (μπασίστας και μεγάλη “ιστορία” ο τύπος…) να βρίσκεται σε συνθετικό οίστρο παραγωγής δυνατού, ογκώδους και βαρύτατου heavy metal, κάτι που απέδειξαν και στα shows που έδωσαν στη χώρα μας, αντάξιοι της live φήμης που ανέκαθεν κουβαλούσαν.
Το 2017 βρίσκει τους Accept με αλλαγές στο line up, αλλαγές που δεν μεταλλάσουν φυσικά το συνθετικό ύφος του υλικού αλλά η αίσθησή μου είναι ότι τόσο ο Uwe Lullis (πρώην Grave Digger) συνθέτει ένα συμπαγέστατο κιθαριστικό δίδυμο με τον leader όσο και ο νεοφερμένος στα drums Christopher Williams παρέχει τον νεανικό ενθουσιασμό του, κρατώντας στιβαρά και με αέρα άνεσης τους ρυθμούς, ρυθμοί που κινούνται κυρίως σε μεσαίες ταχύτητες (εκτός από τον speed υμνάκο “Carry The Weight”, εξαιρετικό τραγούδι).
Από ‘κει και πέρα δεν εξεπλάγην καθόλου με την απόδοση όλης της μπάντας. Αναμενόμενος (αλλά όχι και προβλέψιμος) ο Hoffmann, παραδίδει για μια ακόμη φορά απλόχερα σεμινάρια Judas Priest meets AC/DC riffing (όπως στα “Koolaid” και “Analog Man” τα οποία, όπως είθισται σε κάθε album των Accept εξ ιδρύσεώς τους, υπάρχουν ως αυτοτελείς πνευματικές παρουσίες των ανωτέρω θεών) και τα βουτηγμένα στην κλασσική μουσική solo του, ενώ ως highlight θα όριζα τα εξαιρετικά ρεφρέν που εκφράζει δυναμικά ο Tornillo, του οποίου η φωνή δεν δείχνει πουθενά εμφανή σημάδια αδυναμίας ή γήρανσης (Udo δεν είναι, είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι η μουσική των Accept μόνο με τον κοντοπίθαρο μπορεί να ακουστεί αριστουργηματική και τα album που προαναφέρθηκαν, πολύ καλά είναι μεν, αριστουργηματικά όμως δεν είναι από όποια σκοπιά και να τα δει οποιοσδήποτε δεν πάσχει από νοητικές αγκυλώσεις τυφλής ινδαλματοποίησης), δίνοντας το maximum των φωνητικών δυνατοτήτων που κατέχει.
Από το ξεκίνημα του “Die By The Sword” οι κατευθυντήριες οδοί του “The Rise Of Chaos” είναι απολύτως σαφείς. Πατροπαράδοτο, αγνό heavy metal, με σύγχρονο ολοκάθαρο ήχο (πλέον αυτό που θα εξέπληττε θα ήταν η κακή παραγωγή μιας δουλειάς) και καλά κομμάτια όπως τα “No Regrets” και “Worlds Colliding”, το ομότιτλο track το οποίο είναι ένα κατά βάση Motorheadοειδές τραγούδι με αυξημένη – για τους Accept – thrashύτητα, το “What’s Done Is Done” που μου έφερε στο νου τους Rage και Grave Digger (οι οποίοι βέβαια φέρνουν πάντα στο νου τους Accept έτσι κι αλλιώς) και το “Race To Extinction” που κλείνει με ανάλογο της αρχής τρόπο το album, heavy και επικοτρόπως.
Οι Accept με το “The Rise Of Chaos” προσφέρουν άλλον έναν αξιοπρεπέστατο δίσκο καθαρού heavy metal, από αυτό που κοντεύει να εξαφανιστεί μέσα στον κυκεώνα των νέων τάσεων και των ταμπελοποιητικών ορολογιών που διχάζουν οπαδούς. Και αυτή είναι η διαφορά. Ο metaller δεν είναι “οπαδός”, είναι πάνω απ’ όλα φίλος αυτής της μουσικής που τα κριτήρια της είναι μεν μεγάλα αλλά μόνο δύο σε αριθμό: να κάνεις headbanging και να ρέουν ευχάριστα και με άνεση πολλά μπουκαλάκια μπύρας κατά τις ακροάσεις. Ε λοιπόν, οι Accept συνεχίζουν να το πετυχαίνουν αυτό και ο γράφων δηλώνει ότι αισθάνεται θαυμάσια μ’ αυτό το γεγονός.
Καλή και η νεολαία, πετάνε μουσικώς οι πιτσιρικάδες παγκοσμίως και σε όλες τις τάσεις, αλλά και η “γηραλαία”… άλλη φάση!
https://www.facebook.com/accepttheband
http://acceptworldwide.com/
833 
