Ε, δεν νομίζω να χρειάζονται συστάσεις για τους Accept.
Από τα πιο ακρογωνιαία σχήματα στην ιστορία του πάθους που λέγεται “heavy metal”, οι Accept απασχόλησαν πάμπολλες φορές το ενδιαφέρον των φίλων της τέχνης είτε με μια πληθώρα εξαιρετικών δίσκων, είτε με θέματα που δεν είχαν να κάνουν και πολλά με τη μουσική, όπως οι διαρκείς κόντρες του μεγάλου ερμηνευτή Udo Dirkschneider με τα υπόλοιπα μέλη, οι συχνές αλλαγές στα line up, οι προσωρινές διαλύσεις, οι ενθουσιώδεις επανασυνδέσεις…
Με σταθερή σύνθεση για τρίτο συνεχόμενο album, με τον “νέο” Mark Tornillo (άριστος στα καθήκοντα του, με μια φωνή που συγγενεύει με του Udo, αλλά χωρίς καμία προσπάθεια επιτήδευσης) για ακόμη μια φορά πίσω από το μικρόφωνο, η παρέα του Wolf Hoffman (λατρεία, προσκύνημα, horns down και τα σχετικά…), επανέρχεται με το 14ο studio album της, το “Blind Rage”, μια καθόλα αξιόλογη κυκλοφορία, που ναι μεν δεν απέχει και πολύ από το ύφος της μπάντας είτε το πρόσφατο, είτε το παρελθοντικό, μιας και θα θυμηθείς αρκετές φορές album όπως τα “Balls on the Wall”, “Metal Heart” ή ακόμη κι από το “underrated” (εννοείται για κουφούς) “Objection Overruled”, αλλά εντούτοις περιέχει κραυγαλέα ποιοτικό pure heavy metal, σαφές και πολύ, πολύ καλοδουλεμένο.
Μουσικά, πολύ λίγες εκπλήξεις. Πανταχού παρούσα η μορφή του Hoffman, με τα trademark riffs του στα οποία τον συνοδεύει ο επίσης μεγάλος Herman Frank, τα classical lead solo του και την σταθερά βασισμένη στη δυϊκότητα Judas Priest – AC/ DC συνθετική προσέγγιση. Το δε δίδυμο των Peter Baltes (μπάσο και ΦΩΝΑΡΑ, να τα λέμε αυτά) και Stefan Kaufmann (drums) εδώ και χρόνια θεωρείται (και δικαίως αν με ρωτάς) από τα πιο εγγυημένα για την ανάπτυξη σοβαρού ρυθμικού υπόβαθρου και στο “Blind Rage” δεν πράττει κάτι λιγότερο, εξακολουθώντας να παρέχει την στιβαρότητα του ήχου των Accept.
Ηχητικά θα έλεγα ότι είναι προσανατολισμένο προς το hard rock, είναι βρώμικο και αλήτικο. O Andy Sneap έχει καταφέρει να εξάγει ολοκάθαρα τις προσπάθειες των Accept, το “Blind Rage” ακούγεται βαρύ, ως επί το πλείστον κινείται σε μεσαίες ταχύτητες, παρουσιάζεται ογκώδες και επ’ ουδενί δεν θα σε κουράσει κάπου η ηχητική του περιβολή.
Με το τέλος μιας σειράς ακροάσεων, η απόπειρα σχηματοποίησης μιας γνώμης γι’ αυτό το τελευταίο πόνημα μιας από τις μπάντες που κατά πολύ επηρέασε ανεπανόρθωτα την ψυχοσύνθεση του γράφοντος, δεν είχε καμία δυσκολία. Τα πράγματα είναι απλά. Οι Accept είναι ακόμη κραταιότατοι, ακμαίοι και κομμάτια όπως τα “Dying Breed”, το AC/DCικό “Dark Side of my Heart”, το καραεπικό “Fall of the Empire”, τα γρηγορότερα “Bloodbath Mastermind”, “Trail of Tears” και “Final Journey”, ο ύμνος – τεκμήριο μεταλλικότητας “Wanna Be Free” καθώς και το εν είδει “μπαλάντας” “The Curse” είναι τα πιο προφανή επιχειρήματα της πειστικότητας του album και της εν έτει 2014 δυναμικής της μπάντας.
/HEILZ, /w, “Heavy metal ρε αιδοία”, “πώρωση ρε!”, “δώσε πόνο” και όλα τα σχετικά, included. Πανάξιοι.
921 
