Όταν οι Black Lips ανακοινώνουν album με παραγωγή από τον Sean Lennon, το ενδιαφέρον έχει ήδη κερδηθεί με κάποιον τρόπο.
Οι Αμερικανοί γκαραζιέρηδες, μετά από συνεργασία με τον Mark Ronson το 2011 – με το αναμφισβήτητα πολύ καλό “Arabia Mountain” – και με τον Patrick Carney των Black Keys το 2014, αφήνονται στα χέρια του γιού του John Lennon.
Αλλαγές στα μέλη της μπάντας, η Yoko Ono να συμμετέχει στα φωνητικά, ο Zumi Rosow να αναλαμβάνει την προσθήκη του σαξοφώνου και το όγδοο album τους, “Satan’s graffiti or God’s art?” είναι γεγονός.
Πρόκειται για ένα συνδυασμό μουσικών ειδών, καθώς από το garage rock θα σε μεταφέρουν στην ψυχεδέλεια, στο psychobilly και μετά στην μπαλάντα του “Crystal Night”. Ένα άλμπουμ που μπορείς να πεις ότι τα έχει όλα και με κάποιον τρόπο το σύνολο αποτελεί ένα συμπαγές αποτέλεσμα. Με 18 κομμάτια να το συνθέτουν, με σαφέστατη αρχή, μέση και τέλος (πόσο αντιφατικό για την punk νοοτροπία τους), παρόλα αυτά, σου δίνουν την εντύπωση ότι εδώ αφέθηκαν κι ότι ο αυθορμητισμός στην δημιουργία συνέβαλε κατά μεγάλο μέρος, για ένα αβίαστο pure αποτέλεσμα.
Garage ήχοι, σαξόφωνα, ένα trippy cover του “It Won’t Be Long” (1963) των Beatles, ψυχεδέλειες, ένα post-punk “Interlude: Got Me All Alone” με jazz στοιχεία, μία “pop” μπαλάντα σαν το “Crystal Night”, το “Can’t Hold On” να ξεχωρίζει για μένα… και κάπως έτσι το “Satan’s graffiti or God’s art?”, έρχεται να τραβήξει την προσοχή σίγουρα των fan, αλλά ίσως όχι μόνο.
Δεν είμαι σίγουρη αν η συγκεκριμένη δουλειά είναι από αυτές που θα τους χαρακτηρίσει, ή αν θα φτάσει την επιτυχία άλλων δίσκων τους, που ομολογουμένως έχουν συμβάλλει στο garage. Πρέπει όμως να τους αναγνωρίσουμε ότι αναφερόμαστε σε μία μπάντα που λίγοι θα περίμεναν ότι το 2017 θα παρουσίαζαν το όγδοο album τους, έχοντας κατακτήσει ένα τόσο αξιόλογο χρονικό.
550 
