Ένας μόλις χρόνος έχει περάσει και το τρίο του Tommy Victor φαίνεται ασταμάτητο σε σχέση με μπάντες ίδιας σειράς ή και νεότερες.
Χωρίς να έχουν κάποια αλματώδη εξέλιξη, καθώς ένας χρόνος δεν είναι δα και κανένα μεγάλο διάστημα, η μπάντα παραδίδει και πάλι μαθήματα μεταλλικού ή μεταλλοειδούς ήχου κοιτώντας ανά διαστήματα στο μακρύ και ιστορικό παρελθόν της.
Όπως έχει αναφερθεί και παλαιότερα (link) οι Prong είναι η μπάντα των νεοϋρκέζων στον ήχο της οποίας στηρίχτηκαν συνομήλικα συγκροτήματα, όπως οι White Zombie, Pantera και Fear Factory κι ό,τι ακολούθησε στη μετέπειτα πορεία του σύγχρονου σκληρού ήχου.
Τα διάφορα στρώματα των περιόδων, καλών ή κακών, φαίνεται πλέον σε αυτόν το δίσκο, αν και την τελευταία περίοδο, μετά την επανασύνδεση τους και ιδιαίτερα μετά το “Carved into Stone” του 2012 ο Victor δείχνει μία προτίμηση για την ταχύτητα του thrash, πράγμα που είχε να αναβιώσει από τις πρώτες μέρες των Prong, αλλά όπως και να έχει “o tempora o mores”. Έτσι προκύπτουν κομμάτια όπως το πιασάρικο “Divide and Conquer” που θα έκανε τον Lars και την παρέα του να φάνε τα καπέλα τους, το “Off the Grid” που θα έκανε τους GBH να γυρίσουν σπίτια τους με κατεβασμένες μοϊκάνες και τα “Interbeing” και “Forced Into Tolerance” που θα έκαναν τον Mille ή τον Dime να κλάψουν.
Ο δίσκος, ούτως ή άλλως, δηλώνει εξαρχής ότι δε θα πάρει αιχμαλώτους όταν το καταιγιστικό ομώνυμο τραγούδι, “Zero Days”, κυριολεκτικά σκάει από το πρώτο του δευτερόλεπτο. Σε άλλα κομμάτια, όπως το προαναφερθέν “Divide and Conquer”, το μελωδικό και γκαζωμένο “The Whispers”, το mid -tempo “Compulsive Future Projection” και το “Rulers of the Collective”, ο Victor επιδεικνύει για μια ακόμη φορά την ικανότητα να μπολιάσει με μελωδία κάτι που, υπό άλλες συνθήκες, θα ήταν αμιγώς βίαιο. Και σε κομμάτια όπως τα “Blood Out of Stone” και το “Wasting of the Dawn” οι Prong θυμούνται τις δυσοίωνες, από πολλές απόψεις, μέρες του βιομηχανικού κι άκρως heavy “Rude Awakening” του 1996.
Κατά τα λοιπά, η πνιχτή, βορβορώδης και υπέρμετρα τσαμπουκαλεμένη φωνή του ιθύνοντα νου της μπάντας, Tommy Victor είναι ακόμη εδώ, παρόλα τα 50 του χρόνια. Οι γυαλισμένες και κοφτερές σαν ξυράφια κιθάρες είναι επίσης παρούσες, όπως και οι ισοπεδωτικοί ρυθμοί των μπάσων και των τυμπάνων.
Αυτό που λείπει, ίσως, είναι μία μικρή ανάπαυλα για να δοθεί λίγος αέρας στην έμπνευση, γιατί, προφανώς, η εξέλιξη δεν είναι αλματώδης.
671 
